LET’S TALK ABOUT: My next travel adventure

Mijn tas/koffer inpakken voor een (werk)vakantie mag ik de afgelopen jaren bijna iedere maand wel een keertje doen. Ik weet héél goed hoe gelukkig ik mezelf daar mee mag prijzen. Dat ik de financiële middelen heb om zelf te reizen. Dat ik door organisaties wordt uitgenodigd om te reizen. En dat ik in de positie verkeer dat ik ook daadwerkelijk KAN reizen. Zowel lichamelijk, geestelijk als met mijn werk. Natuurlijk is het in het buitenland niet altijd even makkelijk om mijn mail op tijd te beantwoorden, mijn pagina’s voor Metro te schrijven en mijn blog goed bij te houden, maar het is wel mogelijk. Mits ik WiFi heb. En als ik geen WiFi heb, dan is er nog vaak wel een mouw aan te passen (soms is het een vrij kostbare mouw, als ik de data van mijn telefoon moet gebruiken, maar dat terzijde). Die flexibiliteit zou ik niet snel opgeven.

Vanmorgen vroeg ben ik weer in de auto gestapt voor een reis. Eindbestemming; Maria Alm, Oostenrijk. Alweer. Je zou bijna medelijden met me krijgen. Nee, ik denk het niet. Nou ja, er zijn genoeg mensen die tien uur achter elkaar auto rijden in hun eentje verschrikkelijk vinden. Ik ben – dat lijkt me duidelijk – niet een van hen. Ik vind lang autorijden hetzelfde als het lopen van een marathon, maar dan zonder de fysieke problemen. Alle tijd om na te denken, mee te zingen met foute pop-nummers en gewoon dat gevoel van het in beweging zijn – als er geen file is natuurlijk – dat maakt lange autoritten fantastisch.

Mijn zusje laat ik dit keer helaas in Nederland, die heeft sinds kort werk waar ze niet zo makkelijk nee tegen kan zeggen. Het wordt voor het eerst sinds september vorig jaar dat ik volledig alleen naar Oostenrijk rij. Toen reed ik naar Maria Alm om mijn boek te herschrijven en me voor te bereiden op de marathon van Berlijn. Nu mag ik een trail run gedaan. Mijn aller eerste ooit. 24 kilometer, 1500 hoogtemeters. Ik wil er nog even niet aan denken. Wat heb ik mezelf nu weer aangedaan? Het lopen van die trail is zo anders dan het lopen van een halve marathon, dan weet ik wel ongeveer wat me te verwachten staat, maar nu.. al sla je me dood. Ik heb een lijstje geprobeerd te maken met dingen die ik kan verwachten…

– 24 kilometer
– 1500 hoogtemeters
– Heel veel regen (ze voorspellen alleen maar regen voor de komende twee weken)
– Modder op de grond
– Modder op mij
– Nog meer regen
– Verzuring in mijn benen
– Blauwe plekken en schaafwonden, ik ben nu eenmaal onhandig (zelfkennis)

Wie doet zichzelf nu vrijwillig zoiets aan? Ik dus. En ook al ben ik een beetje sceptisch en weet ik absoluut niet wat ik kan verwachten, ik heb er toch heel veel zin in. Ik ben wel benieuwd naar dit nieuwe avontuur.

Natuurlijk ga ik alles vastleggen. Op foto’s, op film, met tekst. Ik ga deze ervaring natuurlijk weer compleet uitbuiten, zoals jullie van me gewend zijn.. over een week kunnen jullie het woord trail running niet meer horen en kunnen jullie mijn trail-selfies niet meer zien. Zo maar een voorspelling ;-).

Maar nu eerst maar eens naar Maria Alm rijden. Wordt vandaag misschien nog best spannend, hoorde dat er erg veel wateroverlast in zuid-west Duitsland is door de hoeveelheid regen die er al dagen naar beneden valt. Laten we hopen dat mijn witte racemonster en ik daar niet al te veel last van zullen gaan hebben.

Liefs,
Annemerel