NEW YORK: The New York Diaries #3

Vrijdag was ik in één klap van mijn jetlag af. Doordat ik donderdagnacht pas om 1.00u mijn ogen sloot, kreeg ik ze niet voor 8.00u open. Geen probleem, want ik moet toch rustig aan doen. En dus kijk ik eerst nog een uurtje TV vanuit mijn bed (Keeping up with the Kardashians re-runs) en speel ik wat met mijn MacBook. Dan stap ik toch uiteindelijk onder de douche en loop ik naar beneden op zoek naar ontbijt. Het ontbijt in mijn hotel blijkt 30 dollar te kosten en dat vind ik toch net iets te veel van het goede. Kijk, in het Plaza Athenée in Parijs ben ik bereid geld neer te leggen voor een goed ontbijt, maar voor een ontbijtbuffet gaat 30 dollar me toch net iets te ver en dus eet ik naast mijn hotel een omelet, drink ik een glas verse jus en maak ik het af met een dubbele espresso. Ready for the day!

Ik neem de bus naar de marathon expo waar ik mijn startnummer kan ophalen. In New York gaan metro’s over het algemeen van noord naar zuid , bussen rijden tussen oost en west. Dit wist ik al, omdat ik in het vliegtuig aandacht het boekje dat vriendinnetje Carlissa gemaakt heeft over New York gelezen heb (later meer hierover!). Het kostte me dus amper tijd om uit te vinden hoe ik in godsnaam bij die expo moest komen.

Toen ik bij de expo aankwam zag ik veel mensen. Heel veel mensen. Ik wilde naar de ingang lopen, maar zag dat de rij voor de ingang al begon bij de bushalte. Oeps. Ik overdrijf niet als ik zeg dat de rij naar de ingang 500 meter lang was. Hij liep namelijk helemaal om het gebouw heen en liep ook nog eens in een slangetje, weet je wel, net zoals in de Efteling. Gelukkig liep de rij wel door en stond ik naast een aardige man uit Boston. Hij ging in New York zijn eerste marathon lopen en ging voor ‘uitlopen’. Hoe jaloers was ik op dat moment op hem. Als je je eerste marathon loopt, heb je geen enkele andere verwachting dan uitlopen. Ik had afgelopen vrijdag nog hele hoge verwachtingen van mezelf. De man liep net als ik al weken alleen maar op hardloopschoenen, hij is advocaat en droeg zelfs zijn hardloopschoenen onder zijn toga in de rechtszaal. Net zo gek als ik dus.

Na een half uurtje liepen we de expo binnen, om vervolgens in de volgende rij te belanden, de rij waar onze tassen gecontroleerd werden. Toen we daar heen waren konden we nog niet naar binnen rennen om ons startnummer te halen, nee, eerst konden we weer in de rij om ons paspoort te laten controleren. Ja, veiligheid voor alles in New York. Niet erg natuurlijk, het gaat ook om mijn veiligheid. Toen ik dan eindelijk de expo op kon ging het heel erg snel. Er stond niemand te wachten op de plek waar ik mijn startnummer moest ophalen en ik kreeg mijn goodiebag binnen twee minuten. Logisch, want er kwamen natuurlijk ook niet zoveel mensen tegelijk de expo binnen omdat iedereen buiten stond te wachten ;-).

Vervolgens weer terug naar het hotel, oh nee, eerst nog even langs Sephora. Ik wil uiteindelijk zoveel hebben, dat ik alleen twee Urban Decay Naked 2 palets koop (voor mijn zusje en mij) en twee mascara’s (voor een vriendinnetje). Zonde. Ik weet dat ik eigenlijk gebruik moet maken van het feit dat ik in New York ben en in beautywalhalla Sephora ben, maar het blijft toch allemaal geld. Helaas.

