Mijn eerste vijf kilometer postpartum

Ik had mijn wekker om zes uur gezet, zodat ik rustig aan mijn dag zou kunnen beginnen. Drie maal raden wie me twee minuten voor mijn wekker wakker maakte. Je hebt 50% kans om het goed te raden, want beide kinderen hebben hier een handje van, maar vanmorgen was het Elliot. Ondanks dat ik hem om elf uur en om drie uur ’s nachts een voeding heb gegeven, was ‘ie vanmorgen toch nog voor zessen wakker. 

Daar ging mijn strakke wedstrijdvoorbereiding.  

Ik was van plan om op te staan, een espresso te drinken, me rustig aan te kleden, even te kolven, ondertussen rustig even een banaantje eten en dan naar buiten voor een kort wakker-word-rondje van een kwartier. Maar ja Elliot was wakker. En als ik zeg wakker, dan bedoel ik ook echt wakker. En daardoor verliep mijn voorbereiding net iets anders. Ik dronk een espresso terwijl ik Elliot zijn melk gaf, probeerde ondertussen te kolven en had nog ijdele hoop dat Elliot weer in slaap zou vallen. Dat gebeurde niet. OK. Dan maar ontbijten.

Normaal gesproken ontbijt ik met pannenkoeken voor een wedstrijd, maar afgelopen maanden at ik ook gewoon broodjes met spiegelei dus ik verwachtte dat als ik het tweeënhalf uur van te voren zou eten, ik hier niet al te veel last van zou hebben tijdens het lopen. Na het ontbijt deed ik wat make-up op mijn gezicht en had ik nog steeds de hoop dat Elliot in slaap zou vallen, maar nee, ik heb hem zelden zo wakker gezien als vanmorgen. Dan maar samen even onder de douche. Of nou ja, hij naast de douche, ik onder de douche. Vervolgens mijn hardloopkleding aan en mijn haar in een hardloop-bestendige staart (lees: meerdere elastieken). 

Tuur werd rond zeven uur wakker en kon Elliot van me overnemen, zodat ik uiteindelijk om kwart over zeven – een uurtje later dan gepland – naar buiten kon voor mijn wakker-word-rondje. Er stond meer wind dan ik had verwacht, maar ja, wat doe je eraan. Het parcours van de Zuiderpark Run bestaat uit twee rondjes, die ook echt rond zijn. Je hebt dus evenveel tegen- als meewind. 

Ik liep op mijn dode gemakje, deed na twee kilometer een paar lichte versnellingslopen en eindigde een kwartier later bij de bakker. Ik kwam ineens op het geniale (al zeg ik het zelf) idee om een zak verse oliebollen mee te nemen voor na de finish. Ik heb dit jaar nog geen oliebollen op en na het maagdarmvirus van afgelopen had ik er ook totaal nog geen behoefte aan gehad. De oliebollen zijn net gebakken en de zak voelt nog helemaal warm in mijn handen, maar ik druk mezelf echt op het hart om nu nog niets te eten, lijkt me echt vragen om moeilijkheden tijdens de wedstrijd.

Als ik iets over half acht thuis kom begint de chaos. Philippa is inmiddels wakker en hoewel ze lief aan tafel zit, gaat er natuurlijk geen ontbijt in. Elliot begint moe te worden en begint te jammeren. Ik wil eigenlijk over twintig minuten al richting de het Zuiderpark voor de wedstrijd, maar ik zie niet in hoe we in vredesnaam binnen twintig minuten weg kunnen. Pip moet nog worden aangekleed en moet nog eten, Elliot ligt ook nog in zijn pyjama, ik wil zelf nog een laatste keer naar het toilet (en daar de tijd voor kunnen nemen). Mijn hart bonst in mijn keel als ik denk aan alles dat er nog moet gebeuren. Normaal is dit het moment dat ik helemaal in de stress raak over de aankomende wedstrijd, nu heb ik niet eens tijd om daar over na te denken. Ergens ook wel lekker.

