31 was best een goed jaar…

31 was best een goed jaar. Ik prijs mezelf gelukkig dat ik ondanks de pandemie toch misschien wel het mooiste jaar van mijn leven heb gehad. Exact een jaar geleden sloeg ik een nieuwe weg in met mijn bedrijf waar ik nog steeds heel veel plezier aan beleef, drie maanden later trouwde ik met Tuur op een zonnige vrijdag op het strand met de liefste mensen om me heen. Zes weken later had ik een positieve zwangerschapstest in handen. De laatste acht maanden van mijn 32ste levensjaar was ik zwanger. En hoewel zwanger zijn echt niet altijd makkelijk is, voel ik me op dit moment juist hartstikke goed en kijk ik er naar uit om volgende maand onze dochter op de wereld te zetten. Zoals ik al zei, 31 was best een goed jaar.

Have a Good Run

Het is precies een jaar geleden dat ik op mijn verjaardag, om half zeven ’s ochtends, met trillende handjes een post op Instagram live zette over het Have a Good Summer Run programma dat ik lanceerde. 10 weken lang een schema naar een doel, een bijbehorend boek dat ik zowel zou schrijven als inspreken (waar ik nog geen letter voor geschreven had), 10 video’s (die nog niet waren opgenomen), een gezellige Facebookgroep (op dat moment had ik Facebook al jaren niet echt gebruikt, dus ik was hier echt niet zo zeker van) en een virtuele wedstrijd om alles af te sluiten. Eerst vond ik het doodeng omdat ik bang was dat mensen het niet interessant zouden vinden en toen ik voor zes uur ’s avonds al honderd aanmeldingen had, vond ik het juist weer heel eng omdat ik bang was dat ik mensen zou gaan teleurstellen. Ik had immers nog helemaal niks gemaakt en kon ik dit eigenlijk wel?

Gelukkig kon ik me over mijn zorgen heenzetten en was het een fantastische zomer. Na het zomerprogramma volgden nog een herfst en winterprogramma en op dit moment kun je je aanmelden voor het nieuwe zomerprogramma. Dankzij Have a Good Run ben ik niet meer afhankelijk van bedrijven die op mijn blog, YouTube of Instagram willen adverteren en doet voelt echt enorm goed. Ik heb veel minder de neiging om mezelf te vergelijken met andere ‘influencers’ uit dezelfde niche. Mijn verdienmodel is inmiddels anders en dat voelt heel vrij en fijn.

Het mooiste vind ik natuurlijk alle positieve reacties van deelnemers. Een groot aantal van de deelnemers dat zich nu al heeft ingeschreven voor het zomerprogramma doet nu voor de vierde keer mee. Dat moet vast iets betekenen, toch? Oh en Facebook blijkt toch niet zo stom te zijn als ik een jaar geleden dacht. Als je een gezellige groep hebt en voor de rest Facebook links laat liggen kan het zelfs voor heel veel plezier, energie en motivatie zorgen.

Trouwen & zwanger

Een sprookje. Trouwen op het strand, in de zon met alleen je dierbaarste mensen om je heen. Volgens mij was vrijdag 21 augustus de laatste echt mooie zomerdag in Nederland. Wat een geluk hebben we gehad. Dat we daarna nog een paar dagen op huwelijksreis konden naar Duitsland en Oostenrijk maakte het compleet. Zes weken na de bruiloft deed ik een zwangerschapstest en bleek ik zwanger te zijn. We hadden er natuurlijk wel op gehoopt, maar dat het ons (zo snel) gegund was dat had ik echt niet durven verwachten.

Het eerste trimester vond ik ronduit verschrikkelijk. Ik was ontzettend onzeker en ging er eigenlijk bijna vanuit dat het mis zou gaan (want zoveel geluk zouden we toch niet kunnen hebben?). De dagen tussen de eerste positieve test en de eerste echo (29 stuks in totaal) leken eindeloos te duren. Vanaf week zes voelde ik me zo misselijk dat hardlopen ook niet meer lukte, het laatste redmiddel om mijn gedachten te verzetten was dus ook verdwenen. Natuurlijk was ik enorm blij toen ik een klein bonzend hartje zag op het echo-scherm, maar echt gerust was ik er nog steeds niet op. Waarom voelde ik mijn borsten nu ineens niet meer? Waarom ben ik vandaag minder misselijk? Ik zag overal tekenen van miskramen in. Not. Good. Na de termijnecho en de NIPT voelde ik een last van me afvallen. Natuurlijk kon er nog steeds van alles misgaan (daar kan ik me vast mijn hele leven nog druk over maken), maar voor mijn gevoel was het ergste gevaar geweken.

