Lieve Anika,
Vandaag is het precies tien jaar geleden dat jij deze wereld verliet. Ik weet nog precies waar ik was (ik hing tegen het stapelbed achterin de caravan, we waren op een camping bij het Gardameer), ik weet nog precies wat ik voelde (alsof de wereld onder me vandaan werd getrokken en ik in een diep donker gat viel zonder bodem) toen ik gebeld werd door Tessa. Een week daarvoor had je al een hartstilstand gehad, je had al bijna tien maanden lang zoveel tegenslagen gehad, er waren al zoveel verschrikkelijke dingen gebeurd, dat ik er geen moment bij had stilgestaan dat het ook eens op zou kunnen houden. Dat het niet meer goed zou komen. Zelfs niet na die hartstilstand.
Ik weet nog dat ik halverwege de zomer van 2007, de zomer na ons VWO examen, je beloofde dat we in de herfst echt alle weekenden waarin ik aan het werk was en niet mee uitging zouden goedmaken. Ik dacht dat we tijd zat hadden. We waren net achttien, middelbare school diploma op zak, klaar om te gaan studeren. Hoe had ik kunnen weten dat jij nog geen maand in de collegebanken zou zitten voordat je ziek werd.
Jij was nooit ziek. Jij was Anika-altijd-van-de-partij. Als je op iemand kon bouwen, dan was het op jou. Geen feestje werd overgeslagen, slapen deed je… Ja wanneer sliep je eigenlijk. School deed je met twee vingers in je neus. Je liet het leven er zo ontzettend simpel uit zien. Altijd lachen. Altijd enthousiast. Mijn eerste herinnering van ons is dat we kotsend voor het toilet zaten op de Stena Line die ons van Hoek van Holland naar Engeland zou brengen. Jezus wat waren we misselijk, maar zelfs dat was nog grappig. En toen we van de boot kwamen luisterden we naar het nieuwe album van Anastacia op mijn nieuwe Mp3 speler “I Think the world has gone crazy (I do, I do)”. Het was een mooie week en een vriendschap was geboren.
Drie jaar kende ik je slechts, maar op dat moment – en nu eigenlijk nog steeds – voelde het als mijn hele leven. Je bent er al veel langer niet meer dan dat je ooit in mijn leven geweest bent, maar de herinneringen zijn levender dan ooit.
Weet je wat ik ook zo jammer vind, dat we nooit samen hebben kunnen hardlopen. Ik weet nog dat ik je voor gek verklaarde omdat je drie keer in de week dat pokkeneind van Hoek van Holland naar Olympus fietste om te trainen. En dat je in het weekend dan ook nog eens enthousiast was over een duintraining, terwijl je ook gewoon in bed kon gaan liggen met een slechte film en een bak ijs. Ik vraag me af wat je zou denken als je me nu zou zien. Ik moet bekennen dat er geen training bij Olympus voorbij gaat zonder dat ik even aan je denk. Ik loop dan misschien niet op de baan waar jij gelopen hebt – die is een paar jaar geleden compleet vernieuwd – maar het gaat om het idee. Wist je dat ik tijdens mijn marathontrainingen voor mijn eerste marathons altijd even langs je graf liep als ik een duurloop van meer dan dertig kilometer liep. Inmiddels moet ik er een duurloop van maken die langer is dan de marathon om bij je graf te komen, maar ook tijdens mijn duurlopen zit je vaak in mijn hoofd.
Lieve Anika, jij zei altijd “een bikkel is iemand met één bal”*, maar voor mij sta jij synoniem aan het woord bikkel. De manier waarop jij je verschrikkelijke lot onderging, hoe jij op sommige momenten nog wist te lachen, hoe je nog steeds geïnteresseerd was in andere mensen… terwijl jij daar maar lag in dat bed, niet in staat te bewegen, niet in staat om te praten, 24/7 verschrikkelijke pijn. Als ik aan de hel denk, dan denk ik daaraan.
Lieve Anika, ik mis je en op de een of andere manier hoop ik soms nog steeds dat het goed zal komen, ook al weet ik heus wel dat dat niet kan.
Liefs,
An
*Ik heb het net even gegoogeld trouwens, waarom deden we dat niet toen we nog op de middelbare school zaten? Google was toen toch al lang uitgevonden? Maar volgens mij klopt het niet helemaal…
(Ik heb lang getwijfeld om deze blog te publiceren, uiteindelijk heb ik er voor gekozen dit toch te doen omdat ik wil dat de herinnering aan Anika levend blijft. Dat ze nooit vergeten wordt. Ze was een van de vriendinnen die me tijdens mijn middelbare school periode het meest gevormd heeft en ik hoop dat haar positieve, enthousiaste instelling een beetje aan mij is blijven kleven).
Tien jaar… Ongelooflijk. Elk jaar op deze dag denk ik even aan haar. Ik heb haar nooit persoonlijk gekend, maar wel via het forum en MSN. En zoals jij haar omschrijft, zo kende ik haar ook. Ze sprankelde gewoon altijd, zelfs tijdens haar slopende ziektebed. Het is zo verschrikkelijk oneerlijk als bloemen in de knop verwelken. Wat mooi dat je de herinnering aan haar levend houdt. Je hebt het prachtig opgeschreven. Een heel dikke knuffel voor jou op deze dag.
