Ik ben geblesseerd, marathon update

Precies vier weken geleden deelde ik een hardloop-update. Ik schreef dat ik al 34 weken heerlijk aan het opbouwen was en dat ik onderweg weinig problemen gekend had. Ik bouwde in twaalf weken heel rustig op naar vijf kilometer, vervolgens in tien weken naar tien kilometer en op mijn verjaardag twee maanden geleden liep ik mijn eerste halve marathon. Ik herstelde goed van trainingen, heb nooit spierpijn gehad. Pijntjes bleven nooit langer dan 24 uur, ik heb nooit een training voortijdig af hoeven breken of een week rustiger aan moeten doen omdat ik ergens last van had. Twee keer in de week deed ik braaf Pilates om mijn lichaam belastbaar en sterk te houden. De kilometers bouwde ik heel rustig op, nooit meer dan 10% en in de laatste weken zelfs niet meer dan 5%. Ik had er onwijs veel plezier in en begon zelfs te geloven dat ik op een goede dag een tijd rond mijn persoonlijke parcoursrecord in Berlijn (3.26.43, 2015) zou kunnen lopen, mijn trainingen gingen zo goed.

Marathon nummer 13 wilde ik nog wel even uit de wegruimen. Want marathon nummer 13 zorgt al jaren voor ongeluk. In het najaar van 2019 was ik geblesseerd en kon ik Amsterdam niet lopen. In 2020 had ik mijn laatste lange duurloop voor de Boston Marathon al gedaan toen er een wereldwijde pandemie uitbrak. In 2022 werd ik de dag na mijn laatste lange duurloop voor Amsterdam ziek, toen ik vijf dagen voor de marathon – na ruim drie weken niet hardlopen – wilde testen of ik weer kon lopen, struikelde ik over mijn eigen voeten en lagen mijn knieën niet alleen open, mijn enkel was ook dik en pijnlijk. Ik begon te geloven dat er een vloek op die marathon nummer 13 heerste, alsof het universum me iets wilde vertellen. Doe. Het. Niet.

Dus ik dacht… ik ga marathon nummer 13 lekker laagdrempelig in Apeldoorn tijdens de Midzomermarathon lopen. Lekker op mijn gemakje, als een hele rustige duurloop. Daarna neem ik een weekje rust en dan kan ik twaalf weken voor de marathon met een gerust hart aan mijn Berlijn voorbereiding beginnen. Het klonk echt als een topplan. Mijn lange duurlopen gingen voorspoedig, ik bouwde ze heel rustig op door iedere week een kwartiertje langer te lopen. Op 6 juni liep ik heerlijk 2 uur en 51 minuten lang, een week later ging ik voor de magische 3 uur (ik ga in een voorbereiding niet langer lopen dan 3 uur, omdat het daarna vaak lastiger wordt om goed te herstellen).

Ik had alleen al dagen last van hoofdpijn, afkomstig uit mijn nek en schouders. Ik kon daardoor niet goed functioneren. Ik slikte migraine medicatie, maar dat deed helemaal niks, want ik haalde de oorzaak (die stijfheid in mijn nek en schouders) niet weg. Toch wilde ik graag die lange duurloop lopen, ondanks dat ik misselijk was van de hoofdpijn. Ik overtrad daarom mijn eigen regel: geen ibuprofen voor het hardlopen slikken. Dat deed ik dus een keertje wel. Ik dacht dat het wel kon, omdat ik al weken 100% pijnvrij liep tijdens het lopen en niet het idee had dat ik iets kon verpesten. Nou ja, dat heb ik dus verkeerd gedacht.

