Gisteren schreef ik in Metro over burn-outs, omdat burn-outs in ‘onze’ generatie veel meer voorkomen dan in de generatie van onze ouders. Sterker nog, mensen die voor 1970/1975 geboren zijn vinden het moeilijk om te begrijpen, zij werk(t)en ook altijd hard, maar zorgde dat bij hen voor een burn-out? Nee. Althans, bij de meeste niet. Wat is er dan veranderd dat dat bij jongeren wel steeds vaker het geval is?!
De afgelopen weken sprak ik hier zowel ‘on’ als ‘off the record’ met veel verschillende mensen. Met Daphne, die helaas deskundig over het onderwerp is door haar eigen ervaring, met een therapeut gespecialiseerd in burn-outs, met vriendinnen, met mijn ouders, met mijn reisgenoten op persreis, het hield me gewoon héél erg bezig en door al die gesprekken ben ik best wel wat inzichten wijzer geworden.
Eén van de grootste boosdoeners is naar mijn idee de manier hoe we tegen ons leven aankijken. De sky is the limit, we willen alleen maar beter en mooier. We vertellen elkaar op social media dat je vooral moet doen wat je leuk vindt. Maar wat regelmatig over het hoofd wordt gezien is dat je soms ook dingen moet doen die je niet zo leuk vindt, om te doen wat je leuk vindt.
Ik heb makkelijk praten, ik heb op dit moment mijn droombaan, maar ook bij mijn droombaan horen dingen waar ik niet blij van word. Ik heb een grafhekel aan administratie, ik vind het afschuwelijk om te moeten zeuren om mijn geld bij opdrachtgevers, als ik een gezellig persreisje heb denk ik ook wel eens ‘nu even niet’, maar een blog gaat altijd door.
En dan heb ik het nog niet eens over het feit dat een opdracht gewoon heel makkelijk afgezegd kan worden. Nee Annemerel, deze week hebben we je stuk niet nodig. Mensen in mijn omgeving zeggen dan ‘oh lekker, een weekje vrij’, ik denk alleen maar… dat is een halve maand huur. Shit.
Nog steeds weet ik dat ik absoluut niets te klagen heb en mijn baan is een baan waar ik tien jaar geleden alleen maar van kon dromen, maar het is wel belangrijk om te beseffen dat er bij iedere droombaan ook dingen horen die iets minder droom-waardig zijn.
Maar goed, het ging niet over mij. Althans, niet echt… Het ging om het feit dat het verwachtingspatroon van veel jonge mensen een stuk hoger ligt dan het verwachtingspatroon van de vorige generatie. En dat verwachtingspatroon is deels te danken aan social media en… blogs.
Op social media plaatsen we alleen de mooie momenten. De spontane cocktails op donderdagavond, de glorieuze hardloopfoto’s, de vrolijke foto’s met vrienden, de prachtige uitzichten op vakantie, de ‘inspirerende’ quotes. We creëren onbewust een beeld van onszelf.
Daphne vertelde me dat ze hier zelf ook jarenlang schuldig aan was. Toen ze haar vriendinnen een tijdje geleden sprak waren ze allemaal jaloers op haar, had ze niet het perfecte leven? Toen Daphne vertelde hoe het echt zat, dat ze al tijden ongelukkig was met de manier waarop dingen gingen, waren ze stomverbaasd.
Zelfs onze beste vriendinnen kunnen door social media een totaal vertekend beeld krijgen. En het erge is, we hebben het zelf niet eens door. Je doet het niet bewust, dat vertekende beeld de wereld in sturen, maar zo gaat dat nu eenmaal.
Zelf denk ik dat blogs minder voor dat vertekende beeld zorgen dan social media. Op een blog heb je toch net wat meer context en kun je jezelf beter uitleggen. Ik plaats bewust ook foto’s van mindere momenten in mijn snapshot diary’s en vertel ook over de runs die niet zo lekker gaan.
Toch krijg ik regelmatig opmerkingen als “Wow, ik ben zo jaloers dat het hardlopen jou zo makkelijk afgaat”. Dan denk ik.. shit, dat is niet wat ik wil uitstralen, want dat is bij mij ook niet altijd zo. Ik zit ook wel eens stuk na een paar kilometer, ik heb ook last van blessures, bij mij gaat de ene run ook beter dan de andere.
Ik denk niet dat social media en blogs de enige reden voor een burn-out zijn, absoluut niet. Het zit ook in de persoonlijkheid van de persoon.
En het feit dat je tegenwoordig altijd en overal kan werken helpt ook zeker niet mee, we kunnen onszelf ook gewoon drie slagen in de rondte werken, want ons kantoor is 24/7 geopend. We slaan onze laptop open, of pakken onze telefoon op en we kunnen aan de slag. Voor mensen die daar gevoelig voor zijn, is dat zeker gevaarlijk. Waarom onze generatie daar meer last van heeft dan de vorige generatie? Omdat wij hiermee zijn opgegroeid en niet anders weten. Veel van ons zijn vergroeid met apparaten.
