Onze reis naar New York met dreumes

Al sinds we terug waren uit New York vorig jaar, wilde ik terug. De mooiste week van 2022? De week dat we in New York waren. Maandenlang bedacht ik smoesjes om naar New York terug te moeten, ik heb zelfs nog geprobeerd om de marathon in New York te lopen (maar dit was via alle touroperators uitverkocht). Toen ik eind oktober vorig jaar een positieve zwangerschapstest in handen had dacht ik… ‘shit, met twee kleine kinderen is naar New York nog lastiger, misschien moeten we dan toch begin volgend jaar nog gaan?’ Maar hoe leuk zou New York met een dreumes (inclusief eigen wil) eigenlijk zijn? En hoe gaan we het in vredesnaam allemaal betalen? Thuis is alles duurder geworden, we verwachten een tweede kindje en New York was al duur, maar de inflatie heeft daar ook flink huisgehouden. Totdat ik ontdekte dat de hotels in de voorjaarsvakantie weer goed betaalbaar waren. Toen er ook nog kortingen op vliegtickets kwamen was Tuur ook meteen enthousiast en hebben we dezelfde avond nog geboekt.

Pakken wat we pakken kunnen

Vorig jaar waren we in dezelfde week in New York. Pip was toen acht maanden en kon net een klein beetje tijgeren. Ze sliep nog veel overdag, maar was gewend ook in de kinderwagen te slapen. Tijdens de reis paste ze nog in het baby-wiegje en tijdens de vluchten mochten we niet alleen gebruik maken van het wiegje, we kregen ook een extra stoel en het wiegje hing op een plek met extra beenruimte, de reis verliep dus ook super relaxt.

Inmiddels kan Pip lopen, het gaat meestal niet heel snel, behalve als ze iets anders wil dan wij, dan kan ze ineens héél hard rennen. Stil zitten doet ze zelden en in de kinderwagen gaat ze niet zonder flinke onderhandeling. Dat schijnt normaal te zijn voor haar leeftijd (20 maanden), maar je begrijpt dat het iets minder relaxt is voor een citytrip naar New York. Verder wil ze alles onderzoeken, dus wil ze overal aanzitten. Ze begrijpt dat sommige dingen ‘bah’ zijn, maar dat weerhoudt haar er niet van om er toch lekker met haar handen in te gaan.

De weken voordat we naar New York gingen vroeg ik me regelmatig af waar we aan begonnen waren, maar naarmate de reis dichterbij kwam hoe meer ontspannen ik werd. We zouden gewoon pakken wat we pakken konden, met zijn tweeën zijn we een stuk machtiger dan Pip in haar eentje en zo lang we geen tijdsdruk zouden ervaren, zou het vast wel goed komen.

Vliegen met KLM naar New York

We hebben expres een vlucht geboekt die begin van de middag zou vertrekken. Hierdoor hoefden we niet voor dag en dauw op te staan en konden we gewoon op een ontspannen manier naar Schiphol. We parkeerden onze auto bij de kiss & ride, waar mijn vader – die met de trein naar Schiphol was gereisd – ons al stond op te wachten. Die nam vervolgens onze auto weer mee naar huis (hij paste er op de heenreis met al die bagage niet meer bij, haha). Heel erg relaxt deze valet parking.

Bij het afgeven van de bagage vroegen we aan de stewardess of er wellicht een stoel voor Philippa vrij was, dit was wel het geval, maar die kon ze ons op dit moment nog niet geven. Ze raadde ons aan om anderhalf uur voor de vlucht dezelfde vraag te stellen bij de gate.

Ik had een dikke jas aan over een dikke trui, dit was wellicht niet mijn slimste zet geweest, want op Schiphol was het warm. Pip wilde natuurlijk niet in de kinderwagen, maar liep met het kleinste koffertje richting de douane. Dit ging natuurlijk niet in een rechte lijn, maar we waren gelukkig op tijd en we dachten: als ze zichzelf nu flink vermoeid dan slaapt ze onderweg vast extra goed. Nadat we door de douane heen waren zijn we op zoek gegaan naar lunch. Het was pas elf uur, maar we hadden allebei al berenhonger. Zo’n honger dat ik niet verder kon kijken dan mijn neus lang was en om elf uur aan een McChicken zat (die op Schiphol trouwens flink veel duurder is dan op andere plekken in Nederland). Daarna ging Tuur met Pip naar een speeltuin in de lounge en ben ik in de rij gaan staan bij Starbucks. Ik had het inmiddels zo warm dat ik droomde van een frappuccino.

