LET’S TALK ABOUT: 15 jaar Annemerel.com

Het is vandaag precies vijftien jaar geleden dat ik mijn allereerste blog publiceerde op Annemerel.com. OK. Dat zeg ik verkeerd, AnnetjAh.tk. Vraag me niet waar ik dat AnnetjAh vandaan had, het doet gewoon pijn aan mijn ogen. Gelukkig was ik er binnen een jaar achter dat mijn eigen naam misschien leuker was dan deze Breezer-verbastering.

In interviews krijg ik vraag de vraag ‘wat als je nooit begonnen was met bloggen?’. Ik vind die vraag zo lastig te beantwoorden, want bloggen is echt een onderdeel van wie ik ben geworden. Ik blog nu officieel meer dan de helft van mijn leven. En ook voordat ik begon met bloggen was ik altijd al met schrijven bezig, een tijdschrift samen met een vriendinnetje in groep 7 en 8, websites over Britney Spears, de schoolkrant. Ik begon mijn blog misschien vrij spontaan, maar het was denk ik vreemder geweest als het fenomeen bloggen bestaan had en ik er niet aan meegedaan had. Toch wil ik proberen de vraag te beantwoorden. Een lijstje, wat als ik nooit was met bloggen…

• Als ik nooit begonnen was met bloggen had ik nooit zo ‘snel’ kunnen schrijven als ik nu doe. Natuurlijk, het is niet altijd even foutloos (zeker als ik het weer eens vergeet na te lezen) en het is zeker geen hoogstaande literatuur, maar ik kan mezelf redelijk snel in woorden op papier (of een toetsenbord) uitdrukken. Dat krijg je als je zo lang (bijna) dagelijks schrijft.
• Inkoppertje, maar ik had dan natuurlijk nooit mezelf in levensonderhoud kunnen voorzien van het geld dat ik met mijn blog en social media activiteiten verdien. Ik weet niet wat voor baan ik zonder mijn blog gehad zou hebben, de meeste freelance klussen heb ik ook aan mijn blog te danken, dus of ik überhaupt werk in de media zou hebben? Ik durf het niet te zeggen.
• Het is ook nog maar de vraag of ik ooit een boek had kunnen schrijven. Mijn redacteur Anoek volgt mijn blog al sinds het allereerste begin en toen ze in 2015 als redacteur bij A.W. Bruna aan de slag mocht, was ik haar eerste ‘auteur’. Ook een andere uitgeverij die me rond diezelfde periode benaderde kende me via mijn blog.
• Ik vraag me af of ik überhaupt zoveel had hardgelopen zonder mijn blog? Ik mag jullie dan soms motiveren naar buiten te gaan, jullie motiveren mij net zo goed om door te gaan. Zeker op de momenten dat het even niet zo lekker loopt voelt mijn blog toch als een stok achter de deur en ik heb nooit spijt als ik geweest ben.

Is er in vijftien jaar dan nooit een moment geweest waarop ik dacht, waarom doe ik dit? Nou, eigenlijk vrij weinig, het staat in ieder geval in schril contrast met alle positieve dingen die het me heeft opgeleverd. Maar ik zal een paar wat minder leuke momenten ook delen.

• Op de middelbare school vonden veel mensen mij en mijn blog maar een beetje gek. Ik had toen nog niet echt door hoeveel er achter mijn rug om gepraat werd, dat hoor ik achteraf. Dat is maar goed ook, want ik was waarschijnlijk al driehonderd keer gestopt als ik dat wel geweten had. Waarschijnlijk zijn er nog steeds mensen die mij en mijn blog en andere social media activiteiten een beetje raar vinden, maar ik krijg er inmiddels zoveel voor terug dat ik me hierdoor niet laat weerhouden.
• Als ik op vakantie ben en het internet werkt niet dan voel ik nog steeds de druk om op tijd een blog online te hebben. Ik weet dat ik mezelf die druk op leg en dat niemand het van mij verwacht, dus ik weet eigenlijk niet of dit als een ‘nadeel’ van bloggen gezien kan worden. Maar het houdt me wel iedere dag bezig. Ik kan oprecht zeggen dat ik in vijftien jaar tijd nog nooit een dag niet aan mijn blog gedacht heb. Maar goed als je ergens vijftien jaar werkt denk je hoogstwaarschijnlijk ook vijftien jaar lang iedere dag aan je werk. Of je nu aan het werk bent of op vakantie bent. Toch? Toch?
• Mensen hebben een mening over je. Niet iedereen is altijd positief. Ik vind dat soms wel lastig om mee om te gaan, ook al weet ik dat je het niet iedereen naar de zin kunt maken. Op internet wordt negatieve kritiek toch makkelijker geuit dan in real life en door mezelf zo bloot te geven stel ik mezelf erg kwetsbaar op.
• Privacy is wel een dingetje zeg maar. Ik vind het super leuk als ik in de stad loop en iemand komt naar me toe en zegt ‘hé Annemerel ik volg je blog!’, maar ik ontvang soms ook berichten waar ik minder op zit te wachten.

Ik kan me niet voorstellen dat er ooit een dag zal komen waarop ik zeg, hé tabée, het is mooi geweest. Zoals ik eerder deze blog al schreef, mijn blog is zo’n belangrijk onderdeel van mijn leven geworden dat ik me niet kan indenken dat er ooit een moment zal komen waarop ik er écht mee stop. Door sociale media als YouTube en Instagram is mijn blog niet meer het enige platform waar ik actief op ben, maar mijn blog blijft mijn blog, het enige medium waar ik zelf het algoritme bepaal en wat ik zelf helemaal in de hand heb.

Natuurlijk wil ik jullie bedanken voor al jullie support de afgelopen jaren en ik hoop dat we er nog heel veel mooie jaren aan vast kunnen plakken. 

Liefs,
Annemerel

P.S. ik vond tijdens mijn zoektocht naar foto’s uit 2003 op Google (ja ik gebruik Google Images als mijn persoonlijke database, ja al deze foto’s komen uit de zomer van 2003) een blog met daarin een hilarische Time Machine uit 2011. Als je zin hebt om te lachen, lees!