Goed, waar wil ik naartoe met dit verhaal. Goede vraag. Ik wilde jullie gewoon graag lastig vallen met mijn hersenspinsels. In Metro had ik maar 300 woorden, hier kan ik tot in den treurigheid doorgaan met ratelen. Ik hou van mijn blog.
Ik denk dat het goed is om te beseffen dat het leven niet altijd leuk kan zijn. Dat het belangrijk is om te weten dat je niet weet wat er achter gesloten deuren afspeelt. Dat ook ‘succesvolle’ mensen soms ongelukkig zijn. Dat je geluk moet zoeken in kleine dingen en dat je niet gelukkig kunt zijn, door soms ongelukkig te zijn. Dat je geen leuke dingen kan doen, door soms iets te doen waar je helemaal geen zin in hebt.
En dat jezelf rust, echte rust, gunnen, heel belangrijk is. Vind uit waar jij rustig van wordt. Voor mij is dat hardlopen. Zonder hardlopen zou ik gek worden, want ik zou nooit rust kunnen nemen, omdat ik dat gewoonweg heel erg lastig vind.
Liefs,
Annemerel
Wat een goed geschreven stuk en helemaal waar!
Mooi stuk, Annemerel!
Wat een goed stuk Annemerel! Ik denk dat je helemaal gelijk hebt, je kan je tegenwoordig makkelijker meten met anderen doormiddel van social media. Hierdoor lijkt het gras ook vaak groener bij een ander, terwijl dit vaak niet eens het geval is. Ik hou van zulke artikelen! Keep ‘em coming! :D
Hallo Annemerel,
Ik lees jou blog nu al een jaar, maar nooit gereageerd op je blogs. Nu bij deze moet ik wel even reageren, want op een of andere manier kan ik mij vinden in het feit dat ik ongelukkig word van al die mensen op facebook met hun perfecte leventjes. Deze blog heeft echt mijn ogen geopend, en mij in laten zien dat er bij iedereen altijd wel wat aan de hand is. Ook al is dat misschien niet het doel van deze blog, want het ging over burn-outs tenslotte, maar hij heeft mij in ieder geval wel geholpen! Dankje!
Mooi geschreven. Ik durf weinig te zeggen over burn outs omdat ik het gevoel heb dat je pas weet hoe het is als je er in hebt gezeten. Wel kan ik uren doorlezen over hoe je een burn out kunt voorkomen. Dank dus!
Goed geschreven, en ik ben het met je eens. Eigenlijk moeten we ons allemaal iets minder vergelijken met andere mensen en juist zelf haalbare doelen stellen, met andere mensen als inspiratie ipv vergelijkingsmateriaal.
Ik ben nu eenmaal meer een wielrenner, dus hardlopen zal waarschijnlijk nooit mijn nummer 1 sport worden zoals dat bij jou het geval is. Maar je blijft wel een hardloop inspiratie voor me!
I love this post! I love your pictures especially your Instagram. Very well done!
Groetjes
Jess van http://www.theblondewalkabout.com
Heel fijn dat je hier over schrijft!
Goed geschreven! Ik had hier echt even nood aan. Dankjewel Annemerel!
Goed stuk, interessant om te lezen en helemaal waar. Ben zelf ook heel goed in dingen verheerlijken en mezelf vergelijken met anderen. Word ik niet perse gelukkig van haha.
Mooi artikel en ik kan me er alleen maar bij aansluiten. Zelf heb ik een paar weken terug ook aan de bel moeten trekken om niet een stap te ver te gaan en de emmer over te laten lopen. Het kan nu eenmaal niet allemaal perfect, hoe graag we dat ook zouden willen, maar het loslaten is minstens net zo moeilijk.
Dit zet je instagramblog helemaal in perspectief. Goed hoor! Een vraagje: als je blogt krijg je iedere dag extreem veel complimenten van meisjes die je bewonderen. Hoe ga je daar mee om? Heb je dat nodig? Maakt die bewondering de druk ook groter om te presteren? Niet iedereen krijgt natuurlijk iedere dag zoveel complimenten. Ben benieuwd!
Mooi artikel! zet mij wel even met beide benen op de grond.
Supergoed geschreven!
Dat is echt waar.
Want ja, wie wil nou zien dat het allemaal niet goed gaat? Je wilt niet je zwakke momenten laten zien, maar juist je sterke momenten.
Maar juist door deze sterke momenten te laten zien, schets je inderdaad een verkeerd beeld van jezelf voor anderen. Alsof het bij jou allemaal op rolletjes verloopt. Niemand is perfect, maar zo proberen we ons wel allemaal voor te doen.