Vanaf een week of 16, 17 – eigenlijk het begin van 2021 – voel ik me eigenlijk best wel goed. Ja, het wordt nu wel zwaar, die buik. De spiertjes rond mijn liezen zijn mega stijf en van mijn bureau naar de wc wandelen is al een hele onderneming, maar verder voel ik me fysiek best OK en heb ik vooral heel veel zin in alles dat komen gaat. Zelfs de bevalling. Ook al zal ik tijdens de bevalling mezelf vast honderd keer afvragen waarom ik dit in vredesnaam vrijwillig doe (net zoals ik me tijdens vrijwel iedere marathon afvraag, maar hé, daar heb ik er inmiddels ook al twaalf van gelopen… twaalf kinderen op de wereld zetten gaat me wel wat ver hoor).

Corona

Tot nu toe ben ik zelf gelukkig de dans ontsprongen. Ik ben zelfs de hele winter niet ziek geweest en Tuur ook niet. En dat terwijl wij allebei vorige winter mega aan het kwakkelen waren en meerdere keren griep/koorts hadden en je immuunsysteem tijdens de zwangerschap flink wat te verduren krijgt. Denk dat dit voornamelijk te danken is aan het geïsoleerde leven dat we afgelopen jaar geleid hebben. Afgelopen jaar zijn er nog geen tien verschillende mensen bij ons over de vloer geweest. Op de mensen die onze keuken kwamen installeren na dan. We zijn ook niet bij anderen op bezoek geweest dan de mensen hierboven genoemd. Tuur houdt afstand van de kinderen op zijn basisschool en verder komen we eigenlijk alleen af en toe in de supermarkt (meestal ’s ochtends voor acht uur). Ik weet dat er mensen zijn die onze naleving van de regels nogal overdreven vinden, maar ik neem zelf liever geen risico.

Wat dat betreft was 31 best een saai jaar. Er zijn weken geweest waarin ik de deur gewoon niet ben uit geweest en de enige levende persoon die ik zag Tuur was. Dat had ik me anderhalf jaar geleden echt niet voor kunnen stellen. Ik ben blij te kunnen melden dat Tuur en ik ondanks dat we het afgelopen jaar heel veel samen zijn geweest, nog steeds uitermate goed door een deur kunnen. Ons eerste huwelijksjubileum (21 augustus dus) gaan we denk ik wel halen. De taart staat nog steeds in de vriezer op ons te wachten.

32

Vandaag dus 32. Om klokslag half negen ’s ochtends werd ik in het Leyenburg ziekenhuis (tegenwoordig Haga ziekenhuis) in Den Haag geboren. Ik kan niet wachten om volgende maand mijn dochter op de wereld te zetten. Misschien in het Haga, misschien in het HMC (beide ziekenhuizen liggen op 7 minuten rijden van huis), maar ik hoop dat het gewoon hier thuis kan. We zullen het zien, ik ben in ieder geval begonnen met het bij elkaar zoeken van mijn vluchtkoffer, zodat ik op alles ben voorbereid.

Wat er de rest van het jaar op me te wachten staat? Ik vind het lastig om daar nu al een voorstelling van te maken. Het krijgen van een kind lijkt me zo’n ingrijpende gebeurtenis. Nu denk ik… ik wil in september twee weken op vakantie, maar wie zegt er dat ik daar in september behoefte aan heb? Have a good run blijft in ieder geval lekker doordraaien en op mijn blog blijf ik ook actief. Ik kan me zo voorstellen dat ik straks ineens heel veel nieuwe dingen te delen heb. Kan ook niet wachten om weer te beginnen met hardlopen en ook dat hoofdstuk met jullie te delen.

32, het wordt wederom een bijzonder jaar… maar hoe het precies zal zijn… dat lezen jullie volgend jaar 😅

Liefs,

Annemerel