Dunkirk; een romantische komedie met Harry Styles

Het is zomer (ook al lijken de weergoden hier in Nederland daar anders over te denken), het is zondag, dus je had waarschijnlijk verwacht dat er vanmiddag om 12.00u een recensie van een boek online stond. Maar weet je wat er gebeurt als ik een keer verzaak (zoals vorige week), dan is de druk van de ketel. En weet je wat er gebeurt als er geen druk op de ketel staat bij mij? Helemaal niets. Komt binnenkort nog wel een blogje over, wees gerust, iedere pietluttigheid in mijn leven melk ik uit, dus ook dit druk-van-de-ketel-verhaal krijgt nog een staartje. Maar goed. Nu eerst even wat anders. Dunkirk.

Want toen ik vanmorgen mijn blog over mijn deze week gelezen boek moest schrijven (wat vrij lastig is als je in de eerste plaats al geen boek gelezen hebt), zat ik in de bioscoop. Met mijn ene hand in een bak popcorn en mijn anderen afwisselend tegen mijn linker en rechteroor gedrukt (deze oma in schaapskleren heeft op 28-jarige leeftijd al last van trillende trommelvliezen in de bioscoop). Dunkirk dus, samen met Roos. We hadden hier eigenlijk gisteravond al moeten zitten, maar toen we om zes uur ’s avonds kaartjes wilden bestellen was alleen de eerste rij nog vrij en een IMAX-film vanaf de eerste rij bekijken leek ons niet zo’n goed plan. Dus werd het de ochtendvoorstelling. Die popcorn zou ons om tien uur ’s ochtends ook prima smaken. En zo geschiedde.

Bij het eerste shot schoten Roos en ik meteen uit onze stoelen. Wauw. Die schoten gingen door merg-en-been. En we dachten nog wel dat we een romantische komedie met Harry Styles zouden gaan zien. Wat was dit nu?

Grapje natuurlijk.

Maar goed mijn kennis over de evacuatie van de Britse en Franse soldaten vanaf het strand bij Duinkerke reikte niet bijster ver. Ik heb best wel wat gezien en gelezen over de Tweede Wereldoorlog. Vind het enorm interessant en intrigerend. Ik heb op de universiteit zelfs in mijn vrije ruimte een tienpunts-vak gevolgd dat alles met de aanloop naar en het verloop van de Tweede Wereldoorlog te maken had. Maar Duinkerke kwam vrijwel nergens in naar voren. Best raar eigenlijk. Vooral omdat er ook een groot aantal Nederlandse soldaten geëvacueerd moesten worden (dat las ik na een Google-sessie na het zien van de film pas trouwens).

We zien een verlaten Duinkerke, horen overal schoten (ik heb het gevoel alsof de kanonnen onder mijn stoel zitten, want die trilt helemaal). Door de lucht dwarrelen pamfletten die een Nazi-vliegtuig gedropt heeft, Duinkerke is omsingeld. De Britten kunnen geen kant op. Of nou ja, ze hopen via het water terug naar Groot-Brittanië te komen. Maar ook dat is niet zonder gevaar, onderzeeërs en gevechtsvliegtuigen van de Nazi’s zijn ook op het kanaal.

In de film volgen we drie verschillende verhalen. Een week lang volgen we de soldaten die vanaf het strand bij Duinkerke staan te wachten op vervoer naar Groot-Brittanië. De tweede verhaallijn speelt zich af in een dag en vertelt het heldhaftige verhaal van een vader die met zijn zoon en een vriend over het kanaal naar Duinkerke vaart in zijn plezier-jacht, in de hoop soldaten op te kunnen vangen. Het derde verhaal duurt slechts een uur en volgt drie piloten van de Royal Air Force (waaronder Tom Hardy) die het op moeten nemen tegen Duitse onderzeeërs en gevechtsvliegtuigen. De verhaallijnen lopen door elkaar heen maar op de een of andere manier werkt het en is alles feilloos met elkaar verbonden.

Ik denk dat het script van Dunkirk een van de dunste scripts ooit moet zijn geweest, want erg veel gesproken wordt er niet. In plaats daarvan worden we getrakteerd op prachtige voor zichzelf sprekende beelden. En een hele hoop geluid. Ik heb ergens gelezen dat dit allemaal 100% echt is. Dikke duim omhoog voor Hoyte van Hoytema (de half-Nederlandse cameraman) (wie noemt zijn kind Hoyte als zijn achternaam Hoytema is?) (wel een naam die je onthoud trouwens, slim). Dat moet niet makkelijk zijn geweest met die grote zware IMAX camera’s. Zo kijken we over de schouder van RAF-piloot Farrier (Tom Hardy) mee in de cockpit wanneer hij in gevecht is met een Duits gevechtsvliegtuig. Door het indrukwekkende IMAX-formaat heb je bijna het idee dat je zelf aan het werk bent.

Maar het mooiste van Dunkirk vond ik de menselijkheid en dat maakt dat het net voelt alsof dit een verhaal is dat zich een paar jaar geleden heeft afgespeeld, in plaats van in 1940, 77 jaar geleden. De tranen in de ogen van de gezagvoerder als hij Britse burgers op hun bootjes aan ziet komen varen. De jongen die een keer iets wilde doen waar zijn vader trots op zou zijn. Die man wanhopig wachtend op zijn verlosser die de zee inloopt en zo op deze manier verlost wordt. Ik heb mijn best gedaan om het droog te houden, maar ik kan je vertellen, dat is me niet gelukt.

Dunkirk was geen fijne film, niet zo eentje waardoor ik in de wolken de bioscoop uitliep, maar een overtreffende trap van indrukwekkend is hij wel. Ga dat zien.

Heb jij Dunkirk al gezien, wat vond jij er van? Heb jij vroeger op school wel geleerd over de evacuatie van de Britten bij Duinkerke?

Liefs,
Annemerel