Wat een mooi stukje Ann. <3
En daarom ben ik, naast je leuke schrijfstijl, onwijs fan van je blog: je eerlijkheid. Dank voor dit leuk artikel! :)
Eerlijk gezegd speelt dit ontzettend bij mij… Mijn leven lijkt zo saai, ik heb een tussenjaar met studie, begin pas in september weer. Maar wil ik dat wel? Maarja, ik kan zelfs nu geen werk vinden, waardoor ik in een jaar tijd bijelkaar opgeteld maar 2 maanden gewerkt heb. Voor de rest zit ik thuis, train ik veel, loop ik met mijn hond en bekijk ik veel blogs, instagram en facebook. Door dat laatste word ik alleen steeds ongelukkiger.
Iedereen maakt van alles mee, en ik blijk niet vooruit te gaan. Ik heb ‘gelukkig’ wel een doel: een bodybuilding wedstrijd in maart. Maar dat is ook niet alles, niet het ‘echte’ leven. Daarom vind ik je post hierboven ontzettend fijn, doet me wel even goed.
Misschien vind ik dan ook een droombaan. Ooit.
Mooi geschreven, we laten ons van tijd tot tijd allemaal gek maken door mekaars geweldige instagram levens. Gelukkig dat jij ook eens het leven achter de grammer en blogger laat lezen.
Mooi stuk en wat een kern van waarheid zit erin! Eyeopener!
Halleluja! Echt onwijs goed dat je hier aandacht aan besteedt! Ik ben begonnen met bloggen door mijn burn out, omdat ik er toen achter kwam hoeveel van mijn vrienden in hetzelfde schuitje zaten..allemaal zo jong! Het leven is niet picture-perfect en ook daar moet je over kunnen praten! Ik ben gelukkig zo goed als van mijn burn out af, maar daarvoor laat ik nu wel een aantal dingen links liggen…
Wat een prachtig stuk heb je geschreven. Heel herkenbaar.
Vorige week in Serfaus (ja, na jarenlang jouw verhalen te lezen, ben ik gegaan!) had ik ook zo’n moment. Teveel naar boven kijken, altijd het mooiste willen, het onbereikbare. Het tevreden zijn met wat je hebt, is denk ik verdwenen. Bovenop de Zwölferkopf merkte ik ook dat ik weinig geniet. Ik was op vakantie en eigenlijk de hele dag bezig met het skieen naar liften, . Even stoppen en bedenken dat de route naar een lift ook prachtig is ontschoot me even.
Erg goed geschreven Annemerel! Ik ben het ook helemaal eens met je laatste alinea: het is zo belangrijk om erachter te komen waar jij je rust vandaan kan halen en dat je ook echt je rustmoment moet pakken, anders knap je gewoon
Wauw, wat een goed stuk! Ik lees een tijdje mee, maar nog niet gereageerd. Zelf heb ik ook een blog (zal geen reclame maken) en vertel ik over mijn leven. De leuke en de minder leuke dingen, want dat is veel meer waard dan de mooiste foto’s om te laten zien dat je het perfecte leven hebt. Dat is maar een klein deel van de wereld gegund.
Liefs,
Wat een goed stuk! Mooi en eerlijk geschreven. Ik betrap mezelf er ook wel eens op dat ik niet geniet van al het moois om me heen, ondanks dat er zoveel is om van te genieten en om dankbaar voor te zijn :)
Goed geschreven! Genieten van de kleine dingen is zo belangrijk, want hoe kan je anders van de grote dingen genieten.
Super goed geschreven. Burnouts komen zeker vaker voor dan voorheen. Ik ben inmiddels 24, maar heb op mijn 17e al een burnout gehad. Dit doordat dat ik en MBO ging, en werkte en voor mijn moeder moest zorgen die geopereerd was. Mijn vader en zus waren op dat moment elke dag van 6uur morgens tot 7 of 8uur avonds weg aan het werk. Toen dat over was naar een paar maanden ben ik volledig ingestort.
Nu 7 jaar later merk ik daarvan de gevolgen nog steeds, want ondanks een burnout ging ik 3 maanden later wel op stage en gewoon door met werken en mijn opleiding die ik uiteindelijk een jaar sneller heb afgerond. Maar echt rust heb ik nooit genomen.
Wat ook van invloed is denk ik, dat mensen moeilijker nee zeggen. Als ik naar mijzelf kijk en om mij heen wil iedereen altijd maar ja zeggen. Zeker om ergens bij te horen. Momenteel werk ik niet, omdat ik te oud ben hier in de stad om in de horeca of bij een winkel te werken, solliciteer mij suf, maar denk soms ook dat het wel goed is met 2 studies.
