LET’S TALK ABOUT: Een jaar, 365 vlogs

Lang heb ik me verzet tegen video’s, ik vond het namelijk verschrikkelijk om mezelf terug te zien, was bang dat ik mezelf ontzettend voor schut zou zetten. Ik was ontzettend kritisch op mezelf, vond mijn stem stom, maakte rare bewegingen met mijn handen, draaide te vaak met mijn ogen. Maar naarmate ik meer video’s van andere op YouTube bekeek, hoe meer ik de behoefte kreeg om het toch eens te proberen.

In mei 2015 maakte ik samen met mijn zusje mijn allereerste vlog tijdens een mini-vakantie naar Italië. Ieder shot werd 25 keer opgenomen en ik vond het doodeng om die video een week later te publiceren. Maar de reacties waren over het algemeen super goed en ik had binnen 24 uur meer dan 1000 abonnee’s op mijn kanaal. Dat ging lekker. Ik begon mijn stem te accepteren, evenals de rare bewegingen die ik soms met mijn handen maakte. Ja, ik kreeg opmerkingen over mijn ogen die soms alle kanten oprolden in mijn video’s en ja kritiek krijgen is niet leuk, maar daar wen je ook aan.

Baby steps

Ik was niet meteen een ‘vlogger’. Anderhalf jaar gingen voorbij waarin ik sporadisch video’s uploadde. Ik begon heel netjes met twee keer in de week, maar iedere keer als ik het drukker kreeg was het maken van YouTubevideo’s het eerste wat van mijn to-do-list verdween.

Toch vond ik het ontzettend leuk om te doen. Schrijven is mijn werk en daar ben ik ontzettend dankbaar voor, want dat ik hier op deze manier mijn werk van zou kunnen maken, daar had ik tien jaar geleden niet eens over durven dromen. Maar een beetje afwisseling is op zich ook niet vervelend en het maken van video’s zorgde voor die afwisseling. Het editen van een video vond ik – evenals schrijven – heel veel voldoening geven, zeker het moment van publiceren. Tijdens het bewerken van een video vliegt de tijd, ben ik ineens twee uur verder zonder dat ik überhaupt aan eten heb gedacht (iedereen die me kent weet dat dat heel bijzonder is).

Vlogmas 2016

Daarom besloot ik in december 2016 een maandje dagelijks te vloggen met Vlogmas. Niet met de intentie om daar in het nieuwe jaar mee door te gaan, maar omdat ik het leuk vond om te doen en er heel veel voldoening uithaalde. Dit beviel zo goed dat ik in de week na Vlogmass zulke ontwenningsverschijnselen kreeg en besloot om in 2017 iedere dag een vlog te maken.

Die beslissing maakte ik inderdaad al op 1 januari, maar omdat ik niet zo’n fan ben van falen (en het niet behalen van die 365 vlogs als falen zou voelen), durfde ik dat niet meteen uit te spreken. Dat uitspreken deed ik pas nadat ik in de eerste honderd dagen van 2017 honderd vlogs gemaakt en gepubliceerd had. Damn, ik denk daar nu al met weemoed aan terug, met een soort gevoel van nostalgie.

Maximaal een jaar

Wat ik ook wist op 1 januari, ik ga dit maximaal een jaar op deze manier doen. Het missen van een vlog zou voor mij voelen als falen. Ik miste in 2017 geen enkele vlog, maar dat zorgde regelmatig voor video’s die voor mijn gevoel redelijk onder de maat waren qua kwaliteit. Het is ontzettend lastig om een leven dat voor een groot gedeelte thuis achter een MacBook afspeelt interessant te maken. Nu hebben jullie me honderden keren verteld dat jullie juist dat alledaagse zo leuk vinden om te zien, maar er zijn ook genoeg mensen die juist afhaakte omdat het soms zo eentonig was.

Moeilijk

Het lastigst vond ik de maand november. Nadat ik terug kwam uit New York van de marathon was ik eventjes doelloos. Daarnaast sloeg de november-crisis genadeloos toe. Ik weet niet wat dat is met november, maar die maand zou ik het liefst overslaan. Het is best lastig om dan een leuke vlog te maken als je even helemaal nergens zin in hebt en het liefst iedere dag de hele dag in bed ligt en series kijkt. Natuurlijk wil je jezelf zijn, maar wekenlang een Debby-downer zijn daar wordt niemand gelukkig van.

Ook lastig om te filmen: de dagen dat ik last had van migraine of een ander kwaaltje. Op een gegeven moment voelde ik me echt een enorme zeurpiet. De oplossing zou zijn om die dagen niet te filmen, maar ja dan zou ik niet aan mijn 365 vlogs komen en aan de andere kant, die ziek-zwak-misselijk dagen horen ook bij mijn leven.

Mijn grootste frustraties had ik als ik op vakantie was en het internet niet meewerkte. In Oostenrijk in januari zette ik ’s nachts een paar keer mijn wekker om het internet te herstarten zodat mijn video ’s nachts kon uploaden. Jep. In Italië deed zelfs mijn 4G niet en zat ik te kloten met E (!) in twee weken tijd heb ik zes vlogs kunnen uploaden en dat kostte me zoveel energie. Nu denk ik wel een beetje, wauw, wat zonde van je fijne vakantie Annemerel, dat je daar energie aan verspild hebt.

Uitgeluld

Wat ik ook jammer vond was dat doordat ik iedere dag een video publiceerde, ik het gevoel had dat ik verder niet zoveel te vertellen had. Op mijn blog had ik weinig nieuws te melden, op Instagram had ik minder de behoefte om te publiceren en ik maakte ook slechts twee ‘extra’ video’s voor mijn YouTubekanaal. Ik was wel een beetje uitgepraat en had het idee dat het vaste stramien niet altijd even goed voor mijn creativiteit was.

Beste beslissing

Toch, als het nu 1 januari 2017 was en ik die beslissing van dagelijks vloggen weer zou moeten maken, dan zou ik het zo weer doen. Het dagelijkse uploaden zorgde ervoor dat ik een stuk productiever was, als ik niet op stond dan kon ik niet beginnen met mijn vlog. Als ik de hele dag in mijn bed zou liggen zonder reden, zou dat op dag 1 heel ‘menselijk’ zijn, maar op dag 2 al een beetje lui. Het is niet dat ik verantwoording af moest leggen aan mijn kijkers, maar zo voelde het stiekem soms toch wel een beetje en dat was in dit geval best fijn. Een soort van sociale controle die ik mis doordat ik niet op een kantoor hoef te verschijnen of een gezin hoef te verzorgen.

Daarnaast heb ik heel veel dingen een stuk bewuster beleefd. Van de marathons in Boston, Berlijn en New York die ik liep tot de kleine dingen bij mijn ouders aan tafel. Ik ben ontzettend dankbaar voor mijn leven, voor de mensen in mijn leven en voor de dingen die ik mag en kan doen en door het vloggen werd ik daar dagelijks aan herinnerd.

Ik moet toegeven, de eerste dagen zonder vlogcamera zijn raar. Dan heb ik eten gemaakt en wil ik beginnen met eten, maar denk ik ‘ik moet toch eerst nog wat doen?’. Nee, ik mag gewoon eten, ik hoef het nu even niet te filmen. Daar ga ik volgende week wel weer mee beginnen, maar deze week geef ik mezelf even een weekje vlogcamera-vrij, zodat ik volgende week weer met frisse moed aan het tweede seizoen van mijn vlogs kan beginnen. Niet meer dagelijks, maar eerder frequent dan sporadisch.

Ik hoop dat jullie er net zoveel zin in hebben als ik.

Liefs,
Annemerel