Bij de gate kregen we gelukkig een extra stoel voor Pip, wat een opluchting. Pip was inmiddels helemaal door het dolle heen en rende alle kanten op. Onder linten door richting het vliegtuig terwijl het boarden nog niet gestart was, dat soort dingen. Mijn tip: trek geen dikke trui en jas aan op Schiphol. Ondanks de frappuccino en mijn ‘adem in adem uit’ mentaliteit had ik het érg warm.

Familie’s met jonge kinderen mochten als eerste aan bord van het vliegtuig, maar wij besloten Pip nog even te laten rennen, ze zou straks al lang genoeg stil moeten zitten. Als een van de laatste gingen we aan bord. Ze kreeg een klein cadeautje van de stewardess (kleurplaat, kleurpotloden en een memory spel), waar ze meteen mee aan de slag ging en na het opstijgen viel ze eigenlijk al redelijk snel in slaap. Wij rekenden ons op dat moment al veel te rijk, want we wisten niet dat dit slechts een slaapje van een uurtje zou zijn en dat ze de rest van de reis érg druk zou gaan worden.

Gelukkig waren we met zijn tweeën en had ik goede voorbereidingen getroffen. Ik had een tas vol cadeaus (het magische tekenbord van Nijntje was favoriet) en een tas vol eten (vooral de zakjes knijpfruit waren erg populair). Tuur maakte een paar keer een wandeling met Pip door het gangpad en Pip zorgde ervoor dat alle passagiers even aandacht voor haar hadden (van wie ze dit heeft, geen idee, maar zowel Tuur als ik zijn absoluut niet zo en ook nooit zo geweest).

We landden rond kwart over drie Amerikaanse tijd (kwart over negen Nederlandse tijd). Onze kinderwagen (die we dit keer vervoerd hebben in een hele handige bagagezak van Thule, het merk van onze kinderwagen) stond al in de slurf bij het vliegtuig (vorig jaar was hij niet aangekomen dus dit was mega winst). Helaas zaten we helemaal achter in het vliegtuig en konden we dus ook als laatste aansluiten bij de douane. Daar hebben we uiteindelijk flink lang gestaan. Voordeel was wel dat onze bagage er daarna snel was.

Thuis had ik al vervoer naar ons hotel geregeld (via Booking.com) helaas kwam de driver een uur te laat en toen hij eenmaal kwam, had hij geen kinderzitje (wel aangevraagd) en kon hij ons dus niet meenemen. Hij zei dat iemand anders zou komen, maar deed er een beetje vaag over hoe lang dat zou gaan duren, we moesten maar gewoon buiten blijven wachten. Uiteindelijk heb ik een keer of tien naar het taxi-bedrijf gebeld en kwam er anderhalf uur later eindelijk een auto met een autozitje (tweeënhalf uur later dan gepland). Achteraf hadden we ook een yellow cab kunnen nemen, dan had Pip niet in kinderzitje gehoeven, maar eerlijk, erg veilig vind ik dat ook niet, zeker niet met de rijstijl in New York.

Ik had inmiddels een migraineaanval gekregen en Pip was flink oververmoeid (het was rond twaalf uur ’s nachts en ze had overdag maar een uur geslapen). De reis naar het hotel duurde ook nog eens twee keer zo lang als normaal (ruim twee uur), toen we eindelijk in het hotel kwamen was het eerste dat ik deed een toilet opzoeken, om de inhoud van mijn maag te legen (migraine-dingetje).

Tuur legde Pip op bed en ik trok mijn kleding uit en dook meteen onder de dekens met mijn slaapmasker op. In de hoop dat het de volgende ochtend beter zou zijn.

De eerste dag

Een paar uur later schrok ik wakker. Op mijn horloge zag ik dat het al zes uur ’s morgens was. Mijn hoofdpijn was gelukkig iets gezakt en ik verbaasde mezelf er over dat ik zo lang geslapen had. Ik maakte Tuur wakker, want hallo het was al zes uur en we moesten wat van onze dag gaan maken. Niet veel later bleek dat mijn horloge niet automatisch van tijdzone was verwisseld en dat het in New York pas twaalf uur ’s nachts was. Gelukkig vielen we allemaal weer snel in slaap.

Rond vier uur werd Pip wakker en die was echt wakker, zo wakker dat je haar niet meer in slaap krijgt wakker. Na een half uur gaven we er maar aan toe en zijn we ons klaar gaan maken voor de dag. Lekker douchen, gezicht reinigen, tanden poetsen, schone kleding aan… de hoofdpijn was nog niet helemaal weg, maar ik voelde me toch redelijk als herboren. Iets voor zessen liepen we de hotelkamer uit richting de metro, waar we meteen twee weekpassen kochten. Voor 34 dollar reis je daar zeven dagen mee. Tot nu toe waren die kaarten altijd zijn geld dubbel en dwars waard.