Iedereen is constant maar bezig en krijgt prikkels binnen in de hersenen, zelfs hele jonge kinderen zijn al verslaafd aan hun mobiel/tablet/internet. Mijn mening is dat dat ons echt niet ten goede komt.
Mijn rust moment? Tv uit, laptop uit, telefoon uit en een goed boek of mijn uurtje sportschool. Muziek op en iedereen gewoon even negeren :) Zonder dat was ik ws al lang doorgedraaid haha :)
Wat een fijn stuk! Open en heel wijs, kan het alleen maar beamen.
Heel mooi geschreven! Zet me echt aan het denken..
Wat mooi en herkenbaar allemaal Annemerel. Ik hoor het ook zo vaak, dat vriendinnen roepen dat ik zo’n mooi leventje heb. Perfect. Alsof zij dat niet hebben of niet kunnen hebben. Dan denk ik weleens: jahaaa, maar financieel heb ik het niet breed. En wát ik heb, daar heb ik hard voor moeten knokken. Het gaat allemaal niet zo 1, 2, 3, al lijkt dat soms. Ik denk ook dat mensen vroeger veel minder keuzes hadden en dus gewoonweg kozen wat er beschikbaar was. Mijn moeder zei laatst: ‘In onze tijd ging je of de verpleging in, of in een winkel werken of iets dergelijks.’ Weinig keuze is wel een veilige keuze. Nu doen we maar wat en willen we het mooiste van het mooiste eruit halen, maar het mooiste heeft vaak ook een grote andere kant. Ik denk dat wij wat dat betreft een beetje op datzelfde punt zitten als freelance (reis)schrijvers. En ik begrijp heel goed waar die burn-outs vandaan komen.
Heel toevallig had ik het daar gisteren met iemand over. Vroeger werd je timmerman, of koos je voor tandartsassistente. Nu wordt je doodgegooid met alle opleidingen, wordt er van je verwacht dat je overal al keuzes in maakt.
Gek hé hoe we jaloers worden op mensen rondom ons, terwijl wij zelf zoveel kunnen, hebben en mogen.
Daarom hou ik echt van deze quote die alles een beetje in perspectief trekt:
I am too busy working on my own grass to notice if yours is greener.
Iedereen moet hard werken aan zijn eigen groen matje! Zelfs de mensen die een perfect leven lijken te leiden.
Wat een mooi stuk! <3
Goed stuk! Ik denk dat behalve social media ook smartphones & de 24 uurs economie mee werken aan meer burn’outs. Je moet altijd “aan” staan want werken stopt tegenwoordig alleen als je daar zelf voor kiest!
Wat een fijn artikel. Ergens denk ik wel: Kom op mensen. Gebruik je verstand. Annemerel liep ook niet op een dag haar voordeur uit in een prachtig nike pak en een paar blitse schoenen. Daar ging ook een eenvoudige sweats en bloed, zweet en tranen en vooral doorzettingsvermogen aan vooraf. Niemands leven is perfect. Daar moet je je goed van bewust blijven met al die social media. Een blog is wat anders. Daar zie je al wat meer realiteit. Bij de één meer als bij de ander. Zelf schrijf ik open en bloot over mijn depressie en sociale fobie en het gevecht dat ik daarvoor moet leveren. Maar ja, ik zet geen foto van mezelf op instagram als ik jankend bij de pscyh zit. Ik zet wel foto’s online van de little things in life, want daar haal ik dan uiteindelijk wel weer mijn rust uit.
Ik vind wel dat de standaard te hoog ligt in deze maatschappij. Waar je vroeger moest zorgen dat er brood op de plank kwam, wordt er nu van je verwacht dat er brood op de plank kom, je een huis hebt, kinderen, een auto, veel vrienden, veel sociale activiteiten, etc etc.
Helemaal waar. Het is echt iets waar we ons van bewust moeten zijn, dat niet iedereen zo’n geweldig leven heeft als het soms lijkt. Ik ga dit zeker onthouden.
Je slaat de spijker op z’n kop. Er zijn zeker dingen in het leven waar je mee moet ‘dealen’ die minder leuk zijn. Maar dit is iets wat je niet kan vermijden. Soms heb je een baaldag of is je werk niet altijd even leuk, maar het gras is echt niet groener aan de overkant. Ik denk dat het verschil in generatie wel heel duidelijk is. Wij zijn inderdaad opgegroeid met al die moderne technieken en willen constant mobiel en online zijn. Dit was vroeger niet zo. Vroeger was niet alles beter, maar soms denk je wel eens aan die tijden terug dat je buiten speelde en een onbezorgd leventje had. Nu zie ik die kinderen van tegenwoordig, brutaal, computer/telefoonverslaafd en bijna niet meer buiten spelend. Dan besef je wel dat de technologie soms wel dingen ‘kapot maakt’.
