EUROTRIP: Snapshot Diary 9/5 (The Road Home)

Toen ik een kleine twee weken geleden aan onze roadtrip begon zei ik tegen Roos ‘onze vierde locatie weet ik nog niet zeker, het moet in ieder geval een plek zijn waar de zon schijnt, want mijn verjaardag vier ik in de zon’. In mijn achterhoofd had ik wel dat ik graag naar Lazise wilde, bij het Gardameer. Ik kom daar altijd ontzettend tot rust, zeker in mei, als er weinig toeristen zijn. Maar het weer dat ze voorspelde voor deze week was dramatisch. Alleen maar regen. Ik had nog de hoop dat er een verandering in de voorspelling zou komen, maar dat gebeurde niet. Ik weet van mezelf dat ik alles behalve rustig word als ik vijf dagen in een klein huisje zit met alleen maar regen en zonder internet. Dus die locatie viel af.

Ik begon mijn zoektocht naar een andere zonnige locatie in Europa. De Côte D’Azur dan misschien? Nee, regen. Terug naar Oostenrijk? Regen. Zuid-Duitsland? Regen. Parijs? Regen. In Milaan blijven? Regen. O-ver-al regen. Behalve in Nederland. Het mooie weer van afgelopen weekend zou ook wel voorbij zijn, maar er wordt meer zon voorspeld dan voor heel Frankrijk, Oostenrijk en Italië bij elkaar. Dus ja, daar zijn we dan, weer in Nederland, na een roadtrip van 1100 kilometer. Home sweet home.

Goedemorgen, is het heus, komt er vandaag een einde aan de Eurotrip? Yes I think so. Ik weet nog niet zo goed wat ik daar van moet denken, getuigen deze blik op mijn gezicht. Net gedoucht en snel wat comfortabele kleding aangetrokken voor de reis. Roos staat inmiddels onder de douche..

En dat betekent dat ik tijd heb om mijn blog over Wings For Life te schrijven. Ik denk even snel een kort stukje te kunnen schrijven, maar het worden toch weer zo’n 1500 woorden, omdat ik nu eenmaal niet zo goed ben in kort en bondig. Of nou ja, alleen als het mij uitkomt (als ik ergens weinig over te zeggen heb bijvoorbeeld, maar dat komt zeer zelden voor, ik heb overal wel wat over te zeggen) (behalve over voetbal misschien, dan kan ik ook beter maar mijn mond houden voordat er iets heel stoms uit komt).

Dit is alleen MIJN bagage voor twee nachten Milaan. Yup, net als dat ik niet zo goed ben in kort & bondig, ben ik ook zeer slechts in het fenomeen ‘light packing’. Andere reden dat ik al deze spullen uit de auto had meegenomen, Rome staat nog vers in mijn geheugen gegrift. Voor wie een opfrisser nodig heeft, of toen gewoon mijn blog niet las, vorig jaar zomer zijn we in Rome bestolen, onze auto was leeg geroofd toen we terug kwamen van een dagje shoppen en eten in Rome. Toen had ik dus een hele tas met kleding in de auto liggen en dat was allemaal weg. Dat hoeft van mij niet perse nog een keer te gebeuren en ik vraag me ook af wat mijn verzekering zegt als ik met een zelfde verhaal kom nog geen jaar later.

Roos en ik zijn ingepakt, gedoucht en aangekleed en gaan nog even langs onze nieuwe favoriete ontbijtplek in Milaan, Princi Café. Ik helaas geen foto’s hiervan gemaakt met mijn iPhone, maar wel met mijn camera. Vanmiddag komt er een blog online waarin ik meer hotspots in Milaan bespreek, dus stay tuned!!! We hadden in ieder geval hele lekkere chocoladebroodjes, een Tiramisu taartje en cappuccino!

Nog even de laatste spullen uit het hotel gehaald en op naar de auto. Met je kussen door het centrum van Milaan, dat doen wij dus. Ik vind hotelkussens vaak alles behalve fijn. En omdat ik zo snel last heb van mijn nek (en daardoor ook hoofd) sleep ik het liefst mijn eigen kussen overal mee naartoe. Dat doe ik trouwens alleen als ik met de auto reis, ik loop niet over het vliegveld te zeulen met mijn kussen. Dat vind ik dan ook een van de fijnste dingen aan reizen met de auto, je kunt alles meenemen wat je wil. Of nou ja, tot op zekere hoogte natuurlijk.

We zitten inmiddels twee uur in de auto en zijn al een tijdje in Zwitserland. Het is ontzettend rustig op de weg, maar toch staat er zo’n vijf kilometer file voor de Gotthardtunnel. Thank the lord voor automatische auto’s, niet de hele tijd de koppeling hoeven te gebruiken in de file is super relaxt.

Inmiddels zijn we de file uit en vind ik het tijd voor een broodje (’s morgens gekocht bij onze ontbijt-hotspot), het is een brioche broodje met de lekkerste parmaham. Ging er heel goed in.

Ik weet niet meer waar deze foto gemaakt is, maar laat ik voorop stellen dat ik hier nog nooit gereden heb. Sowieso had ik nog nooit door Zwitserland gereden. Na Zwitserland reed ik niet meteen door Duitsland, maar eerst een lang stuk Frankrijk en volgens mij was dit een verbindingsweg tussen Frankrijk en Duitsland.

Na ruim 1100 kilometer en 11 uur in de auto ben ik eindelijk thuis, of nou ja, in het huis van mijn ouders. Mijn zusje slaapt hier vanavond en eigenlijk heb ik ook weinig zin meer om te rijden, dus ik kruip nog een keer naast mijn zusje in bed.

Maar niet voordat ik de zon heb zien onder gaan. OK, op deze foto ziet het er niet zo bijzonder uit, maar de zonsondergang was gisteren wel heel erg mooi. Besef ik toch maar, dat Nederland ook niet heel vervelend is en per slot voor rekening is Nederland ook onderdeel van Europa, dus eh… wat dat betreft ben ik nog steeds op Eurotrip, toch?!

Liefs,
Annemerel