LET’S TALK ABOUT: De beste manier om erachter te komen of jullie trouwmateriaal zijn

Op woensdag 29 januari had Tuur zijn laatste werkdag voor zijn sabbatical. De maanden februari en maart had hij onbetaald verlof opgenomen om een mooie reis te kunnen maken. De reis ging niet door, maar de drieenhalve week die we samen waren in Valencia was fantastisch. Na Valencia zouden we de CPC lopen (wat voor ons beiden ook niet door ging) en na de CPC waren we van plan om een last minute naar de Alpen te boeken. We zijn erg blij dat we besloten om voor een last minute te gaan, want op het moment dat we wilden gaan boeken was eigenlijk al duidelijk dat wintersporten echt het domste was dat we op dat moment konden doen. Een paar dagen sloten skigebieden een voor een hun dorpen. De afgelopen zes weken zitten we voornamelijk thuis. Samen.

We zijn dus al tien weken vrijwel non-stop samen. Ik heb uitgerekend dat we gemiddeld 22,5 uur per dag samen zijn. Alleen sporten doen we op dit moment alleen. Is dat wennen? Een beetje… zou ik het anders willen? Nee.

Ik ben ruim vier jaar vrijgezel geweest en heb vier jaar lang alleen gewoond. Mijn kantoor was thuis, ik werkte alleen. Ik heb genoeg vriendinnen, maar het is niet zo dat we de deur bij elkaar plat liepen. Soms gingen er dagen voorbij waarin ik alleen met de caissière van de supermarkt sprak. Was ik eenzaam? Nee. Was het anders? Ja. Verlang ik soms terug naar dit leven? Nee. Maar ik ben wel blij dat ik het heb meegemaakt, want ik weet dus heel goed dat ik prima met mezelf kan leven. Dat ik niet perse iemand nodig heb om me te vermaken.

Dat gezegd hebbende, ik ben wel ontzettend blij dat Tuur mijn quarantaine-buddy is. Ik denk dat er niemand anders op de wereld is met wie ik het (inmiddels dus al ruim tien weken) 22,5 uur per dag uit zou kunnen houden. En, misschien nog wel belangrijker, ik denk dat er niemand is die het al tien weken lang 22,5 uur per dag met MIJ kan uithouden. Vraag mijn ouders maar… of mijn broer(tje) en zus(je).

Of Tuur en ik het wel zo lang met elkaar uit zouden kunnen houden, daar had ik van te voren geen twijfels over. Toen we net een week samen waren zijn we ruim drie weken op hoogtestage geweest. In de eerste tien dagen hadden we gezelschap van een andere atleet uit onze groep, daarna waren we nog twee weken samen. Best wel de ultieme relatietest, zo vroeg in de relatie. Maar dat ging dus meer dan goed en ik weet nog dat ik echt ontwenningsverschijnselen had toen Tuur op een gegeven moment weer aan het werk ging en ik ineens een dag ‘alleen’ was.

Ons enige ‘probleem’ op dit moment… je beleeft letterlijk alles samen en op dit moment beleven we eerlijk gezegd bizar weinig. Het is niet dat we niks hebben om over te praten, maar erg veel nieuwe informatie hebben we niet voor elkaar aan het einde van de dag. Als ik iets lees of zie, dan meld ik het Tuur meteen en vice versa. Er zijn geen werkdagen te bespreken, er zijn geen hardloopwedstrijden om over te filosoferen, er zijn geen reizen te plannen… Toch gaat het tot op heden goed. We zijn elkaar nog (lang) niet zat en hebben ook nog wel wat te vertellen tegen elkaar. We moeten er alleen net iets meer moeite voor doen.

Het opnemen van de podcast iedere week zorgt ervoor dat we uit onze comfortzone worden gehaald en praten over dingen waar we normaal gesproken misschien niet over gesproken hadden op dat moment. De vragen die we iedere avond in de vlog beantwoorden geven ook weer gespreksonderwerpen. Tuur die zich van gymleraar in gymvlogger heeft ontpopt zorgt daarnaast ook voor genoeg gesprekstof. We sporten niet meer samen, niet alleen omdat we dan makkelijker aan de anderhalve meter afstand kunnen voldoen, maar ook omdat we dan toch nog een momentje voor onszelf hebben. En we FaceTimen met familie en vrienden, om toch ook nog andere mensen te spreken dan elkaar.

Ruzie hebben we nog niet gehad. Onenigheid duurt nooit langer dan 2 minuten, doordat we allebei altijd meteen uitspreken als we iets niet leuk vinden, ontstaan er geen echte drama’s.

Ik denk dat we de test na tien weken (+ de anderhalf jaar die we al praktisch iedere dag/nacht samen waren) wel doorstaan hebben. Tuur en ik zijn wel trouwmateriaal. Nu nog hopen dat de coronacrisis eind augustus genoeg op zijn retour is om daadwerkelijk te kunnen trouwen.

Wie zijn jouw quarantaine-buddies? En hebben jullie het allemaal nog onder controle. En als je geen ‘buddy’ hebt, hoe zorg je ervoor dat je je niet eenzaam voelt?

Liefs,

Annemerel