Dankjewel Annemerel. Soms heb ik echt de neiging om alle fit instagrams te ontvolgen en niet meer te kijken op fitblogs. Ik word zo moe van de sixpacks, urenlange workouts, heavy lifting en quinoa. Ik krijg dan alleen het gevoel als ik maar faal omdat ik wel gewoon een speklap eet, of een uurtje sporten genoeg vind. Het is soms zo moeilijk om de informatie met een korrel zout te nemen..
Oh ja, precies dit.
super goed geschreven en meer dan waar. We willen soms te veel en kunnen niet inzien dat we soms een stapje terug moeten nemen om weer vooruit te kunnen.
Goed om te lezen dat meerdere mensen er zo over denken!
Goed geschreven!
Gelukkig ben ik heel realistisch in het social media leven. Op social media zet (bijna) iedereen alleen de mooie foto’s en de mooie verhalen. Helaas lees je ook veel nare gebeurtenissen waar men v
vroeger niet zo mee geconfronteerd werd. Misschien komen de burn outs daar wel door. De angst voor oorlog en nare gebeurtenissen en daarnaast het beeld van dat iedereen het zo goed heeft..??
xx
Mooi geschreven Annemerel, dat vond ik ook al van dat stukje van gisteren.
Ik probeer mijn social media altijd tot een beperkte tijd te houden zodat ik niet de hele dag met instagram en Twitter bezig ben en dat zorgt al voor een stukje rust. En de ontspanning van het sporten en lezen ook! :)
Heel goed stuk!
Leuk stuk om te lezen. Ik heb hier ook vaak over nagedacht. Ik denk dat we tegenwoordig ook een stuk meer te kiezen hebben. We hoeven niet alleen maar huisvrouw te zijn maar mogen ook nog werken aan een carriere, een sociaal leven en kunnen proberen de perfecte vrouw te zijn. We kiezen echter vaak niet omdat we denken dat we alles aan kunnen. We zetten ons dus voor 100% in om te werken, het huis redelijk schoon te maken, ons sociaale leven en misschien ook nog wel sport. Vervolgens zijn we gefrustreerd omdat we niet snappen waarom het allemaal niet lukt…
groetjes, yvonne
Wat fijn dat je hier aandacht aan besteed. Mij hield/ houdt het ook bezig. Ik las laatst het boek ‘kies je gelukkig’ van Bas kast en wat blijkt, juist alle hedendaagse keuzes maken ons ongelukkig. Bij alles wat je kies realiseer je je direct dat je ook veel dingen misloopt. Daarnaast maakt geld toch ongelukkig, enfin.. Zo blijkt het uit onderzoek. Hoe rijker de mens werd, hoe ongelukkiger. De feiten liggen er. Ik vind het ook heel goed dat je aangeeft dat de social media ons beïnvloedt. Zelf ben ik gestopt met Facebook omdat ik zelf geirriteerd werd van al die ‘nep’ posts. Waarom jezelf zo willen bewijzen tegenover de buitenwereld? Zolang iemad sterk in zijn schoenen staat is dat prima, maar uit onderzoek blijkt ook dat mensen er depressief van kunnen worden, lekker dicht bij jezelf blijven en je vooral niet vergelijken met anderen blijft toch de gouden vuistregel. Goed stuk Annemerel!
Onwijs goed dat je hier aandacht aan besteedt!
Helemaal waar. Ik heb vorig jaar ook zelf op het randje gezeten van een burn out na een ontzettend pittige stage. Ik had dit zelf niet door, totdat ik echt nergens meer zin in had, en echt kapot was. Gelukkig gebeurde dit aan het einde van mijn stage, maar ik was echt totaal op. En heb een aantal maanden nodig gehad om weer ‘de oude’ te worden. Hiervoor heb ik wel hulp gezocht.. Ik denk zelf dat een groot deel ook te maken heeft met overprikkeling. Tegenwoordig zijn we alleen maar op zoek naar prikkels lijk het wel. Heb je even 10 minuten niks te doen Facebook, instragram, twitter en dergelijke. Vroeger had men ook veel minder van deze prikkels.
En idd zelf weten wat rustmomenten voor jou zijn is zo belangrijk. Ook al moet je deze inplannen:).
Wat een goed geschreven stuk. Ik ben er de laatste tijd wel bewuster mee bezig wat ík wil, niet wat de rest van mij verwacht.
Ik ben student en woon op kamers, de verwachting is dan dat je vaak gaat stappen, aardig wat alcohol naar binnen werkt en als ik hier in mijn huis kijken, gaan er veel pas na 12 uur slapen. Niks mis mee, ieder zijn ding. De vraag is alleen: word ik daar gelukkig van? Nee. Noem me een grijze muis, of een granny maar ik vind het fijn als ik rond 12 uur slaap, ’s ochtends op tijd kan opstaan zodat ik nog iets aan mijn dag heb, etc.