Net als vorig jaar wilden we ontbijten bij iHop, deze diner is 24 uur per dag geopend en staat bekend om zijn pancakes. Helaas waren ze net tussen zes en zeven niet geopend omdat ze geen personeel hadden voor de bediening. Gelukkig was er tegenover iHop wel iets geopend, Bagel Market. We hadden inmiddels zo’n honger dat we echt niet nog een half uur konden wachten. Bagel Market bleek een schot in de roos. Mijn bagel met ei, avocado en bacon was heel erg lekker, die van Tuur met gerookte zalm, ei, avocado en cream cheese zag er nog veel beter uit (maar ja zwanger). Pip at een açai bowl en genoot ook. Na deze eerste maaltijd in New York hadden we echt het gevoel geland te zijn.

Na het ontbijt wandelden we richting Union Square. We deden boodschappen bij Whole Foods en liepen daarna via Broadway richting Flat Iron en vervolgens richting Grand Central. Alle winkels waren nog gesloten, maar het was een prachtige heldere ochtend en we genoten van de wandeling. Pip was inmiddels in slaap gevallen en we dronken koffie (Tuur) en thee (ik) bij Starbucks. We namen een kijkje bij het nieuwe uitkijkpunt Summit One Vanderbilt, maar de rij was belachelijk lang en daar hadden we eigenlijk helemaal geen zin in. Dus we wandelden verder richting Rockefeller Center. Pip was wakker toen we cupcakes bij Magnolia haalden, dus we haalden er drie. Wellicht niet de meest verantwoorde zet van ons, maar haar blije gezicht was onbetaalbaar. Daarna wandelden we naar ons hotel en gingen we even lekker op bed liggen.

Pip speelde, Tuur ging hardlopen en ik liet mijn zwangere lijf even tot rust komen. Twee uur later gingen we er weer op uit, pizzapunten halen bij Whole Foods en spelen in een speeltuin in Central Park. Het was koud, maar de zon scheen, dus het was best wel perfect. Na het spelen viel Pip weer in slaap en wandelden wij langs wat winkels op 5th avenue. Daar was het eigenlijk veel te druk en we zworen dan ook dat we daar deze vakantie niet meer naartoe zouden gaan. We aten voor het eerst bij het Mexicaanse restaurant Chipotle (lekker!) en wandelden daarna naar het hotel. Pip werd onderweg wakker en speelde nog wat in de hotelkamer, om acht uur sliepen we alle drie.

Geen plan, veel gedaan

Zo verliepen eigenlijk bijna alle dagen de rest van de week. We werden vroeg wakker, gingen op zoek naar een ontbijttentje, aten wat, maakten een wandeling, Pip deed haar dutje, wij aten nog wat, af en toe gingen we een winkeltje binnen. Rond het middaguur gingen we terug naar het hotel. Tuur ging dan hardlopen, Pip speelde, ik rustte uit. Daarna gingen we nog een paar uur naar buiten, langs een speeltuintje, vaak ook wel even langs Whole Foods. Avondeten deden we eigenlijk altijd in de hotelkamer. Niet alleen uit economisch oogpunt, maar ook omdat ’s avonds uit eten met Pip vaak een uitdaging is (ze is dan vaak moe – helemaal hier door het tijdsverschil en alle nieuwe indrukken – en het is dan lastig om haar rustig in een stoel te laten zitten).

We hadden ’s ochtends nooit een plan voor de hele dag. Thuis heb ik een lijstje gemaakt met plekken die ik wilde zien, speeltuinen voor Pip, winkels waar ik naartoe wilde en dingen die ik wilde eten. Tuur heeft dat aangevuld met dingen die hij graag wilde (voornamelijk hardlopen in Central Park, zijn lievelingsplek om hard te lopen). We liepen gedurende de dag gewoon onze neus achterna en als we even niet wisten wat we wilden doen, dan pakte ik mijn notities erbij. Uiteindelijk hebben we bijna alle eettentjes gehad, heeft Pip in bijna alle speeltuinen van mijn lijstje gespeeld en heb ik alles gekocht dat ik wilde kopen (eigenlijk alleen maar dingen van Glossier).

