Afgelopen week was ik met #teamannemerelrunsnyc2018 in New York voor de marathon. Het eerste deel van mijn snapshot diary hebben jullie hier al kunnen lezen, nu snel verder met het tweede deel van de reis. Te beginnen… marathondag!
Om 4.00u gaat mijn wekker, ik ben dan al een kwartier klaarwakker. Niet erg, ik heb namelijk ruim acht uur geslapen en ben er helemaal klaar voor. Om kwart voor zes stappen we in de bus die ons via New Jersey naar Staten Island zal brengen. Vanaf New Jersey hebben we een prachtig uitzicht op Manhattan, ik zit net aan de verkeerde kant van de bus maar Kalleigh maakt een mooie foto.
Ik ben er klaar voor.
Wie er ook klaar voor is? Erben Wennemars. In juli heb ik met hem getraind voor een videoserie van TUI, nu staan we beiden aan de start van de marathon. Erben liep uiteindelijk 2.58, knap!
Na een paar uur wachten op Staten Island is het eindelijk tijd om de Verrazano Bridge te beklimmen.
I’m ready! Check vooral ook even mijn uitzicht in de weerspiegeling van mijn zonnebril.
Op 24 kilometer ligt een van de zwaarste punten van de marathon, de Queensboro Bridge. Je loopt zo lang omhoog dat je het idee hebt dat er geen einde aan komt. Gelukkig is het een prachtige dag in New York en hebben we prachtig uitzicht op de skyline van Manhattan. Vorig jaar was het weer veel minder en zag het er allemaal een stuk minder fraai uit.
Yes, I made it! In 3 uur, 29 minuten en 34 seconden kom ik over de finish. Ik liep dan misschien een ‘duurloop’, het blijft ene hele kluif, die 42,195 kilometer. Conditioneel ging het allemaal heel makkelijk, mijn benen begonnen het op een gegeven moment wel wat zwaarder te krijgen. Vooral de heuvel op fifth avenue was een zware.
Teamgenootjes Angelique en Kalleigh hebben het ook super goed gedaan, ze liepen allebei 3.31 !
Na de finish wil ik eigenlijk op de rest van de meiden blijven wachten, maar ik had al honger voor de start (zo raar, had heel veel gegeten en in lange duurlopen had ik hier nooit last van) en ik begin nu zelfs een beetje misselijk te worden. Ik loop dus snel naar mijn moeder toe, die op een terrasje in de buurt is neergestreken. Ik bestel een eggs benedict omdat ik denk… eiwitten?! Nee, dit is niet het ideale herstelmaal maar mijn bak yoghurt staat nog in mijn hotelkamer in de koelkast, oeps.
Mijn haar dat een dag eerder zo mooi gevlochten is moet ik in de hotelkamer helaas toch echt wassen. Het zit nog zo mooi, maar ik voel me alles behalve fris en mijn moeder en haar neus kunnen dat beamen ;-).
Helaas krijg ik na een heerlijke warme douche echte buikpijn en kan ik niet anders dan een paar uur slapen. Wat ik dan ook doe. Ik wil eigenlijk blijven liggen, maar heb een TUI After The Run dinner met alle meiden en iedereen van TUI, ik wil daar gewoon bij zijn. Neemt niet weg dat ik in mijn hotelkamer bijna moet huilen als ik denk aan het idee dat ik mijn bed moet verlaten en ‘leuk’ moet gaan doen. Maar als ik eenmaal in de lobby kom en alle blije gezichten zien van ‘mijn meiden’ (en jongen) krijg ik een nieuwe dosis energie.
Bij het diner probeer ik zo gezond mogelijk te eten, om vooral mijn buik niet te veel te irriteren. Ik ga voor witte rijst, paddenstoelen, zoete aardappel, broccoli en zalm. De wijn laat ik aan me voorbij gaan, ik ben nog steeds van plan om tot Malaga geen druppel alcohol te drinken (op dit moment zitten we al op 15 dagen dus het gaat de goede kant op!). Moet ook zeggen dat ik alles behalve trek heb in alcohol op dit moment.
