EUROTRIP: Snapshot Diary 3/5

Goedemorgen! Het is zes uur, ik ben gedoucht, aangekleed en nu is het tijd om mijn koffers en tassen in te pakken. Want het is helaas tijd om te gaan. Ook al heb ik heel veel zin om naar Italië te gaan, weggaan is nooit mijn favoriet.

En tassen en koffers inpakken ook niet. De tassen en koffers die hier staan zijn allemaal van mij. Wanneer leer ik nou dat ik niet zoveel spullen nodig heb?

On our way! Het heeft afgelopen dagen flink geregend, maar hoog in de bergen was die regen natuurlijk sneeuw. Het is mei lieve mensen, het is mei. Ik weet dat jullie dat in Nederland inmiddels allemaal weten (zon zon zon), maar hier is het weer heel eventjes winter.

Net getankt, wachten op Roos, die milkshakes aan het halen is bij McDonalds.

Helaas waren er geen chocolade milkshakes, dus het werd iets anders, een caramel koffie. Ook lekker. Ondertussen rijden we Oostenrijk uit en Italië binnen.

Een paar uur later in ons hotel in Bratto, een gebied in de bergen in de buurt van Bergamo. We slapen in Hotel Milano Bratto, een prachtig familiehotel van de familie Ionnotta. In 1965 opende oma Iannotta dit hotel, 51 jaar later staat ze nog steeds regelmatig in de keuken. Haar specialiteit? Taarten bakken. Opa Iannotta loopt hier trouwens ook heel de dag rond, hij is al 88, spreekt geen woord Engels, maar probeert mij wel Italiaans te leren. Hilarisch (vooral omdat ik zo ontzettend slecht ben in het leren van een vreemde taal en dus ook totaal geen vooruitgang geboekt heb de afgelopen 24 uur)! Ik ben uitgenodigd door kleindochter Camilla, ze leest mijn blog met Google Translate en heeft mijn boek (maar het enige woord dat ze begrijpt is het woord ‘hardlopen’ oh ja en selfie).

Het eerste dat we doen als we in het hotel aankomen is uitgebreid lunchen. Met een pasta met pesto en parmezaan, en aardappeltjes met zeebaars en courgette. Ontzettend lekker en ik voel me ineens een stuk levendiger. De autoreis van zes uur heeft er in gehakt. Met het stukje Nederland – Oostenrijk en het stukje Oostenrijk – Nederland (wat altijd zo’n 10-11 uur doet) heb ik meestal geen probleem, maar dit is vermoeiender.

Het uitzicht vanaf onze kamer. Pretty impressive! Het dorpje – Bratto, Castione della Presolana – ligt op 1100 meter hoogte en ligt midden in de bergen. Heel erg mooi.

We zijn ongeveer tien minuten in onze hotelkamer geweest na de lunch, hebben een enorme bende gemaakt en trokken ontzettend snel onze bikini aan om vervolgens een bezoekje te brengen aan de spa van het hotel. We hebben de hele spa voor onszelf. Roos spendeert een uur in het zwembad, ik heb een anti-stress massage van een uur. Heerlijk. Mijn verblijf hier had niet beter kunnen beginnen.

Na de massage en de spa maak ik samen met Camilla en Roos een wandeling door de omgeving van anderhalf uur. Het zonnetje breekt een klein beetje door en de omgeving is werkelijk prachtig.

Na onze wandeltocht sluiten we af in de bar van het hotel met een Aperitivo, ik een Aperol Spritz natuurlijk. What else? Roos en Camilla hebben prosecco. Ook lekker, maar kan niet tippen aan mijn Spritz.

En alweer zo’n uitgebreid maal!We beginnen met gerookte zalm met toast. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit zulke lekkere zalm gegeten heb. Nee echt. Ik maak geen grap. Ik overdrijf niet. Ontzettend zacht en de smaak was ook heel goed. Ik proef het nog steeds en het inmiddels ruim twaalf uur later.

Hoofdgerecht was rund met aardappeltjes en uitjes. Dessert een crème brûlée met aardbeitjes.

Zoals gezegd heeft Camilla mijn boek. Mijn taak om er een mooi verhaal in te schrijven. Vind het toch altijd weer lastig om iets moois te schrijven. Soms wil ik het gewoon ’te mooi’ hebben en is beginnen gewoon lastig. Enige oplossing? Gewoon beginnen en niet te veel nadenken.

Half twaalf, voelt als: half drie ’s nachts. Tijd om te gaan slapen. (en zaten mijn wenkbrauwen echt de hele dag zo ongelijk?).

Liefs,
Annemerel