Het maakte dat we eigenlijk heel weinig stress hebben ervaren. Als je nergens op een bepaald tijdstip hoeft te zijn, kun je zo lekker relaxt je gang gaan. We hadden ook het geluk dat Pip heel erg goed in de kinderwagen sliep, soms wel twee uur achter elkaar, dus dat we ook niet op een bepaald tijdstip in het hotel hoefden te zijn. Ze sliep ook vaak precies als wij iets wilden gaan eten, waardoor we een paar keer gewoon echt samen hebben kunnen eten, in plaats van dat een van de twee achter Pip aan moest rennen.

De keren dat er een meningsverschil was tussen Pip en ons (eigenlijk altijd over de kinderwagen) duurde het nooit lang. Ze was vaak al tevreden als we haar speen tevoorschijn toverden, of haar autootje (we hadden een echte New Yorkse yellow cab voor haar gekocht). Ook hielp een zakje knijpfruit vaak, of een banaan. En als al het bovenstaande niet werkte, dan had ik altijd nog mijn witte chocolade lolly’s van Nijntje. Daar werd ze érg gelukkig van.

Uiteindelijk hebben we vrijwel geen toeristische attracties gedaan. In ieder geval geen een waar je voor moet betalen. De Summit zijn we niet op geweest (we houden echt niet van wachten in een rij, al helemaal niet met Pip) en het Museum of Natural History waar we eigenlijk naartoe wilden, leek ons uiteindelijk toch net iets te spannend voor Pip. Toch hebben we het gevoel dat we veel gedaan, gezien en voornamelijk: gegeten hebben.

Hotel Park Central

We verbleven dit keer in Hotel Park Central. Normaal gesproken betaal je voor dit hotel minimaal 300-400 euro per nacht, maar deze periode van het jaar is het laagseizoen in New York en we betaalden ‘slechts’ 200 euro per nacht. Dat is niet veel voor een viersterrenhotel op deze locatie. Het hotel ligt drie straten van Central Park, op 7th avenue. Tuur wilde graag dichtbij Central Park zitten, omdat hij daar graag hardloopt. Ik vind zelf de sfeer downtown iets leuker en al mijn favoriete eettentjes zitten daar ook, maar er gaat toch ook niets boven een wandeling door Central Park. Bovendien ben je in een kwartier met de metro downtown.

Hotel Park Central is erg groot, het telt bijna 1000 kamers. Gelukkig hebben we nooit lang op een lift hoeven wachten. De kamers zijn netjes, het bed erg groot (Pip kon gewoon tussen ons in en we hoefden niets extra’s voor haar te betalen) en als je de lobby inloopt heb je echt een gevoel van luxe. Het enige nadeel van het hotel vond ik de airco/verwarming, die maakte dag en nacht heel veel lawaai en dat kon je niet uitzetten. Ik heb eerder in dit hotel geslapen en kon me dit niet herinneren van dat verblijf, maar volgens de schoonmaakster was het heel normaal wat we hoorden. Als je net als ik gevoelig bent voor geluid is dit wel iets om in overweging te nemen, want ik heb – mede – hierdoor vrij onrustig geslapen.

New York is zeg maar niet gratis

New York was nooit goedkoop, maar de prijzen zijn het afgelopen jaar wel enorm gestegen. Niet alleen staat de dollar slecht (bijna gelijk aan de euro), prijzen liggen ook een stuk hoger dan hier in Nederland. Een pak Oatly, bijna vijf dollar. Een Flat White bij Starbucks? 6,75 en dan vragen ze voor een kopje koffie ook fooi. Fooi begint tegenwoordig bij 20% trouwens, geef je minder dan wordt dat niet echt gewaardeerd. Aan de ene kant snap ik het natuurlijk wel, het leven in New York is ook gewoon heel duur voor de medewerkers van horecazaken, maar het maakt de rekening er niet leuker op.

Ook niet doen: dingen kopen die je in Nederland ook kan kopen. Een trui van Nike is in Nederland 139 euro en in New York was hij 160 dollar. Reken daar nog een kleine 10% salestax bovenop en je zit op 175 dollar. Dat is dus zo’n 35 euro meer dan in Nederland. En dan heb je het over een Amerikaans merk, een Europees merk moet je helemaal niet willen kopen. Jurkjes van Jacadi (een Frans merkje waar Pip veel van draagt) is ruim twee keer zo duur in New York.

Het enige dat ik in New York gekocht heb is make-up van Glossier (niet in Nederland te krijgen) en een muts van Lululemon (ik had geen muts meegenomen en het was koud, daarnaast heb ik alleen maar mutsen van wol en daar kan ik de laatste jaren erg slecht tegen en deze was van katoen). Tuur heeft een paar broeken in de sale bij Lululemon gekocht en voor Pip hebben we een boek gekocht (goedkoper omdat Amerikaanse boeken in een grotere oplage gemaakt worden en dus goedkoper geproduceerd kunnen worden) en hebben we een aantal tuinbroeken bij OshKosh gekocht (niet in Nederland te verkrijgen, alleen via Amerika, maar dan betaal je veel verzendkosten en BTW).