Dan toch echt terug naar mijn hotel, waar ik mijn startbewijs heel goed opberg in mijn koffer (mijn grootste angst is om dat startbewijs kwijt te raken) en na een rol oreo’s en een beetje bladeren door Shape Magazine (fantastische combinatie, lezen over fitness en gezonde voeding en tegelijkertijd een rol oreo’s wegwerken) maak ik me klaar voor mijn volgende avontuur, Grand Central & The Rockefeller Center. Maar eerst naar Bread & Butter. Ik heb een 50% kortingsvoucher op straat gekregen en ben heel erg benieuwd, het schijnt dat je er echt alles kunt kopen. En dat is waar, ik haal sushi een zeewiersalade en kokoswater en reken 7 dollar af. Heerlijk, die 50% kortingsvouchers. Op de tafel naast me zie ik er nog twee liggen, ik stop ze gelijk in mijn tas, die kunnen nog wel eens van pas komen!

Ik loop weer. Domme ik. Maar het is gewoon zo fijn om over Park Avenue te slenteren. Ik loop eerst 10 straten omhoog naar Grand Central, waar ik net doe alsof ik Serena van der Woodsen ben en vervolgens een iPad Air koop voor mijn vader. Na Grand Central loop ik naar 5th avenue en vervolgens weer 8 straten omhoog, naar het Rockefeller Center. Daar haal ik kaartjes voor Top of the Rock. Helaas kan ik pas over anderhalf uur naar boven, dus loop ik eerst weer 10 straten omhoog naar warenhuis Bloomingdales. Wat er met mijn voornemen om te stoppen met lopen gebeurd is weet ik ook niet. Bij Bloomingdales is het sale en ik heb ook nog eens een 15% kortingspas. Maar de pas is slechts één dag geldig en ik zie veel te veel. Niks kopen en een nachtje erover slapen dus. En dan vervolgens weer terug naar Rockefeller. Dit keer wel met de metro, omdat er opeens een lichtje bij me ging branden.

In de rij om naar boven te gaan bij het Rockefeller krijg ik ineens heel veel last van mijn hoofd. Ik voel me de hele dag al niet 100%, maar schonk er eigenlijk niet zoveel aandacht aan. Hallo, ik ben in New York. Maar de pijn wordt steeds heviger en verspreidt zich naar mijn buik en maag. Ik kan geen kant op en moet dus wel naar boven. Ik heb het gevoel dat ik geen zuurstof krijg en word nog misselijker en draaieriger dan ik al ben. Ok. Nu is het moment om vooral niet in paniek te raken. Adem in, adem uit, het komt goed. Als ik eindelijk naar boven mag ben ik heel erg blij, want boven is er frisse lucht en het betekent ook dat ik weer snel naar beneden kan. Ik maak een paar foto’s, wil binnen drie minuten al naar beneden, maar wordt tegengehouden door de bewaking. Ik schijn nog verder omhoog te moeten en daarna kan ik pas naar beneden. Maar ik wil NU naar beneden. NU NU NU. “I have a really bad migraine” “It can’t be too bad, you have to get up” “No, I wanna go down” “How bad is bad?” “Like I am about to puke”. Ok, dat had ik eerder moeten zeggen, want nu word ik ineens hoogstpersoonlijk naar beneden geëscorteerd, ik denk niet dat iemand van de beveiliging zin had om mijn kots op te ruimen.

Hoe ik thuis ben gekomen weet ik niet meer precies, ik weet alleen dat alles draaide en dat ik de grootste moeite deed de inhoud van mijn maag binnen te houden. Mijn avond eindigde met mijn hoofd in het toilet en even later zwetend in bed. Migraine terwijl ik alleen op reis ben op een plek waar ik het niet zo goed ken, mijn grootste nachtmerrie. Maar ook dat heb ik overleefd. What doesn’t kill you makes you stronger ;-). Ik was van plan om The Carrie Diaries ‘live’ in bed te kijken, maar het enige waar ik aan kan denken is slapen.

To be continued…

xoxo,
Annemerel