Dankzij Tuurs adequate optreden zitten we toch op tijd in de auto. Zij het dat Pip zonder een hap gegeten te hebben in de auto zit. Maar ja, we hebben een zak oliebollen bij ons. 

Op de parkeerplaats bij het Zuiderpark ontmoeten we Eva en Larissa, zij hebben net als ik het vijf kilometerprogramma afgelopen twaalf weken gevolgd en lopen vandaag ook hun ‘eindwedstrijd’. Evenals Alicia, die een paar minuten later ook arriveert. We lopen samen een kilometertje warm en doen een paar versnellingslopen. Iedereen voelt wat gezonde spanning. Ik zelf ook, maar het is niet de ‘ik wil niet, help, haal me hier weg’ spanning die ik afgelopen jaren vaak voelde. Mijn laatste woorden voor de groep ‘meiden, over drie kwartier zijn we sowieso klaar, dan hebben we het gewoon gedaan’. Dit was voor mezelf een heel geruststellende gedachte… wat er ook gebeurt, over drie kwartier is het sowieso afgesloten.

Ik deed mijn oortjes in met een liveset van Martin Garrix (heel ongezellig, ik weet het, maar ik kan/wil nog steeds niet zonder), ademde een paar keer diep in en uit en toen mochten we van start. Ik drukte mijn horloge in en volgde de meute. Het voelde heel sloom, maar ik startte zoals gewoonlijk met een pace onder de 4’00. Gelukkig kwam ik hier al binnen honderd meter achter en kon ik rustig mijn ritme vinden. 

Het lopen ging lekker. Het voelde niet zwaar, maar ik had ook niet perse de behoefte om harder te gaan. Mijn hartslagmeter werkte niet (hij gaf aan dat ik een hartslag had van 133 terwijl ik harder liep dan dat ik afgelopen maanden ooit in een training had gelopen), dus ik moest volledig af gaan op mijn gevoel. Omdat ik me op onbekend terrein bevond (lang geen wedstrijd gelopen, afgelopen maanden nooit op dit tempo gelopen) durfde ik niet te versnellen. Ik liep lekker, ik had plezier in het lopen en mijn horloge zei dat ik sneller ging dan ik afgelopen maanden ook maar had durven dromen dus waarom zou ik versnellen.

Halverwege voelde ik me nog steeds goed. Normaal gesproken vind ik de derde en vierde kilometer het zwaarste van een vijf kilometer wedstrijd, maar nu kon ik mijn tempo mooi vasthouden en ik voelde me niet eens slecht(er). In de vijfde kilometer versnelde ik automatisch een klein beetje en het voelde nog steeds gewoon goed. De laatste meters naar de finish gingen over een drassig stuk gras, dus echt tempo kon ik daar niet meer op maken, maar halleluja, ik finishte gewoon in 22 minuten en 43 seconden. 

Ja, dat is zo’n drie minuten langzamer dan mijn persoonlijk record (19.40 / 2018), maar dat dit me gelukt is met twaalf weken drie keer per week rustig trainen. Na een jaar niet trainen. Na twee zwangerschappen, twee kinderen en alle bacillen die daarmee gepaard gaan. Ik ben een zeer gelukkig en tevreden mens. 

Ik kan niet wachten om maandag met het programma richting de tien kilometer te beginnen. Mijn voornaamste doel: net zoveel genieten van de trainingen als ik afgelopen maanden gedaan heb van dit programma richting de vijf. Ik heb in geen tijden met zoveel plezier gelopen en ik hoop dat ik dat nog héél lang vast kan houden. 

Have a good run,

Annemerel

P.S. Ook dit vijf kilometer programma volgen? Of met me meedoen richting de 10 kilometer vanaf 1 januari? Dat kan! Op http://haveagood.run kun je je inschrijven. Op nieuwjaarsdag ontvang je alle informatie om van start te gaan. Doe je mee?