Van maandag heb ik alleen eetfoto’s en ‘zielige’ bedfoto’s. Ik begon mijn dag samen met mijn moeder bij Jack’s Wife Freda. We aten gepocheerde eieren, avocado, een komkommersalade en pitabrood. Na een paar uur (winkelen) had ik alweer honger en at ik een burger met zoete aardappelfrietjes bij Banter. Helaas zaten er sesamzaadjes op het broodje, ik had zo’n honger dat ik niet meer helder kon denken en ik had het broodje gewoon op. Helaas leverde me dat heftige buikkrampen op (ik ben allergisch voor sesam alleen had nog nooit gemerkt dat het zo heftig was, ik denk dat de combinatie van marathonvermoeidheid en sesam geen hele beste was).
Dit was rond een uurtje of 14.00u toen ik net mijn bed in dook.
En dit was zes uur later toen mijn moeder kippensoep van Pret A Manger voor me had gehaald.
Nog meer eten! Dinsdag, onze laatste dag! We ontbeten bij Le Pecora Bianca (The White Sheep). Super lekker!
Bij Nike kon ik het niet laten dit jasje te kopen. Ik heb mega veel hardloopjasjes maar dit jasje had mijn aandacht vanaf het moment dat ik het voor het eerst zag. Ik kocht het eerder niet omdat ik niet wist wat ik nog allemaal tegen zou komen in New York, maar op de laatste dag kon ik het toch niet laten. Ben er mega blij mee.
Dinsdag is het trouwens niet het allerbeste weer. Sterker nog, het regent pijpenstelen. Not OK. Gelukkig heb ik mijn regenjas meegenomen, daar maak ik nu zeer dankbaar gebruik van (kreeg heel veel vragen over deze jas, hij is van Fjällraven, ik heb hem in 2015 gekregen toen ik de Fjällraven classic liep met het merk).
Nog meer eten, bij Eataly lunchten we met lasagne met sperzieboontjes. Gezond he?! Ja, ik doe echt mijn best.
Hier zat ik op het vliegveld te wachten tot onze vlucht, die dinsdagavond vanaf JFK zou gaan. Hij ging ook wel, maar drie kwartier te laat… omdat twee van onze groep geen stoel hadden (vlucht was overboekt) en ik wilde natuurlijk wel als GROEP naar huis (en zij ook!) dus na heel veel gedoe is het uiteindelijk gelukt om toch iedereen op de vlucht te krijgen. De koffers van de twee meiden hebben wel een vlucht later genomen, helaas.
En dit was woensdagochtend op Schiphol. Ik heb niet de allerbeste vlucht gehad, want ik heb amper kunnen slapen. Pas na het ontbijt, toen ik twee koffie achterover had getikt, viel ik als een blok in slaap. Toen de wielen de landingsbaan raakten schrok ik me kapot en wilde ik het liefste gillen ‘laat me slapen’. Omdat ik ’s middags alweer een training gepland had staan was het zaak om mijn spieren zo snel mogelijk soepel te krijgen na de vlucht, dus tijdens het wachten op de koffers gebruike ik mijn spier-roller om wat los te rollen. Helaas was ik toen ik thuis kwam zo moe, dat ik mijn training alsnog heb overgeslagen. Oeps.
Het was wederom een memorabele reis die ik niet had willen missen. Mijn absolute hoogtepunt was dit keer toch zeker wel de marathon. Nooit eerder liep ik in New York zo lekker, zo makkelijk. Dit is mijn favoriete New York Marathon ervaring tot nu toe. Misschien moet ik voortaan al mijn marathons maar als lange duurlopen gaan beschouwen, loopt een stuk comfortabeler (echt PR’s lopen zal ik dan hoogstwaarschijnlijk niet doen… en het is ook niet heel erg topatleet-waardig, dus in Málaga zal ik er toch nog een keer aan moeten geloven).
Liefs,
Annemerel
Ik kan altijd zo genieten van jouw photo diaries !