Terugreis

Woensdagavond om half tien (New York tijd) vlogen we weer terug naar Nederland. Het was niet heel slim om in de spits naar JFK te reizen (we deden er wederom erg lang over), maar we hadden gelukkig ruim de tijd genomen (en dit keer gebruik gemaakt van de car service van het hotel, iets duurder, maar wel op tijd bij het hotel aanwezig en dus niet weer tweeënhalf uur moeten wachten).

Op de luchthaven hebben we bij het inchecken ruim een uur bij de Delta balie gestaan, omdat Pip niet in het systeem van Delta stond (maar wel in dat van KLM, de uitvoerende luchtvaartmaatschappij). We waren erg blij dat we ruim op tijd op de luchthaven waren. Ook fijn: op JFK mag je met een dreumes overal ‘voordringen’ in de rij. Minder fijn: bij de douane moet je vrijwel ALLES uit je koffer halen. Wij hadden uiteindelijk tien (!) van die bakken vol met spullen. Toen we er eindelijk doorheen waren, vergaten we onze koffer mee te nemen naar de gate. Gelukkig waren andere passagiers iets frisser en reden met de koffer achter ons aan.

Ook dit keer aten we op het vliegveld een kipburger (deze keer van Shake Shack) en speelde Tuur in een speeltuin met Pip, terwijl ik op onze zooi lette. Het was een grote chaos bij onze gate en de vlucht was zo vol dat hij zelfs overboekt was. Een extra stoel voor Philippa zat er dus helaas niet in. Dit keer maakten we gretig gebruik van het feit dat je met een dreumes als eerste het vliegtuig in mag, want we merkten dat Pip echt aan het einde van haar latijn was (en dat uitte zich in heel erg druk zijn).

Ondanks dat we geen stoel voor haar hadden was deze terugreis een stuk relaxter dan de heenreis. Pip heeft de hele reis geslapen. Ik heb hier van geprofiteerd en heb zowel het avondeten als het ontbijt afgeslagen en alleen maar mijn ogen dicht gehad. Toen we om half elf Nederlandse tijd (half vijf in New York) landden kan ik niet zeggen dat ik echt uitgerust was, maar ik voelde me redelijk fris. In ieder geval geen hoofdpijn en dat is in mijn geval altijd winst.

Onze kinderwagen stond deze keer niet in de slurf van het vliegtuig op ons te wachten, wat wel de bedoeling was. Het personeel van KLM was enorm behulpzaam en begon meteen te bellen. Toen dat niet direct een antwoord opleverde, werd de piloot gevraagd te helpen, hij wist via via wel te vertellen dat we onze koffer hoogstwaarschijnlijk gewoon op de bagageband konden vinden. Pas toen hij dat antwoord had verliet de crew samen met ons de gate. Ik vond dat zo bijzonder, dat iedereen ons hielp voordat ons ‘probleem’ was opgelost. Vorig jaar hebben we tot twee keer toe pech gehad met onze kinderwagen (op de heenreis deed hij er een dagje langer over en op de terugreis was hij total-loss), maar denk maar niet dat de luchtvaartmaatschappij waar we toen mee vliegen ook maar een klein beetje behulpzaam waren.

Bij de douane konden we zo doorlopen en onze koffers stonden al op de bagageband toen we aan kwamen lopen. Daarna weer terug naar de Kiss & Ride, waar mijn vader vijf minuten later in onze auto aan kwam rijden. Hij ging weer met de trein terug (hij werkt voor Prorail dus heeft een abonnement) en wij reden naar huis.

Exact een week zijn we van huis geweest. Aan de ene kant is de tijd voorbij gevlogen, aan de andere kant hebben we zoveel beleefd dat we wel weer even vooruit kunnen. Het was een fantastische week. Ik heb mijn creditcard afschrift nog niet durven bekijken, maar ik durf wel te zeggen dat hoeveel het ons ook gekost heeft, het meer dan waard is geweest.

De komende weken zal ik nog wel wat blogs over New York delen. Eettips en dreumestips staan sowieso op mijn lijstje. Als jij nog een onderwerp hebt waar je meer over wil lezen, laat het me dan vooral weten, hoe meer ik over New York kan schrijven hoe beter. 

Liefs,

Annemerel