Afgelopen week las ik op een blog iets dat me aan het denken zette. ‘Ik bezit geen spullen, de spullen bezitten mij..’. En, sad but true, dit geldt ook voor mij.
Laten we beginnen met mijn auto. Het afgelopen jaar ben ik echt van autorijden gaan houden. Het geeft zoveel vrijheid.. Als ik me bedenk dat ik gewoon in mijn auto kan stappen en naar Parijs kan rijden, mocht ik daar op zaterdagochtend toevallig zin in hebben, dan voel ik me erg rijk en gelukkig. Niet dat ik zoiets spontaans daadwerkelijk ook al gedaan heb, maar feit is, het is mogelijk. Maar net als ik weer volledig in love ben met mijn auto, moet er natuurlijk weer iets gebeuren. Afgelopen week was het mijn verwarming die er spontaan mee stopte (en waar ik nu dus een dikke rekening voor krijg), twee maanden geleden was mijn vriend ergens tegen aangereden (de schade was bij elkaar de helft van wat mijn auto twee jaar geleden kostte, thank God voor All Risk verzekeringen) en dan een paar dagen later gooit iemand zijn deur tegen jouw deur aan en zit er weer een dikke vette deuk in. Met alleen een auto kopen ben je er niet, ervoor zorgen is een minstens zo grote taak.
Dan mijn kleding. Ik ben niet handig, ik WEET het. Maar als ik een zijde jurkje draag, ben ik dus meer bezig met mijn jurkje, dan met de rest van mijn dag. Blijf ik niet ergens achter haken? Geeft die stoel niet af? Is die tafel glad aan de onderkant? Krijg ik een kreukels? Baaaaahhhh, de lol is er voor mij dan al snel vanaf.
Donkerblauwe skinny jeans, ook zoiets… Ik heb sinds een paar maanden een hele fijne van Wrangler (die ook nog eens anti-cellulitus schijnt te zijn), maar die broek is een levende bulldozer. Mijn gele Marc by Marc Jacobs tasje? Blauw! Mijn witte Nike sneakers? Blauw! Mijn handen? Blauw! Mijn witte blouse? Blauw! Alles.is.verdomme.blauw.
Maar spullen bezitten je niet alleen doordat ze kapot kunnen gaan, de angst om ze kwijt te raken is minstens zo groot. Iedere keer als ik op het vliegveld sta te wachten op mijn koffer, begin ik weer te trillen.. Hij zal toch wel….. De eerste keer dat ik vloog kwam mijn koffer namelijk niet van de band af én die schrik zit er nog altijd goed in. Maar niet alleen op het vliegveld is die angst aanwezig. Waar is mijn iPhone? Waar is MIJN IPHONE? Waar is…. Oh ja, in mijn hand.. Of erger, ik laat hem op het toilet liggen. Dit is me de afgelopen jaren meerdere keren gebeurd. In restaurants, op vliegvelden, uiteindelijk komt het altijd goed, maar die schrik neemt iedere keer weer een jaar van mijn leven weg.
Begrijp me niet verkeerd, ik hou van mijn kleding, mijn schoenen, mijn tassen, mijn camera, mijn iPhone, iPad, MacBook, iMac.. Maar soms denk ik wel eens dat het leven een stuk makkelijker zou zijn zonder al die spullen.
Totdat ik ergens in een vreemde stad ben en niet weet waar ik ben en Google Maps op mijn iPhone is mijn reddende engel. Of wanneer ik al mijn foto’s bekijk die ik gemaakt heb en extreem gelukkig word. Of wanneer ik drie dagen achter elkaar wil hardlopen en ik tussendoor geen wasjes hoef te draaien, omdat ik zoveel hardloopkleding heb dat ik twee weken lang in een andere outfit zou kunnen hardlopen..
Spullen, je kunt niet met of zonder ze.
Liefs,
Annemerel
Follow my blog on bloglovin
ah wat een leuk stukje!
Leuk om te lezen!
Haha, leuke blog! Heel herkenbaar ook!
Zo herkenbaar, vooral die telefoon, 20 keer op een dag kijken of hij nog wel in de buurt is. Niet eens voor de berichtjes ofz maar meer omdat het z’n peperduur kreng is dat ik hem absoluut niet kan, mag of wil verliezen.
Broeken zijn ook heel herkenbaar, vooral de blauwe die afgeven en dan vrienden hebben met witte banken.
