DIARY: Hardlopen, eten & chillen in Valencia / Week 7

Onze eerste volle week in Valencia, ik moet mezelf er continu aan herinneren dat het toch echt winter is…

Maandag is waarschijnlijk de mooiste dag van de hele maand. De lucht is strakblauw, er is geen wolkje te bekennen. Het kwik stijgt tot over de 25 graden. Het is 10 februari. Bizar. We spenderen de dag op het strand en het is zelfs warm genoeg voor mijn bikini. Wauw.

We lunchen ’s middags bij Destino 56 op de boulevard. Ik heb hier met mijn moeder twee jaar geleden ook geluncht en kon me herinneren dat dat best lekker was. Dat was het ook.

Een van mijn doelen de komende weken is deze witte band om mijn pols iets minder nadrukkelijk aanwezig maken. Ik loop al drie, vier jaar dag-in-dag-uit met een sporthorloge om mijn linkerpols en de huid eronder heeft dus al lang geen zonlicht gezien. Hoop dat ‘ie deze zomer tijdens onze bruiloft toch iets meer naar de achtergrond is verdwenen. Ik weet dat ik natuurlijk een armband zou kunnen dragen, of bijvoorbeeld een klein boeket om mijn pols zou kunnen doen (tip die ik van een van jullie kreeg), maar ik vind het wel een fijn idee dat het dragen van iets om mijn pols een keuze is en niet een ‘noodzaak’ (in hoeverre je dit een noodzaak kunt noemen natuurlijk, haha).

Wat ik nu doe is, ik draag mijn horloge om mijn rechterpols en op het moment dat ik ga hardlopen draag ik hem toch weer links (zo is mijn horloge ingesteld, ik zou natuurlijk iedere keer voor het lopen de instellingen van mijn horloge kunnen veranderen, maar dat vind ik teveel gedoe. Daarnaast wil ik natuurlijk ook niet dat mijn horloge op mijn rechterpols een streep achter gaat laten.

Maandag hadden we een looprustdag, maar om toch een beetje in beweging te blijven wandelden we naar het strand in plaats van dat we het OV namen. Het was bijna een uur wandelen, maar het was ook bijna een uur met de bus. Als het zulk lekker weer is, ben ik honderd keer liever een uur aan het wandelen, dan dat ik een uur in de bus zit.

Nee jongens, ik ben niet zwanger, dit is gewoon mijn buik ongeveer op de helft van mijn cyclus.

Het weerhield me er niet van om naar een ijssalon te wandelen (La Romana) en een heerlijk ijsje te eten.

Dinsdagochtend, na vier dagen te ziek om hard te lopen, besluit Tuur weer met mij naar buiten te gaan voor een kort rondje door het park. Inmiddels voel ik me ook niet zo fit meer, vooral mijn longen voelen zwaar. Ademhalen doet pijn. Niet alleen tijdens het lopen, maar ook gewoon als ik zit. Ik weet wat ik nodig heb, maar ik heb dit medicijn in Nederland laten liggen omdat ik niet verwachtte het nodig te hebben.

Met mijn moeder bedenk ik een manier om het medicijn (Seretide) in Spanje te kunnen krijgen, maar het telefoonnummer van de huisarts geeft een pieptoon. Ik besluit samen met Tuur naar een apotheek te lopen en met behulp van Google Translate te vertellen waar ik last van heb. Ik verwacht dat ze wel ‘iets’ hebben, maar verwacht niet dat ze me zomaar Seretide meegeven. Toch vertel ik de vrouw dat ik thuis in dit soort gevallen altijd Seretide gebruik. Blijkt dat je dat hier dus gewoon zonder recept kunt kopen. Wow.

Woensdag en donderdag lopen een beetje in elkaar over, ik weet niet eens meer welke foto’s woensdag en welke donderdag gemaakt zijn. Ik denk eigenlijk dat bovenstaande foto’s allebei op donderdag gemaakt zijn omdat ik me woensdag niet echt fit voelde. Anyway, hardlopen in het Turia Park is fantastisch. Mijn kuiten en heup/bil kunnen het onverharde pad zeker waarderen. De weersomstandigheden zijn natuurlijk ook fenomenaal. Het is ’s ochtends meestal een graad of vijftien, het is vrijwel windstil en de zon schijnt vaker wel dan niet. Wat een levenskwaliteit.

