LET’S TALK ABOUT: 10 jaar met mijn rijbewijs

Het is vandaag precies tien jaar geleden dat mijn broertje achttien werd. Het is vandaag precies tien jaar geleden dat ik op regenachtige donkere dinsdagochtend in januari het goed-nieuws-gesprek had bij het CBR. Ein-de-lijk… na 15 maanden, meer dan 60 lessen en een pijnlijk hoge rekening, was ik geslaagd voor mijn rijbewijs. Ik nam mezelf een ding voor; dat ding nemen ze me dus nooit meer af.

Ik vond mijn rijlessen verschrikkelijk. Ik begon in oktober 2007 met lessen, vijf maanden nadat ik achttien geworden was. Dat ik zo lang gewacht had was geen bewuste keuze, maar net zoals met wel meer dingen in het leven (het vinden van een goede fysio, boekouder, looptrainer), had ik het steeds maar uitgesteld. Toen ik meteen in de eerste vijf minuten over een rotonde moest dacht ik dat mijn instructeur krankjorum was. Dit was geen Mario Kart, dit was the real deal, wist hij wel niet wat er allemaal kon gebeuren als ik een stuurfout zou maken?

De eerste rijlessen spendeerde ik grotendeels op een grote parkeerplaats bij het strand van Hoek van Holland. De meest simpele handeling van het overpakken van mijn stuur was al een uitdaging van formaat. Toen ik na een paar lessen ook zelf de koppeling moest gaan gebruiken dacht ik… dit gaat nooit goed komen. Soms had ik lessen van een uur, soms van anderhalf, soms zelfs van twee uur. Het probleem (of een van de problemen) was, dat ik al bij het instappen van de auto aan het aftellen was totdat ik weer thuis was en verder kon gaan met andere zaken die me op dat moment bezig hielden (mijn werk, mijn studie, mijn blog, Gossip Girl). Hierdoor was mijn concentratie tijdens het rijden ver te zoeken. Het behoeft waarschijnlijk geen uitleg dat ik dat dit mijn rijvaardigheid niet op een positieve manier beïnvloedde.

Een half jaar nadat ik begon met lessen , in mei, haalde ik mijn theorie-examen. Ik dacht namelijk dat ik snel mijn praktijkexamen zou gaan doen. De avond van te voren kwam ik erachter dat dat theorie toch lastiger was dan ik het had ingeschat. Ik dacht dat ik het nooit zou halen, maar toen ik op de fiets richting het CBR ging en zoveel mensen auto zag rijden dacht ik ‘damn, als AL deze mensen hun theorie gehaald hebben en ik heb mijn VWO-examen gehaald, dan moet ik het toch ook wel kunnen halen? Ik heb er immers voor geleerd’. Ik haalde mijn examen met 3 fouten, thank the lord, nu alleen nog even mijn praktijk halen, dacht ik…

Nou, toen duurde het dus nog ruim acht maanden voordat ik dat felbegeerde pasje in ontvangst kon nemen. Het duurde toch nog vrij lang voordat ik examen mocht doen. Tijdens mijn eerste examen kwam het gesprek met de examinator ineens op mijn – toen net overleden – vriendinnetje en reed ik door rood. De week erna deed ik weer examen en toen was ik niet ‘zeker’ genoeg. Ik had de hoop al opgegeven toen ik op 15 januari 2009 voor de derde keer op mocht, maar die ‘ik kan toch niks meer verliezen’ instelling bleek de juiste te zijn en ik haalde het. YES. Nu kan mijn net 18 geworden broertje me gelukkig niet meer inhalen. Hoera.

Toen ik net mijn rijbewijs had was iedere rit nog wel een survival. Mijn moeder sloeg doodsangsten uit toen ik van het gemeentehuis naar huis reed in haar Ford KA. Ik was gewend in een diesel te rijden, deze koppeling werkte weer compleet anders en ik had het NIET onder controle. Volgens mij heb ik de motor in dat eerste ritje wel drie keer af laten slaan. In het begin durfde ik niet alleen te rijden, sterker nog, in het begin mocht ik niet eens alleen rijden. Ik was een gevaar voor mezelf en de rest van het verkeer. Ik zou niet hebben misstaan in het programma ‘de slechtste coureur van Nederland’. Maar langzaam ging het steeds beter.

In januari 2011 kocht ik mijn moeders Ford KA over en vier jaar later ruilde ik deze in voor mijn huidige leaseauto, een Ford Fiesta. Die Ford Fiesta vierde afgelopen weekend haar vierde verjaardag, inmiddels zit er al 81.000 kilometer op de teller en durf ik mezelf een redelijk goed coureur te noemen. Of het nu regen of sneeuwt, of het nu donker is of heel hard waait. Of ik nu in de bergen ben of op een drukke Duitse Autobahn, ik heb geen angst meer en weet mezelf er veilig doorheen te slaan. Natuurlijk, een ongeluk zit in een klein hoekje en kan iedereen overkomen. Ik hoop dat het mij gespaard zal blijven.

Dat rijbewijs hebben ze me de afgelopen tien jaar niet afgepakt. Op een paar snelheidsovertredingen en een parkeerboete na heb ik me aardig weten te gedragen. Ik moet ook zeggen dat het aantal bekeuringen dat ik op mijn naam heb staan de laatste tijd minder is dan de eerste jaren. Ik heb inmiddels iets beter geleerd snelheidsbordjes te lezen (en hier iets mee te doen). Mijn absolute record is twee bekeuringen binnen een uur tijd in de zomer van 2011, zowel op de heen- als de terugweg werd ik geflitst. Ai. Mijn angstigste moment was twee jaar geleden, toen ik zo veel te hard had gereden bij bouwwerkzaamheden in Duitsland dat ze zich gingen ‘beramen over een passende straf’. Ik moest een reden geven waarom ik zoveel te hard gereden had, ik gaf aan dat ik te laat doorhad dat er wegwerkzaamheden waren en dat het al laat was en ik er een lange autoreis op had zitten, dus dat ik minder alert was en dat het erg stom van me was en dat ik er erg veel spijt van had, ik heb er nooit meer wat van gehoord… ik hoop niet dat ik door dit te vertellen iets over mezelf heb afgeroepen en alsnog een dikke boete op de mat krijg.

Autorijden staat voor mij voor ultieme vrijheid. Het idee dat ik een auto voor de deur heb staan en op ieder willekeurig moment weg kan rijden, dat geeft me rust en vrijheid. En dat vind ik fijn. Ik draai mijn hand niet meer om voor een autorit naar Italië. Ik vind het leuk om te rijden. Wie had dat ooit gedacht toen ik de minuten aftelde tijdens mijn rijlessen?

Liefs,
Annemerel