Er wordt van ons (door ons en de maatschappij) iets verwacht en ik denk dat social media daar zeker een grote rol in speelt.
Heel goed artikel.
Ik kan moeilijk ontspannen en moet altijd wat te doen hebben. Dit is best vervelend. Maar ik haal wel veel energie uit momenten als ik even alleen ben, zonder man en twee kinderen even alleen en geen Nessss of mamaaaaa ;-)
Bedankt om hier over te beginnen Annemerel. Ik denk dat je gelijk hebt over je burn-out hersenspinsels maar wat ik zelf ervaar is dat je ook een burn-out kan hebben van te weinig werk. Door de crisis is het moeilijk werk te vinden en al zeker werk dat je graag doet, veel jongeren hebben dan ook een halftime waar ze niet gelukkig mee zijn. Iedereen benijdt je voor de vele vrije tijd die je hebt, maar wat ben je er mee? Twee extra dagen vrij in de week om op Facebook en internet te zitten om te kijken hoe iedereen zijn leven wel op rails heeft en jij niet. Hoe iedereen het zo druk druk heeft en je dan schuldig voelt dat dat bij jou niet zo is. Maar tegelijkertijd ben je ook te lusteloos om iets productiefs op deze dagen te doen en te gestresseerd omdat je de volgende dag weer naar die rotbaan moet. Dus bedankt om dit nog eens ter sprake te brengen. Online wereld is niet perfect en iedereen struggled wel eens, het is nu dankzij het internet gewoon makkelijker geworden om het wel perfect te laten lijken. Vroeger moest je daarvoor dia-avonden organiseren voor je vrienden ;)
Dat heb je heel goed verwoord Annemerel!
Prachtig stuk. Dankjewel.
Wat een goed stuk & zo waar. Het lijkt wel of burn-outs tegenwoordig (sneller) op de loer liggen en wat is het belangrijk om je daar bewust te zijn. Overigens niet alleen daarop, je ook bewust zijn van de kleine dingen die je gelukkig (kunnen) maken, zonder naar anderen te kijken.
Interessant onderwerp. Laatst had je zelf nog een artikel over wat je allemaal doet voor de perfecte foto. Ik denk dat veel mensen die jouw blog lezen dat ook niet doorhebben. Je schrijft er dan inderdaad over, maar dat verdwijnt na een tijdje weer naar de achtergrond en dan blijft alleen dat perfecte plaatje nog hangen. Aan de andere kant begrijp ik heel goed dat je de lat voor de fotografie op je blog graag hoog wilt leggen – en dat kost dan meerdere pogingen. Dubbel.
Datzelfde geldt wat mij betreft ook voor social media. Je leest alleen maar hoe leuk mensen het hebben, maar eerlijk gezegd zit ik ook helemaal niet te wachten op de dagelijkse tegenvallers van iedereen in mijn tijdlijn.
Wauw Annemerel, echt heel erg mooi gezegd!!
Wow, wat een goed stuk en ook erg fijn geschreven. Het is ook wel zo dat je niet weet hoe/wanneer je gelukkig bent zonder ongelukkig te zijn, maar met al die fitblogs en coole instagramfoto’s lijkt het alsof het wél mogelijk is om altijd gelukkig te zijn. Het doet me altijd denken aan deze quote: ‘Don’t compare your behind the scenes with someone else’s highlight reel’.
Heeel herkenbaar! Aan de ene kant vind ik social media heel leuk, maar ik word er ook vaak erg ongelukkig van. Het is en blijft toch een beetje mooi weer spelen. Dat is vooral heel vermoeiend. Iedereen heeft online eigenlijk een masker op en soms wil ik daardoor echt mijn telefoon of macbook door de kamer gooien. Ondertussen is het ook weer heel verslavend en gebeurt er zoveel online dat je het ook niet wil ‘missen’. Maar toen ik afgelopen weekend mijn telefoon uit had gedaan, bleek ik achteraf helemaal niks gemist te hebben. Nog nooit zo ontspannen geweest als in die 48 uur…
Wauw, goed geschreven! Ik heb vorig jaar ook lichte burn-outklachten gekregen, kwam vooral doordat ik het gevoel had dat ik constant moest werken en kon daardoor slecht m’n school loslaten… Het komt denk ik vooral door je persoonlijkheid. In deze maatschappij is het hebben van een buffer gewoon ontzettend belangrijk…
En niet alles in het leven is inderdaad leuk, gaat het ook nooit worden denk ik. Maar alsnog, heel veel dingen zijn gelukkig wel leuk!
Goed dat je hier aandacht aan besteed!
ik vroeg me alleen al een tijdje af, kan ik je metro stuk ook online lezen? Omdat ik nu al een paar jaar niet meer met de trein hoef, mis ik wel elke keer het leuke krantje… :)
liefs
Mooi artikel, je hebt helemaal gelijk!
