DIARY: Valencia in februari was het beste idee ooit / Week 8

Nog een week zon en warmte in Valencia. We zijn inmiddels volledig aangepast aan onze Spaanse omgeving en weten niet of het ooit nog goed komt als we terug de storm en regen van Nederland in moeten. Maar laten we ons daar nu nog geen zorgen over maken, eerst even terugblikken op afgelopen week.

Maandag begon ik de dag met een paar uurtjes achter mijn MacBook. Daarna trok ik mijn hardloopschoenen aan en liep ik samen met Tuur naar het park voor een rustige herstelloop. Zondag deden we de 15 kilometer van Valencia en mijn lichaam voelt wat stijfjes. Vooral mijn kuiten hebben het zwaar te verduren gehad. Gelukkig voelt het tijdens het lopen steeds beter en na afloop trakteren we onszelf op een açaì bowl. Als ik volgende week terug ben deel ik alle leuke plekjes waar we in Valencia geweest zijn, we hebben hier nu nog een week en ik wil natuurlijk graag dat de blog volledig is :).

Wat is dat, een jas? Jup. Dinsdag werden we wakker en zaten er zowaar regendruppels op de ramen. We wisten ook niet wat we zagen, dat hadden ze helemaal niet voorspeld. Gelukkig was de regen van korte duur en was de temperatuur nog steeds aangenaam. Een mooie dag om weer even wat meer tijd met mijn MacBook te besteden. ’s Middags haalden we een poké bowl in het centrum (Aloha Poké). Mega goede poké bowl, enorm van genoten.

Op de terugweg liepen we langs ons favoriete koffietentje. Ik zou je niet kunnen vertellen hoe het heet en op Google Maps staat het niet aangegeven. De cortado’s kosten slechts €1,10 en ze zijn altijd goed (wat je niet overal kan zeggen helaas).

Woensdag maakte de zon een comeback. Het hardlopen ging woensdag bij mij voor geen meter, ik dacht dat een goed idee was om weer eens op de baan te trainen. Nou, dat ga ik nu écht niet meer doen. In ieder geval niet voor Boston. Ik had nog geen drie rondjes gelopen of mijn bil/heup begon alweer heftig te protesteren. Met uitlopen liep ik mank en ook mijn hamstring voelde enorm strak. Op de foto links zie je dat ik met moeite met een vinger mijn teen aan kon raken (dat was zowel links als rechts het geval). Na een yoga video van 20 minuten voel ik me een stuk flexibeler. 

Tuur was al niet echt een zwaargewicht, maar met zijn marathontrainingen is er helemaal niet veel meer van hem over. Hij moet dus goed bij eten. Daarom zit ‘ie om vijf uur ’s middags aan de havermout. Ik deed gezellig met hem mee (iets minder grote hoeveelheid), daarna stapten we over op de zak chips (balans).

’s Avonds aten we bij ons favoriete pastarestaurant (L’Ambrusqueria). We bestelden dit keer een verrassingsmenu en kregen daarbij deze ontzettend goede burrata. Mijn hemel, wat was die goed. Hij was ook gewoon twee keer zo groot als zo’n bol die we normaal bij de supermarkt kopen. Enorm van genoten.

Donderdag was het laundry day. Je kunt moeilijk voor drie weken kleding meenmen en dan nooit een keer iets hoeven wassen. Zeker niet als je bijna dagelijks hardloopt (en dus ook nog eens iedere dag sportkleding vuil maakt). We vonden een wasserette in de buurt en terwijl de was in de wasmachine zat, aten wij een chocoladebroodje en dronken een cortado. Absoluut geen slechte deal hoor.

’s Middags stond er een herstelrun op het programma. Tuur moest herstellen van zijn baantraining van de dag ervoor (8x 1200), ik moet herstellen van die drie rondjes op de baan die ik liep (en wat er dus eigenlijk drie te veel waren). We stapten dit keer pas na het middaguur de deur uit, waardoor het al lekker warm was. Dit was de eerste keer dat ik in sportbeha liep. Ik vind dat altijd zo’n lekker vrij gevoel geven. Maar dan moet het daar natuurlijk wel warm genoeg voor zijn.

Vrijdag deed ik mijn eerste duurloop van dertig kilometer. Tuur hielp me me het aangeven van mijn water iedere vijf kilometer en ik probeerde zoveel mogelijk mijn verstand op nul te zetten en gewoon te lopen. Het is me gelukt, Tuur was trots en ik was zo ‘klaar’ dat ik zelfs mijn bidon niet meer normaal vast kon houden.

Een dag later waren de rollen omgedraaid. Ik gaf Tuur iedere vijf kilometer zijn bidon aan en na afloop was ik trots op hem. Het was voor Tuur zijn aller eerste keer dat hij 30 kilometer liep. In al die jaren dat hij hardloopt (volgens mij bijna 40 jaar?) heeft hij nog nooit een training (of wedstrijd) van dertig kilometer gelopen. Hoe het hem beviel? Hij heeft zich onderweg meerdere keren afgevraagd of hij niet gewoon die hele marathon moest vergeten, hij begon er van overtuigd te raken dat hij er niet geschikt voor was. Maar hij kon toch de knop omzetten en heeft de training voltooid. Na afloop voelde hij zich meer dan voldaan (en ik was natuurlijk super trots).

Iemand zijn water iedere vijf kilometer aangeven is absoluut geen zware taak in zo’n omgeving en met zulke weersomstandigheden. Echt, daar hoef je geen ‘ontzag’ voor te hebben, dat is gewoon een heel goed excuus om een paar uur in het park in het zonnetje te besteden.

Na afloop deed ik mee aan Tuur’s siesta op ons dakterras. Als ik in de zon lig (altijd zonnebrand!) lig ik ook meestal nog met een shirt over mijn hoofd. Mijn hoofd vangt namelijk al genoeg zon met hardlopen en ik ben me ontzettend bewust van de schade die de zon aan mijn gezicht aanricht. Helaas zie ik toch steeds meer pigmentvlekjes komen. Het zijn voornamelijk littekens van oude puistjes die nu donker kleuren. Aan de ene kant super irritant, aan de andere kant zijn er veel ergere dingen op de wereld en bestaat er altijd nog zoiets als foundation en concealer ;-).

Zondag was weer zo’n rotdag. ’s Ochtends hardlopen (rustige 10 kilometer), ’s middags op het dakterras met de livestream van het NK Atletiek Indoor.

’s Avonds wandelden we naar een burgerrestaurant (The Black Turtle) voor een lekker fout (maar lekker) zondagsmaal. Geen slechte manier om de week af te sluiten.

Inmiddels is het maandagochtend. Tuur is naar de supermarkt om ontbijt te halen en ik maak ondertussen dit verhaal. We zijn hier nog een volle week en ze geven voor de hele week zonnig weer aan. Ik durf nog niet zo goed te kijken wat het weer in Nederland gaat doen als we thuis komen, maar ik heb zo’n vermoeden dat het sterk aanpassen gaat worden. Gaat best lastig worden… Tuur noemde windkracht 1 afgelopen week al ’tegenwind’, ik neem aan dat jullie hier heel hard om kunnen lachen.

Goed, wij gaan hier gewoon nog even heel goed genieten en dan heb ik hopelijk genoeg vitamine D in mijn systeem om het voorjaar te halen. 

Liefs,

Annemerel