Over levenskwaliteit gesproken… bij Lambrusqueria kun je heerlijke pasta’s eten en je bent voor nog geen dertig euro klaar (twee pasta’s, twee drankjes, twee koffie’s). Ik heb zo’n vermoeden dat we hier de komende weken nog wel een paar keer naar toe zullen gaan, het zit namelijk op nog geen vijfhonderd meter lopen van ons appartement.

Valentijnsdag. Tuur’s act of love was het opblazen van deze gymbal. Was dit een hint Tuur ;-).

Geef deze jongen een kopje koffie en een zonnetje en hij is zielsgelukkig.

Geef dit meisje een ijsje en je maakt haar als een kind zo blij… dit was trouwens wel de laatste keer dat ik mijn ijsje fotografisch ging laten vastleggen, dat is toch geen doen, zelfs als het maken van de foto nog geen minuut in beslag neemt smelt je ijsje waar je bij staat.

Zaterdagochtend haalden Tuur en ik onze startbewijzen voor de 15 kilometer wedstrijd op. Oh ja, had ik nog niet gezegd, we hadden ons ingeschreven voor een 15 kilometer wedstrijd. Toen we ons inschreven dachten we, mooie test voor de CPC, maar afgelopen week waren we allebei niet zo fit dus we besloten er maar een mooie training van te maken.

Onderweg kwamen we een Dulce de Leche tegen, daar had ik al zoveel over gelezen, dat ik wel moest stoppen om te kijken of alle goede verhalen waar waren. Ik kan dit inmiddels bevestigen. We namen allebei een stuk quiche, een vers sapje en een kopje koffie. Zo lekker!

Aan het eind van de middag, rond half vier, gingen we weer uiteten. Kijk, restaurants serveren hier vaak lunch tussen half twee en half vijf en dinner tussen half negen en half een ’s nachts. Aangezien onze wekker zondag al om vijf uur zou gaan voor de hardloopwedstrijd, besloten we onze pasta-maaltijd dus maar aan het eind van de lunch al te eten, want om negen uur wilde ik eigenlijk gewoon al in bed liggen.

Mijn hoofd voor de wedstrijd is altijd zo gespannen, ook al hangt er niets van die wedstrijd af (volgens mij wist vrijwel niemand dat ik überhaupt een wedstrijd ging lopen). Om heel eerlijk te zijn is mijn hoofd ook gespannen voor een training. Gelukkig had ik er gisteren wel echt zin in en was de spanning nooit vervelend. Of nou ja… ik moest wel 100x plassen, dat was wel vervelend… helemaal omdat de rij voor de dixi’s zo lang was dat ik de beslissing maakte niet te gaan.

Ik heb super lekker gelopen (later een uitgebreider verhaal) en liep sneller dan ik had durven dromen met mijn voorbereiding (gemiddeld 4’16 over 15 kilometer, eindtijd van 1.04.01). Tuur was iets te hard gestart en had het daardoor na zes kilometer al zwaar, maar hij finishte toch in een mooie 54.18.

In de uitslagen zag ik dat ik met mijn tijd gewoon derde bij de vrouwen senioren (22 t/m 39) geworden was (en achtste vrouw overall). Het is lang geleden dat ik me zo sterk voelde tijdens een wedstrijd en dat ik er ook echt plezier in had. Misschien moet ik gewoon stoppen met het delen van mijn wedstrijden van te voren (maar waar moet ik dan over schrijven?).

OK. We zijn de zon inmiddels zo gewend dat – ook al is het buiten zonnig en achttien graden – we toch binnen zitten omdat het windje misschien toch iets te fris is. We hadden natuurlijk ook gewoon de deur uit kunnen gaan en de stad verder kunnen ontdekken, maar ik moet toegeven dat ik na die wedstrijd toch wel wat moe was en gewoon echt even wilde ontspannen. Het tempo dat ik tijdens de wedstrijd liep, heb ik de afgelopen negen maanden niet in tempoblokken langer dan 3 minuten gelopen (daarom had ik nu dus echt niet verwacht dat ik het ruim een uur kon lopen), maar je begrijpt vast dat dat wel iets van een impact heeft gehad op mijn lichaam. De rest van de zondag stond dus in het teken van chillen.

Niet alleen de rest van de zondag trouwens, maar ook komende week. Ik denk dat veel mensen denken, waarom doen die mensen niets in Valencia, alleen maar een beetje hardlopen, eten en van het lekkere weer genieten. Ik snap je gedachten. Wij vinden het heerlijk om op te gaan in het Spaanse leven en gewoon de dingen te doen die we het liefste doen, hardlopen, lekker eten en chillen. Dat staat voor de komende week dus wederom op de planning. Zin in!

Liefs,

Annemerel