Mooi gesproken!
Wat heb je weer een goed artikel geschreven! Mooie boodschap! :)
Wat een goed artikel is dit, helemaal mee eens! Ik ben nog wel opgegroeid zonder apparaten en internet – en jij dus ook, want je bent ouder dan ik ;) – maar we hebben het nu al wel zo lang dat je er bijna mee vergroeid bent. Ik probeer dat zoveel mogelijk niet te doen, maar dat is soms best lastig.
Wat goed geschreven. Ik denk dat je helemaal gelijkt hebt. Je ziet alles heel perfect op social media en als je dan al ergens een beetje ontevreden over bent maak je dat intern alleen maar groter door te denken “ja, maar zij hebben zo’n mooi leven, maar dat van mij…etc”. En we willen idd steeds beter en meer maar dat is ook omdat we dat om ons heen denken te zien. Ik heb er zelf helaas ook ervaring mee. Ik zie altijd hoe leuk, lief, mooi en succesvol iemand anders is en zie mezelf altijd negatief. Aangezien ik het niet aan kan zien bij anderen heb ik mezelf nu dus ook een schop onder mijn kont gegeven en ben ik ermee aan de slag gegaan, maar dat heeft ook wel even geduurd! Anderen kunnen het wel zien, maar jij zelf moet het ook zien en ermee aan de slag willen! Ik heb er ook mijn eigen blog ook bewust voor gekozen dit soort dingen over mezelf te delen om geen “perfecte wereld” te creëren. Iedereen is mooi op zijn eigen manier! xx
Zowel als mens, moeder, professional als ervaringsdeskundige (3x een vastgestelde depressie gehad, ik verzamel ze niet maar het zit in de familie) zie ik dat mensen teveel willen. We streven geluk na, terwijl tevredenheid veel beter haalbaar is. Ik weet helaas dat het leven niet altijd leuk is en heb een moeilijke jeugd gehad. Ben nu 35 en woon al 19 jaar niet meer thuis. Inmiddels ben ik werkende moeder, hooggeschoold en tevreden. Zeer tevreden. Het leven geeft kansen die je moet grijpen, dat kun jij alleen doen. Alles is een keuze, ook als je een kans laat liggen. Soms moet dat, om rust te creëren. En soms moet je ‘m grijpen. Daar wordt je blij van en blijheid creëert tevredenheid. Het leven is nu eenmaal niet altijd leuk.
Mijns inziens heeft vooral de generatie na mij (ik ben van 1980) daar veel last van, alles moet leuk zijn. Ik leer mijn kinderen dat niet alles leuk is. Vind je zwemles niet leuk? Jammer dan, je komt ook niet voor de leuk maar om te zwemmen. Als je het leuk vindt, gaat het sneller maar dat is niet m’n doel. School niet leuk? Nee, mijn werk ook niet iedere dag. Sport niet leuk? Nee mijn hardloopcarriere gaat ook niet altijd makkelijk. Punt.
Tevredenheid. Streef dat na en je zult je sneller gelukkig voelen.
Erg mooi geschreven, Annemerel!
Wauw, fijn zo’n artikel. Ik sta volledig achter je punt. Fijn dat jij je hersenspinsels weer even hebt opgeschreven he! ;-)
Het is toevallig ook een onderwerp waar ik vaak genoeg over na denk, de angst om teveel te doen en mijn eigen grenzen over te gaan maar ook de vanzelfsprekendheid waarmee ik dat soms doe. Ik denk dat zeker social media en de technologie een rol spelen, maar ook het feit dat we nu veel makkelijker onze gevoelens vermijden, want hoe vaak gaan we niet een serie kijken tot diep in de nacht? Vroeger wasje veel meer gedwongen om stil te staan bij waar je mee bezig was. Soms zou ik willen dat we niet overal internet hadden en altijd bereikbaar waren, maar het voelt gewoon niet meer geaccepteerd. Als ik mijn telefoon een dag uit zet, zijn mensen bang dat het niet goed gaat. Terwijl ik misschien gewoon druk ben. Zelfs op vakantie is iedereen tegenwoordig bereikbaar, terwijl ik het offline zijn juist de charme vind.
Het blijft goed om hier af en toe bij stil te staan, zodat je weer wat meer offline leeft en vaker realiseert dat je ook wel nee kan zeggen tegen dingen.
Wat mooi geschreven! Toevallig had ik er vanmiddag nog met mijn moeder over. Onze generatie kijkt inderdaad heel anders tegen het leven aan als de generaties voor ons.
Je slaat de spijker op z’n kop.