Normaal ga ik om negen uur van start met mijn lange duurloop, omdat de ochtendspits dan een beetje is gaan liggen en de fietspaden minder druk bevolkt zijn met fatbikes en bakfietsen. Maar ik had om twaalf uur een afspraak bij de fysio voor mijn nek en schouders, dus als ik drie uur wilde lopen, dan moest ik dit keer wat vroeger de deur uit. Daarom besloot ik dit keer het eerste rondje niet over asfalt te lopen, maar door de duinen, omdat het daar vaak net wat rustiger is. Ik kom niet vaak meer in de duinen om hard te lopen, omdat ik graag dicht bij een toilet ben en daardoor korte rondjes van 3-4 kilometer rond mijn huis prefereer. Maar ik dacht, laat ik nu gewoon een rondje van tien kilometer door de duinen lopen en dan – als de spits voorbij is – terug naar mijn asfalt rondje gaan.

Maar ja, de zon scheen, de duinen voelden als een vakantieparadijs. Ik genoot echt van mijn rondje, er waren flink wat heuveltjes en onverharde schelpenpaden (die ik normaal nooit tegenkom), maar dat was alleen maar extra goed voor mijn training, toch? Ik hoefde niet naar het toilet, dus waarom zou ik het tweede rondje niet ook door de duinen doen. De tijd vloog op deze manier voorbij. Het was een en al genieten.

Het eerste rondje ging fantastisch. Halverwege het tweede rondje begon ik wel iets te voelen dat ik na mijn bevalling nog niet eerder gevoeld had, een wat stijver gevoel in mijn linkerbil en hamstring. Deze pijn herkende ik van de blessure die me in 2019 ervan weerhield de Amsterdam Marathon te lopen. Maar ja, het was niet echt super pijnlijk en ik kon straks tweeënhalve week uitrusten tot de marathon, dus het zou wel loslopen. Gedurende het derde rondje werd mijn bil/hamstring alleen maar stijver en af en toe voelde ik een steek rond mijn schaambot. Maar omdat ik deze pijn nog niet eerder gevoeld had, kon ik me niet voorstellen dat het zo serieus was dat ik mijn training zou moeten staken. Dat deed ik dan ook niet, ik voltooide die drie uur en voelde me een half uur lang meer dan voldaan.

Totdat ik iets voor twaalven naar de fysio wilde wandelen. Huh, ik kon mijn linkerbeen niet meer optillen. Dit meen je niet? De fysio had geen tijd om er naar te kijken want mijn nek- en schouders hadden prioriteit. Dit pijntje was er ook pas net, dus met een dagje rust zou het wel weer goed komen. Ik weet nog dat ik dacht, oefffff als ik zaterdag maar weer hard kan lopen (het was op dat moment donderdag).

Inmiddels zijn we twintig dagen verder en heb ik nog niet kunnen hardlopen. En of ik binnen twintig dagen weer kan beginnen met hardlopen is nog maar de vraag. Of ik überhaupt deze zomer weer pijnvrij kan lopen is nog geen zekerheid. Het bleek allemaal toch wat ernstiger dan verwacht.

Na 48 uur ging het gelukkig alweer een stuk beter en kon ik weer normaal wandelen, ik had toen de hoop dat het allemaal snel zou herstellen. Maar daarna ging het snel weer bergafwaarts. Ik ben bij verschillende fysio’s geweest, ik heb oefeningen gekregen, het is losgemaakt, maar de pijn werd eigenlijk alleen maar erger. Op een gegeven moment kon ik niet meer staan, niet meer zitten. Zelfs liggen deed pijn. Ik baalde dat ik niet kon hardlopen en dat mijn Berlijn-dromen langzaam uit elkaar spatten, maar erger nog vond ik dat ik niet voor mijn kinderen kon zorgen. Philippa liep harder dan ik kon schuifelen. Elliot optillen was super pijnlijk.

Gelukkig schrijf ik dit in de verleden tijd, want sinds een week word ik behandeld door een manueel therapeut en gaat het gelukkig weer wat beter. Niet zo goed dat ik ook maar twijfel om te gaan hardlopen, maar ik kan in ieder geval weer redelijk normaal functioneren in het dagelijks leven.

