ODLO CRYSTAL RUN

Op de eerste dag van de zevende week van 2017, op de 43ste dag van het jaar, liep ik mijn eerste hardloopwedstrijd van het jaar in Parijs. En ook al liep ik bij lange na geen PR, het was de beste manier om het hardloopjaar officieel van start te laten gaan. Ik bedoel… het gehele parcours liep langs de Seine en we liepen onder andere langs Het Louvre, de Eiffeltoren en de Notre Dame.

Tot twee weken geleden was ik er van overtuigd dat de halve marathon tijdens de CPC mijn eerste hardloopwedstrijd van het seizoen zou zijn. Totdat Tessa van Odlo mij mailde met de vraag of ik zin had om de Odlo Crystal Run in Parijs te lopen. Natuurlijk wilde ik dat. Enige dingetje, ik moest een certificaat van een dokter hebben met daarop een verklaring dat ik fit genoeg ben om hard te lopen. Gelukkig had ik nog mijn verklaring die ik nodig had voor Disneyland Parijs en blijkbaar was dat voor de organisatie genoeg reden om mijn inschrijving goed te keuren. YES.

De avond voor de wedstrijd hadden we een feestje georganiseerd door Odlo France en om de een of andere reden sloeg de alcohol bij mij in als een bom. Ik had het niet zo door en volgens mij heb ik ook geen hele gekke dingen gezegd of gedaan (dat doe ik namelijk ook wel als ik nuchter ben), maar toen ik terug kwam in mijn hotelkamer na een glas wijn, een Aperol Spritz en een Wodka Mule, had ik het gevoel alsof de hele wereld aan het draaien was. OEPS. Nu heb ik wel vaker een hardloopwedstrijd gelopen de dag na een gezellige avond (lees mijn column in Metro van vandaag maar!), maar dit voelde wel heel serieus.

Ik viel gelukkig wel meteen als een blok in slaap, maar werd na een paar uur alweer wakker met de meest helse keelpijn en heel veel zweet, mijn hotelkamer was ook echt een sauna. Ik heb mijn raam opengezet, ben vervolgens thee gaan zetten en dronk twee kopjes thee en een paracetamol. Op hoop van zegen. De volgende ochtend was de keelpijn iets minder (paracetamol werkte vast nog), maar ik voelde me niet ontzettend fit. Ik hoop heel hard dat dit geen voorbode van een tweede griep-golf is, want dat kan ik met mijn trainingen voor Boston niet echt gebruiken.

Maar goed, geen reden om niet gewoon die 10 kilometer hardloopwedstrijd te lopen. Ik was toch niet van plan om heel diep te gaan, maar om juist te genieten van de route en zo veel mogelijk te filmen. Dus ik maakte me niet heel veel zorgen. Waar ik me wel zorgen over maakte was het feit dat ik mijn wintertight die ik van Odlo gekregen had, niet had meegenomen en dat ik alleen een zomertight bij me had, die was niet alleen 7/8ste, hij was ook heel dun, dus koud.. en het was -1. Shit. Dat was best wel dom. Uiteindelijk heb ik een legging van Lululemon aangetrokken omdat ik niet het risico wilde lopen dat mijn enkels er af zouden vriezen.

Om kwart over tien zijn we in de Odlo village voor Hôtel de Ville, ik besef helemaal niet dat ik over een kwartier al van start moet en doe lekker rustig aan, totdat ik hoor dat ik naar de start moet. En ik moet nog plassen. De rij voor de dixies is zoals gewoonlijk enorm en ik sprint naar de McDonalds die ik aan de overkant van de weg zie liggen. Pas als ik op het toilet zit besef ik hoe nodig ik eigenlijk naar het toilet moest. Ik heb nu misschien de startgolf waar ik in moet starten gemist, maar dit was echt even nodig.

De tweede startgolf mis ik ook…

Maar om 10.50u – 20 minuten later dan gepland – ga ik dan toch van start. Samen met de meeste mensen van Odlo trouwens, die hebben heel lief op me gewacht. Oeps.

De start is spectaculair, dikke vlokken nep sneeuw worden tegelijkertijd met het startschot de lucht in gespoten. Het sneeuwt dan misschien niet zo als in Nederland in Parijs, de organisatie zorgt ervoor dat we toch nog een beetje een witte race hebben. We starten op Pont Neuf en lopen vanaf daar langs de Seine richting de Eiffeltoren. Het is geen snel parcours, met veel cobblestones en bruggetje op, bruggetje af, maar daar kan ik voor een keer echt niet meezitten, ik loop hier namelijk echt puur voor mijn plezier.

Ik loop zelfs zo voor mijn plezier dat ik compleet vergeet om mijn run te tracken met een horloge of App. Uiteindelijk bedenk ik na een paar honderd meter ineens dat ik mijn Strava aan moet zetten. Gelukkig ging ik niet voor een bepaalde tijd want anders was ik hierdoor volledig in de stress geraakt. Nu dacht ik alleen maar… hmmm dit gaat niet mooi op mijn Strava account staan, dat ik niet 10 volledige kilometers gelopen heb. Maar ja, als dat je grootste probleem is?

Na ongeveer drieënhalve kilometer lopen we langs de Eiffeltoren en via Pont d’Léna lopen we weer terug richting Hôtel de Ville, onze finish. We lopen door tunnels, passeren het Louvre en Place de la Concorde en ik denk alleen maar, wat fijn dat ik hier mag lopen. Ik ga nergens echt diep en loop op een fijn tempo. Dat ik niet heel erg diep hoef te gaan om met een pace van 4’45 te lopen geeft wel vertrouwen. In trainingen vind ik dat namelijk niet altijd even makkelijk. Maar wellicht ben ik bezig met een comeback. Laten we het hopen.

Ik passeer het negen kilometer bordje en ik denk ‘nu al’. Als je traint voor een marathon is een tien kilometer wedstrijd (waarbij je niet zo ontzettend diep gaat) ineens best wel kort. We lopen de Quai de l’Hôtel de Ville op en even later lopen we onder de finishboog door. Made it. 10 kilometer in 47.44 (zo blijkt later uit de officiële uitslag). Prima tijd voor de energie die ik er in gestoken heb.

Ik wil Odlo heel erg bedanken voor de fantastische 24 uur in Parijs, met als hoogtepunt de Crystal Run. Ook wil ik ze bedanken voor het fijne kledingpakket, het vest en het jasje ga ik ook zeker meenemen op mijn volgende wintersportvakantie. Heel fijn! Volgend jaar weer?

Liefs,
Annemerel