Auteur
Dankjewel XXX
Ja annemerel als de dag van gister, wij hadden 2 dagen ervoor bericht gehad dat de zoon van mijn vriendin was overleden, 18 jaar, en toen het overlijden van anika erover heen..wat een donkere week was dat…kim mijn dochter was op vakantie en kon niet zomaar terug komen…..we hebben haar gebeld en gevraagd wat we uit haar naam konden doen…ik zie nog de mooie mand waarin anika was opgebaard…….in het geheugen gegriefd…..meisje pluk de dag , weet zeker dat anika trots op je is.xxx mams kim
Auteur
Wat verschrikkelijk, ik wist niet dat er voor jullie twee sterfgevallen zo snel achter elkaar waren. Dankjewel! X
Mooi geschreven, koester die prachtige herinneringen van jullie samen! Een virtuele hug voor jou op deze dag!
Auteur
Thanks Steph!
Wow Annemerel, ik volg je al 1,5 jaar en normaal reageer ik nooit, maar nu wil ik je heel veel knuffels toesturen. Wat een mooie blog.
Auteur
Dankjewel Emma :)
Wat een mooie, eerlijke en liefdevolle blog. Ik weet nog dat je tussen de vakantie updates 10 jaar geleden liet vallen dat het niet goed ging en uiteindelijk ook dat het voorbij was. 10 jaar, het klinkt als een eeuwigheid en voelt als een paar dagen. Sterkte voor jou en voor alle andere dierbaren van Anika
Auteur
Thanks Anouk. Wow, je volgt me al zo lang, mooi om te lezen :)
Langer dan tien jaar zeker, denk dat je in de brugklas of tweede klas zat toen ik op je site terechtkwam. Kijk nog regelmatig! Bijzonder om te zien hoe levens verlopen . Keep on blogging!
Auteur
Wauw! Will do!
Wauw wat een mooie, liefdevolle blog. Koester de mooie herinneringen, wat mooi dat je de herinneringen op deze manier levend houdt. Heel veel knuffels voor jou! xxx
Auteur
Dankjewel lieve Rianne xxx
Jeetje alweer 10 jaar geleden…
Voor mij zal Olympus ook altijd een beetje Anika blijven. Een hele poos samen gelopen en toen ik stopte is Anika uiteraard nog door gegaan.
Kan nog de ritten er heen herinneren in dat kleine Fiat Pandaatje van een van de andere moeders. Hilarisch over die klote drempels die vroeger op de weg naar Olympus lagen..
Het is raar om te beseffen dat ze niet de enige uit mijn oude klassen is die overleden is, maar wel de eerste.
Even kippenvel… Tien jaar. Waar is de tijd gebleven??
Auteur
❤️
Wauw mooi geschreven! Sterkte vandaag <3
Auteur
Dankjewel :)
Ongeloofelijk. Ik heb een jaar geleden ook een van mijn beste vriendinnen verloren. 18 jaar, een hersenbloeding. Je gelooft het niet. Ze was de meest levende, sprankelende persoon die ik ooit heb gekend. Soms lijkt de wereld niet te kloppen.
Auteur
Wat heftig Fleur, heel veel sterkte ook met dit verlies.
Mooi verwoord en een prachtig eerbetoon aan een lieve vriendin. Haar herinnering zal altijd blijven en wat is het mooi dat zij in jouw project zo met je verbonden is door je trainingen bij Olympus.
En wat je zegt, je denkt soms dat alle tijd en mogelijkheden nog voor je liggen, maar nu is de tijd dat je moet en mag genieten.
Auteur
Prachtig samengevat :) dankjewel.
Wauw. Kippenvel en tranen in mijn ogen.
Veel liefs en sterkte!
Wat een ontzettend mooi blogartikel – kippenvel hier! Een prachtig eerbetoon aan een zo te horen heel bijzondere vriendin, die je nooit zult vergeten. Sterkte!
Sterkte Annemerel.
Sterkte vandaag, mooi geschreven <3
Wat een mooi stukje en een mooie herinnering!
Lieve Annemerel. Met tranen in mijn ogen heb ik dit gelezen. Wil je dan ook condoleren en ook haar familie ook al is het een tijd geleden. Een warme knuffel voor je verdriet en super mooi geschreven. Besef ook dat t voor mij verkeerd kon af lopen. Ik was diegene die jou mailde dat ik ondanks mijn kanker wilde hardlopen en hoe ik dat het beste kon doen. Nu maanden later heb ik vandaag zelfs 4 kilometer hard gelopen en jij bent altijd mijn voorbeeld en raak door jou blog en video’s steeds gemotiveerd. Ze mag blij zijn geweest met een vriendin als jij. Een steun en toe verlaat ook bij mij ook al heb je dat niet eens door. Net als zij zeg ik nu ook bedankt voor je steun,gezelligheid (in je videos) en motivatie om door te gaan met deze fantastische sport,hardlopen!
Liefs Benjamin Vos.
<3 mooi omschreven Annemerel.
10 jaar alweer… Ik zal Anika ook nooit vergeten en denk nog vaak aan haar..
Liefs, Linda (nichtje van Anika)
Mooi geschreven Annemerel, en met het veel liefde, dat is duidelijk!
Sterkte, ook voor jaar andere vrienden en familie die waarschijnlijk een traantje wegpinken bij het lezen van jouw blog.
Ondanks de hitte kippenvel… Heel mooi en oprecht geschreven. Ik weet zeker dat ze soms even “mee loopt ” en super trots op je is! ❤️
Jeetje heel mooi geschreven en veel sterkte gewenst.
Jeetje, 10 jaar alweer. In mijn hoofd is het nog veel korter geleden. Ook al kende ik haar alleen maar van MEJN, toch voelde het alsof ik haar kende. Ze kwam op mij altijd zo vrolijk en vol levensvreugde over! Mooi dat je zo’n prachtig stuk over haar geschreven hebt. Dikke knuffel!
Geschreven vanuit je hart, mooi! Sterkte.
XXX!
Jeetje is dat al tien jaar geleden, de tijd vliegt echt! Mooie blog!