Het is vandaag precies een jaar geleden dat ik de marathons der marathons liep. De Boston Marathon. De oudste jaarlijks gelopen marathon ter wereld (1897) en daarmee de marathon met de meeste historie. Mijn tijd vorig jaar (3.53) gaat niet de boeken in als mijn prestatie, maar ik hen zoveel mooie herinneringen aan maandag 17 april 2017, tweede paasdag in Nederland, Patriots Day in Boston.
Van de eerste kilometers die alleen maar naar beneden liepen en waarop ik vleugels leek te hebben. Ik dacht toen nog dat een tijd van 3.35 er wel in zou zitten, ook al was het warm en was ik niet heel erg in vorm. Na vijf kilometer voelde ik dat het tempo van 5’00 toch redelijk zwaar was, op tien kilometer besloot ik naar mijn lichaam te luisteren en het tempo iets te laten zakken. Mijn hoofd deed pijn en het was warm.
Onderweg nam ik ieder ijsblokje, ieder waterijsje – aangeboden door de fantastische inwoners van de plaatsjes waar we doorheen liepen – aan. Nooit eerder zag ik zulk fantastisch support. Deze supporters maakten voor mij deze marathon zo bijzonder. De route was misschien wel historisch omdat ‘ie al zo lang iedere derde maandag van april gelopen wordt, maar erg bijzonder is het glooiende wegdek met de vrijstaande woningen aan weerszijde niet. Maar het publiek was van een andere planeet, iedereen was zonder uitzondering zo enthousiast. Zo behulpzaam. Zo luid.
Afgelopen week keek ik de Boston Marathon Documentary op iTunes. Tranen met tuiten heb ik gehuild. Natuurlijk om alles dat er in 2013 gebeurd is (bomaanslagen), maar vooral ook omdat ik weer besefte hoe bijzonder en mooi het was wat ik vorig jaar heb mogen doen. Tijdens deze documentaire besloot ik, in 2020 sta ik weer aan de start van de Boston Marathon. Nu alleen nog even een Boston Qualifying time lopen. No big deal… dat is me slechts in één van mijn tien gelopen marathons gelukt, dus dat wordt nog wel een dingetje. Maar waar een wil is, is een weg.
Gisteren volgde ik de Boston Marathon via de App. Ik zag dat New York Marathon winnares Shalane Flanagan net na het halfway point gebruik moest maken van een dixi (13 seconden en 85 honderdsten heeft dat haar gekost, dixi-stop-goals). Bij de dames was de winnende tijd de langzaamste in 40 jaar (2.39), Shalane liep twintig minuten langzamer dan in New York (2.46, goed voor een zesde plek). Bij de mannen was de winnende tijd ook bijna 13 minuten langzamer dan het wereldrecord. Nederlander Abdi Nageeye lag lang vierde, maar viel in de laatste kilometers stil. In het laatste gedeelte liep hij met een pace van 8’09 per mijl. Dat is langzamer dan ik in Berlijn liep.
De omstandigheden waren ook dit jaar weer extreem. Was het vorig jaar nog warm voor de tijd van het jaar (ruim twintig graden en zonnig), gisteren lag de gevoelstemperatuur rond het vriespunt, waren er windstoten van 80 kilometer per uur (alles tegen) en regende het pijpenstelen. Een survival of the fittest.
Maar dat maakt Boston zo mooi en weet je wat ook zo fijn is aan Boston, je hoeft niet perse een spectaculaire tijd te lopen, je bent al in Boston, een BQ hoef je niet meer te lopen. Ik kijk nu al uit naar 20 april 2020, wat de omstandigheden die dag ook moge zijn. Bijzonder wordt het sowieso.
Liefs,
Annemerel
Ik wist niet dat pasen tegenwoordig in september viel ;)
Wil je die BQ weer in Berlijn lopen? :) Spannend doel!
Heerlijk verhaal! Ooit hoop ik ook aan de start te staan!!
Wat een mooi doel om naartoe te werken de komende tijd! Ik heb gisteren Boston gelopen en ondanks dat ik voordat het startschot klonk al tot mijn onderbroek nat was, het maar met bakken uit de hemel bleef komen en je af en toe weggeblazen werd (en de heuvels me toch wat tegenvielen :)) vond ik het een ervaring om nooit te vergeten. Wat een geweldig publiek en wat een enorm bijzondere sfeer hing er in de stad en rond het parcours. Je hebt niets teveel gezegd in je eerdere blogs! En ik kom ook zeker een keer terug!
Auteur
Wauw, ben heel benieuwd naar je hele verhaal! Als je het leuk vind om hier een keer een blog over te schrijven, mail me dan (annemerel[@]gmail.com) !
Des te trotser ben ik op mijn loopmaatje Jurre. We trainen samen, en hij heeft gisteren zijn PR van 2h56′ verbeterd naar 2h47’24”, als 2e Nederlander over de finish gekomen (hij heeft alleen Abdi voor zich gelaten), minder dan een minuut langzamer dan Shalane en maar 10 sec achter Edna Kiplagat. In die omstandigheden is het een meer dan geweldige prestatie. Trots dat ik hem ondersteund heb in zijn trainingen zoals hij ons heeft gesteund voor Valencia. Nu samen trainen naar Amsterdam!
Boston staat hoog op mijn lijstje
Auteur
WAUW!!!! Wat een tijd, zeker onder die omstandigheden !
Hi Annemerel, misschien kun je er eens een artikel aanwijden hoe je je kunt kwalificeren? Tijden zijn afhankelijk van leeftijd, moeten binnen een bepaald seizoen gelopen worden, kun je je dan gewoon inschrijven? Lijkt mij wel interessant (hoewel je het ongetwijfeld wel ergens kunt vinden), wellicht motiveer je weer lezers om daar naar te streven!
Girl power … gisteten heb ik in Boston mijn Major Six Marathons afgerond.
Zo zwaar maar o zo mooi, echt om nooit te vergeten !
Mooi doel voor over een paar jaar!
Het verhaal van de winnaar is anders ook zeer bijzonder: https://www.volkskrant.nl/sport/waarom-yuki-kawauchi-een-van-de-wonderlijkste-figuren-uit-de-marathon-is~a4593973/