De diagnose? Een SI-gewricht dat muurvast zat, waardoor mijn iliopsoas heel stijf was en een schaambot dat ook geen kant op kon, waardoor mijn gracilis (had ik tot voor kort ook nooit van gehoord maar dat is dus ook een spier die tussen je onderbeen en bekken loopt) stijf en geïrriteerd is geraakt en irritatie geeft op de peesaanhechting op mijn schaambot.

Waarom dit zo accuut ineens klachten geeft? Ik heb waarschijnlijk een misstap gemaakt. Halverwege nam ik een gel en toen ik de verpakking weg wilde gooien, miste ik de prullenbak. Ik wilde niet stoppen, dus heb me al hardlopend omgedraaid, gebukt om het papiertje op te rapen en weg te gooien. Het heeft ook niet geholpen dat ik veel steile klimmetjes genomen heb, dat kan je iliopsoas flink irriteren. Dat ik hypermobiel ben en nog geen jaar postpartum zal ook niet geholpen hebben.

Goed, en nu? Nou, stil zitten doe ik aller eerst niet. Een week geleden informeerde ik bij mijn reisverzekering/annuleringsverzekering hoe het zit met blessures en marathonreizen. Daar heb ik nog niet echt een goed antwoord op, maar nu ik eindelijk verbetering voel wil ik Berlijn ook nog niet opgeven. Dus we gaan er vol voor. Of ik Berlijn ga halen, geen idee, maar ik weet in ieder geval dat ik er alles aan gedaan heb om marathon nummer 13 tot een succes te maken.

Twee keer per week heb ik een afspraak bij de manueel therapeut. Mijn SI-gewricht en schaambot worden losgemaakt, evenals de spieren rond de peesirritatie. Daarnaast heb ik oefeningen die ik dagelijks moet doen en waar ik zo’n uur per dag zoet mee ben. Ja, dat is dus zeven uur per week. Ik ben nu langer bezig met oefeningen dan dat ik voor mijn blessure bezig was met hardlopen.

Daarnaast heb ik sinds kort een sportschool abonnement en probeer ik mijn conditie enigszins te onderhouden op de crosstrainer. Dat is niet echt mijn ding, want ik sport veel liever buiten, maar het is nu eenmaal niet anders. Het liefst zou ik verschillende cardio apparaten afwisselen, want een uur lang op de crosstrainer is echt heel erg saai, maar fietsen gaat op dit moment echt niet (irriteert mijn iliopsoas te veel) en roeien ook niet (ik kan geen kracht zetten in een hoek van 90 graden en mijn nek en schouders vinden roeien echt geen grap). Ik ga dan ook met de AUTO naar de sportschool, ondanks dat het slechts een kilometer van huis is (wandelen op vlot tempo is voor nu ook nog niet haalbaar).

Komende maandag zou ik eigenlijk met mijn eigen marathonprogramma beginnen. Dat gaat nu helaas niet door. Mijn zusje Roos gaat er wel mee aan de slag en inmiddels hebben we gelukkig via Have a Good Run ook al wat inschrijvingen. Loop jij dit najaar ook een marathon, dan kun jij je ook nog inschrijven. Naast het schema schrijf ik ook een boek met allemaal informatie en tips voor het lopen van een succesvolle marathon, ik schrijf een trainingsdagboek (wat met deze blessure echt een thriller belooft te worden), er is een gezamenlijke WhatsApp groep en een gezamenlijke training. Je mag me altijd en mail sturen om advies te vragen (hello@haveagood.run). Inschrijven voor het programma en meer informatie lees je hier.

Zo, nu zijn jullie weer helemaal op de hoogte. Vorige week zat ik nog redelijk in zak en as, inmiddels heb ik mijn strijdlust teruggevonden. Volgende week begint mijn marathonvoorbereiding, die zal ik voorlopig in aangepaste vorm op de crosstrainer uitvoeren. Ik hoop acht weken voor de marathon weer te kunnen lopen (volgende maand dus), maar ik wil niks forceren want ik weet inmiddels waar dat me brengt. Niet naar Berlijn in ieder geval en dat is nog steeds wel de bedoeling.

Liefs,

Annemerel