Zelf met 16 jarige leeftijd thuis gezeten met een burn-out (nu 18) is het nu de beurt aan mijn vader van 50 en buurjongen van 28. In alle gevallen kwam het door te hard werken en jezelf uiteindelijk verliezen en keihard met je neus op de feiten worden gedrukt. Het zet je heel snel weer met beide benen op de grond, maar het accepteren en dan terugkomen is een strijdt met jezelf. Die strijdt met jezelf gun je niemand. Dat de gevolgen en het proces zo onderschat worden is erg jammer.
Amen, wat een goed verwoord artikel Annemerel! Ik had het over dit onderwerp toevallig van de week met een vriendin. Accepteer ook de minder leuke momenten en dingen, daarvan ga je de leuke momenten alleen maar meer van waarderen!
Ik denk hier de laatste tijd ook vaak over na. Hoe kan het toch dat zo veel mensen te ver gaan? Toch denk ik dat je het nog wel eenzijdig belicht.
Qua leeftijd voor een burn-out ervaar ik juist dat mensen uit alle leeftijdsgroepen het overkomt. Mijn (schoon)ouders die eind 50/begin 60 zijn, oud-collegas rond de 40, kennissen van 30, en leeftijdsgenoten om me heen amper in de 20. Ik denk dat het niet zo zeer de leeftijd van iemand ligt, maar meer de tijdsperiode waar we in zitten. Ik heb het idee dat je dit 10 jaar geleden een stuk minder vaak hoorde (wat niet wil betekenen dat het er toen niet was!).
Ook denk ik dat social media maar een van de vele oorzaken is. Het is tegenwoordig lastig om balans te houden tussen werk en privé. Je wil alles goed doen, en weet vervolgens niet meer waar je moet stoppen. Of je durft je grenzen niet aan te geven.. Ik ben zelf bijna klaar met een universitaire studie en zie behoorlijk wat extreme voorbeelden om me heen. Mensen die om 3 uur ’s nachts thuis komen van stage of extreem veel uren in een week maken (80+) zijn echt geen uitzondering.
Een tijd geleden las ik een artikel van een directeur van een Scandinavisch bedrijf, die zelf (en eiste van z’n medewerkers) dat niemand meer dan 40 uur per week zou werkte. Dan had hij per (werk)week nog 40 uur voor z’n privé/gezins leven en 40 uur om te slapen. Ik vond dat een mooie visie. Hard werken is goed, maar weet ook waar de grens ligt.
Mooi geschreven. Al die sportfoto’s, gezonde maaltijden en quotes op instagram werken voor mij ontzettend motiverend! Maar het is belangrijk om te onthouden dat dit echt niet altijd en bij iedereen zo werkt.
Goeie blog en wat ook belangrijk is is niet alleen ons eigen verwachtingspatroon. Het verwachtingspatroon dat WIJ DENKEN dat anderen van ons hebben speelt een nog veel grotere rol. Daarom durven ‘wij’ veelal geen ‘Nee’ te zeggen terwijl wij op dat moment weten dat het te veel is. Dat is 1 of misschien 2 keer geen probleem. Daar blijft het echter niet bij want er wordt zo veel van ons verwacht. En wie heeft dat beeld geschetst? Leuk hersenspinseltje.
Als laatste nog een aanvulling voor je Annemerel. Leuk om over na te denken. Het zenuwstelsel is nog steeds aangepast aan hoe wij een paar honderd misschien wel duizend jaar geleden leefden. De groei die wij doormaken is exponentieel en gaat dus te hard voor ons zenuwstelsel. Dat reageert nog steeds vanuit ons oerinstinct namelijk ‘Fight or Flight!’ Toen was dat heel nuttig, zeker als er een wild dier bijvoorbeeld ons leven bedreigde. Nu…hebben wij dat niet meer nodig, althans niet in die mate en toch kan het zenuwstelsel niet anders. Het is een overdreven reactie op soms kleine gebeurtenissen. Deze kleine gebeurtenissen, deadlines, verwachtingspatronen, op tijd zijn, het nieuws, en al dat andere zorgen voor deze ‘overdreven’ stress reactie die ENORM veel energie vergt (en verminderde eetlust, slecht slapen en meer..). Die kleine gebeurtenissen zorgen gebeuren wel vaker…misschien wel te vaak en dit lijdt dan tot chronische stress. Dat betekend een nog langere herstel tijd die nodig is…en die komt vaak niet….conclusie, je raakt ‘opgebrand!’ Goed, dat dus, in a nutshell! Succes, mooi stuk. Ga door met mensen helpen. Doe je goed!
Mooi stuk !
Ik denk ook dat het tegenwoordig ‘in’ is om een burn-out te hebben, er wordt vaak en snel een label op iemand geplak met burn-out terwijl dat soms niet eens zo is…
Wauw,, sprakeloos!!!! wat een fantastisch goed artikel! LOVE IT!!!
Laat jij dan volgende keer eens je iphone thuis tijdens het hardlopen? ;-)