Helemaal waar. Ik probeer nochtans steeds minder materialistisch te zijn, maar in onze samenleving kan het bijna niet meer. We zijn opgegroeid in een consumentenmaatschappij en weten niet meer beter. Toch denk ik dat ik mezelf zou kunnen verbazen ergens in een hutje op de hei zonder internet en zonder telefoon. Wat een vrijheid zou dat zijn <3
Hier ben ik het wel mee eens. Onze generatie is echt goed in kopen kopen kopen. Ook ik maak me er schuldig aan. Onze generatie is volgens mij het rijkst ooit..en nu is dan wel de crisis maar we blijven shoppen omdat we dat gewend zijn denk ik. Onze ouders kopen bijvoorbeeld een bank om daar 30 jaar mee te doen..of een winterjas om daar in elk geval 5 jaar mee te doen (ten minste, ik denk dat dat bij de meeste ouders zo is?). En wij? De meesten van ons kopen elk jaar een nieuwe winterjas.. ‘is die vorige dan al stuk?’ ‘Nee die is gewoon niet leuk meer…’ 10e rode nagellak kopen omdat die nét even anders is dan die andere 9. Best erg eigenlijk. Nieuwe Iphone..’is die andere stuk’? ‘Nee maar deze is mooier/sneller/andere functies’ weet ik het.. Ernstig..
Of klink ik nou wel heel erg links/oud/geitenwollensokkerig? ;)
Oh die blauwe broeken, die HAAT ik. Net nieuwe schoenen, helemaal blauw:(
Helemaal mee eens!!
Dat met die telefoon heb ik ook. Heel vaak heb ik hem gewoon in mijn hand en begin ik te panikeren of hij weg is. Ook controleer ik 100 x per dag mijn tas of ik alles wel veilig heb weggeborgen!
Je schrijft heel erg leuk!
En die blauwe broek is herkenbaar! Ik had net nieuwe schoenen en die zijn ook blauw + me handen.
Maar hoe vaker ik hem in de was heb gedaan, hoe minder die nu afgeeft. (hij geeft helemaal niet meer af)
hihi dit is zo herkenbaar! Vooral dat met de broek… Een tip van mijn oma (oma’s tips zijn het beste!) is om je spijkerbroek in een emmer (VLOEIBARE, geen andere azijn want dat vreet je broek op) azijn te gooien. Eventjes laten weken (als het goed is wordt je water blauw) en dan wassen zodat de azijngeur wordt vervangen door een lekkere wasmiddel geur!
haha erg herkenbaar
Leuk geschreven en héél herkenbaar!
Super leuk geschreven weer, helemaal Annemerel. Dit soort blogs mogen best vaker. Gewoon leuke column-achtige verhalen hihi!
Super leuk, en niet verwacht artikel!
Heel leuk geschreven EN heel herkenbaar. Tip voor die broek. Probeer hem eens te wassen met en flinke scheut natuurazijn. Je hebt kans dat ie daarna niet meer afgeeft. Gooi ik ook altijd bij mn wasmiddel als er iets bij zit waarvan ik niet wil dat het afgeeft ;) xx
http://www.creativityandchocolate.com
Uhg, sommige dingen zijn zoooo herkenbaar!
We zijn met z’n allen zo ontzettend verwend, maar tegelijkertijd kunnen we inderdaad niet zonder de spullen…
Heel erg herkenbaar en goed geschreven stuk!
Liefs, Mariette
Dit klopt echt zo! Op de een of andere manier ben je constant met je eigen spullen bezig..
Hear hear! Iemand heeft ooit per ongeluk mijn koffer (met daarin al mijn mooiste kleren en schoenen) meegenomen. Gelukkig had ik hem na een paar uur weer terug, maar sindsdien verlies ik hem nooit meer uit het oog!
Goed artikel, we zijn soms een beetje te materialistisch en afhankelijk van spullen. Er zijn dus mensen die maar 249 bezitten. Da’s nog eens overzichtelijk!
Wat een leuke column!
Dit is echt zó herkenbaar!
Haha, heerlijk stukje!
Haha wat een geweldig artikel en zo waar! Ik herken het zo!
