Afgelopen weekend keek ik de film The Sweetest Thing. Het stond me bij dat ik die film al veel vaker gezien had, maar terwijl ik de film keek besefte ik dat ik alleen het liedje ’too big to fit in here’ kende (waren mijn vriendinnen en ik de enige die dat liedje altijd zongen op zaterdagavond?). Goed, ik dacht dus even dat ik alle chickflicks wel gezien had, maar ik kwam tot de ontdekking dat ik er nog eentje over had (ligt het aan mij of zijn er dit jaar heel weinig tot geen goede chickflicks uitgebracht?). Hier wilde ik het trouwens eigenlijk helemaal niet over hebben. Ik wilde het hebben over de begin jaar 2000, nu zo’n 10 tot 15 jaar geleden.
Voor mijn gevoel was dat gisteren. Voor mijn gevoel is er weinig veranderd. Ja, mijn leven is veranderd. Ik zit niet meer op school, woon niet meer bij mijn ouders en ik ben een stuk onafhankelijker. Maar waar ik niet zo bij stil stond, is dat de wereld om ons heen ook heel erg veranderd is. Tijdens het kijken van The Sweetest Thing, kwam ik ineens tot die heldere ingeving. Graag vanaf hier niet verder lezen als je niet van spoilers houdt en deze film nog een keer wil gaan kijken…
Observatie 1: Cameron, Christina en Selma (ik ben de namen die de actrices in de film hadden alweer vergeten) waren op een feestje en niemand staat met zijn telefoon in zijn hand. Er worden geen selfies gemaakt, berichtjes gestuurd. Er wordt gedanst, gedronken, op het toilet worden roddels besproken en make-up bijgewerkt, maar de telefoon is nergens te bekennen.
Dat is tegenwoordig ondenkbaar, toch? Ik zou kunnen zeggen ‘wat jammer dat de smartphone dit nu veranderd heeft’, maar een belangrijk deel van mijn werk kan ik doen door de komst van de smartphone en het feit dat iedereen altijd bereikbaar is. Ik zal hier niet over klagen.
Observatie 2: Cameron heeft contact met een leuke jongen, ze weet alleen zijn naam en het adres van zijn hotel. De volgende dag is hij al uitgecheckt op het moment dat zij denkt toch meer van hem te willen. Dan is hij een soort van lost.
Dit zou nu denk ik niet zo snel meer gebeuren. Vaak zijn gesprekspartners al na een paar minuten op Facebook toegevoegd, of je weet in ieder geval de naam van de persoon in kwestie en kun je hem daarna opzoeken op Facebook (en alle andere social profielen die de persoon in kwestie heeft).
Observatie 3: Cameron wil het hotel bellen waar de jongen in kwestie slaapt, hiervoor belt ze eerst naar een centrale die haar doorschakelt naar het juiste nummer.
Zouden die centrales nog bestaan? Met de komst van Google zijn die toch volledig overbodig geworden. Hoeveel dingen zijn er niet overbodig geworden door de komst van mobiele telefoons/smartphones. Zou de komst van de smartphone meer banen opleveren dan dat het geschrapt heeft?
Observatie 4: Cameron en Christina rijden naar de bruiloft van de broer van de jongen aan wie Cameron haar hart verloren denkt te zijn. Ze gebruiken geen TomTom, ze gebruiken geen Google Maps, nee ze gebruiken een wegenkaart. EEN WEGENKAART.
Ik ben zo blij dat ik geboren ben in een tijdperk waarin wegenkaarten overbodig zijn geworden, kaartlezen en autorijden tegelijk? Dat kan toch niemand. En van te voren een route in mijn hoofd stampen heeft ook geen zin, ik moet continu dat balletje op de kaart zien bewegen anders raak ik verdwaald. Hoe deden mensen dat zonder smartphone?
Observatie 5: Cameron en Christina komen aan bij de bruiloft en beseffen dat niet de broer van de leuke jongen gaat trouwen, maar dat de leuke jongen zelf gaat trouwen.
Als er smartphones geweest waren en social media had bestaan, dan had Cameron al lang via social media uitgevonden dat de jongen op wie zij haar pijlen gericht had, in het huwelijksbootje zou gaan stappen. Nu kan het natuurlijk dat de persoon in kwestie heel erg anti social media is, maar ik denk niet dat in het huidige tijdperk dit soort dingen nog geheim zouden kunnen blijven.
Goed, dan waren er natuurlijk ook nog allemaal kleine observaties. Zoals Cameron die vast zat in een kamer, ze had Christina kunnen bellen als ze een telefoon gehad had. Er werd geen enkele foto gemaakt op de bruiloft, niemand maakte selfies. Al met al kwam ik tot de conclusie dat het leven van iemand van mijn leeftijd vijftien jaar geleden een stuk anders was. Uiteindelijk draait het natuurlijk allemaal om hetzelfde: liefde, gezondheid, geluk, maar het was toch… anders.
En om het nog even af te leren…
Liefs,
Annemerel
Zonder smartphone’s ziet de wereld er toch een stuk anders uit. Ik ben toch wel blij dat ze bestaan.
We hebben een heel stuk van ons privacy moeten inleveren maar ik ben blij dat ik geen wegenkaart hoef te gebruiken ;-)
Ge-wel-dige film. Die wil ik binnenkort ook wel weer zien. En in de film is het sowieso altijd mooier, dus als de film anno nu zou worden opgenomen, dan zouden we vast ook niet zien dat de feestgangers een smartphone in hun hand hebben ;)
Grappige observaties, en je hebt inderdaad helemaal gelijk!
Ik word af en toe wel eens moe van de smartphone en dat sommige mensen constant bereikbaar moeten zijn.. en al helemaal als ik met een vriendin ben die dan de hele tijd op haar telefoon moet kijken ;-) maar ik zou ‘m ook zeker niet willen missen, al ben ik da bomb in kaartlezen haha
:’DDD dat filmpje. Man, ik verlang zo hard terug naar die tijd.
Dat liedje You’re too big to fit in here, heb ik destijd op de een of andere manier geript en (in lekkere slechte kwaliteit) op mijn cd gebrand voor in de auto haha, heerlijk! die kwam dus regelmatig voorbij.
En blijft een leuke film!