Heel herkenbaar, ik ben ook altijd zo bang dat ik dingen verlies.
zooo herkenbaar haha vooral dat stukje van de Iphone! Ik krijg elke keer weer een lichte (eigenlijk gewoon een flinke) hartaanval als ik hem niet kan vinden. Die keer dat mijn telefoon en 2 weken later mijn Ipod in de wasmachine belandde doet me soms nog steeds pijn haha. Nu ben ik hem vaak kwijt, raak ik volledig in paniek, gooi ik alles overhoop en dan ja je voelt hem al aankomen zit mijn Iphone in mijn BH. Een kleine tik die ik ontwikkeld heb met het uitgaan toen ik naar sneek week ging. Een rokje geen jas en gympen, ai waar ga ik mijn iphone laten? Juist in mijn BH haha.
Echt leuk, je kan echt zo leuk schrijven!
heel erg herkenbaar! vooral met kleding eigenlijk, ik koop bij voorbaat al niks wits omdat ik dan weet dat ik continue bezig ben met checken of het nog wel wit is!
Haha ZO herkenbaar.
Ik heb inmiddels al zo vaak mijn telefoon/portemonnee/sleutels ergens laten liggen, onder andere in de trein, dat ik nu altijd als ik de trein uitstap even check of ik die dingen allemaal wel heb.
Toen zat ik een keer met mijn moeder aan de telefoon en bleek opeens dat ik al bij het station was waar ik moest uitstappen, dus ik keek snel of ik alles had, dacht ja hoor portemonnee in tas, sleutels in jas, telefoon…. WAAR IS MIJN TELEFOON?
‘mama wacht even ik moet even mijn telefoon zoeken!!’
– karlijn…. in je
‘MAMA WACHT NOU EVEN IK MOET MIJN TELEFOON ZOEKEN, IK MOET ER HIER UIT EN HIJ IS WEG!!!’
– karlijn, in je hand!
‘STIL NOU ALSJEBLIEFT EVENNNN IK BEN MIJN TELEFOON KWIJT MAMA EN IK MOET ER HIER UIT, HIJ IS WEG!! EN DE TREIN RIJDT ZO DOOR EN IK MOET ER HIER UIT!’
– KARLIJN! IN JE HAND!!! JE HEBT HEM IN JE HAND!
‘ALSJEBLIEFT WAAAACHT NOU E…. oh… *kijkt naar hand, met telefoon* uh ja, dankje mam, hihi’
oops…
Of de keer dat ik mijn telefoon IN de wc liet vallen met uitgaan en helemaal in de stress raakte omdat ik mijn vriend wilde sms’en dat ik even wat langer weg zou blijven omdat ik die telefoon moest drogen (ja had hem er toch maar uitgevist, baaah) en mijn telefoon dus niet in mijn tas zat.
Ja. Misschien moet ik er bij zeggen dat ik hartstikke blond ben? Of is dat overbodig.
:) achjaaa het levert wel leuke verhalen op!
Leuk stukje! Beetje collumn achtig, stuur hem naar de krant?
Hahahahaha @Karlijn! Geniaal
Leuk stuk Annemerel! Ik heb gemerkt dat ik zuiniger op spullen ben als ze duur zijn, triest maar waar. Brand is ongeveer mijn grootste nachtmerrie, maar stel dat ik midden in de nacht wakker zou worden van een brandalarm, dan zouden al die spullen me gestolen kunnen worden. Het zijn tenslotte maar spullen en alles is vervangbaar.
Ik hou inmiddels iedere 3 maanden grote schoonmaak en verkoop overbodige spullen op Marktplaats, geef het weg of gooi het uiteindelijk weg. Ruimt lekker op en ik geloof ergens wel dat veel spullen je veel onrust bezorgen.
Oohhh…ZO herkenbaar! (helaas zou ik bijna willen zeggen)
Eigenlijk zou nu in navolging van deze post een soort van “gratitude” post moeten komen mbt je spullen en waarom je, ondanks de “narigheid” en stress die ze je kunnen geven, JUIST zo dankbaar bent met/voor die spullen. ;)
Haha heel herkenbaar ja! Wat stom van die wrangler broek trouwens.
De vrijheid van een auto voor de deur hebben staan! Ideaal! Nou heb ik niet een eigen auto maar is hij vab mijn ouders, wat het nog idealer maakt, aangezien ik dus niet opdraai voor eventuele kosten. (al hebben we nooit schade gereden) dat geeft iets meer vrijheid. Al maken de benzine prijzen me wel diep ongelukkig. Toen ik afreed betaalde je 1.38 voor benzine, nu wel meer! :(
En broeken die afgeven, wat een hel!