Na het zien van deze Aardbeien Koekjes op mijn favoriete foodblog Smitten Kitchen liet ik nog net niet in één keer alles uit mijn handen vallen om het recept thuis uit te proberen. Maar het scheelde niet veel… Het leuke van dit (heerlijke) recept is dat het heel weinig ingrediënten en tijd kost!
Moest ik vorige week nog 15 kilometer lopen op zondag, afgelopen zondag stonden er 20 kilometers op het programma. Je vraagt je misschien af wie dat schema bedacht heeft.. Ja! Guilty! Dat was ik dus een paar weken geleden.
Mijn theorie? Een paar maanden geleden liep je 21,1 kilometer tijdens de halve marathon, sindsdien heb je misschien geen lange afstanden meer gelopen, maar je bent wel blijven lopen en je bent een stuk sneller geworden. Als je nu gewoon wat minder snel loopt, dan moet je die twintig kilometer makkelijk aankunnen. En die theorie heb ik kunnen bevestigen, maar je moet je er wel toe kunnen zetten.
Het verschil tussen een tien kilometer en een twintig kilometer lopen? Een compleet andere mindset. Twintig kilometer moet je plannen en doe je niet even tussendoor. Ik wil niet zeggen dat mijn hele dag draaide om die twintig kilometer te lopen, maar toch zeker wel een groot gedeelte. ’s Ochtends moest ik genoeg eten, ’s middags had ik de hele middag honger.. Ik voelde me een stuk beter dan na de halve marathon, maar toch.. Je voelt wel dat je twintig kilometer gelopen hebt.
Dat lag misschien ook wel een klein beetje aan mezelf. Ik had de dag ervoor tegen mezelf (en mijn twittervolgers) gezegd dat ik die twintig kilometer desnoods mocht gaan kruipen, het zou niet om snelheid gaan. Maar onbewust liep ik toch harder. Eerst vijf kilometer tegenwind (kracht 7), daarna tien kilometer meewind (kracht 7, ik vloog!) en vervolgens nog even vijf kilometer tegen de wind ingelopen. Uiteindelijk finishte ik in 1:47:22 met een gemiddelde van 5’22 per kilometer. Tijdens de halve marathon (waarin de weersomstandigheden ideaal waren en ik zo op snelheid liep dat ik bij het zeventien kilometer punt eventjes door de grond wilde zakken) liep ik een gemiddelde van 5’31 per kilometer. Nu liep ik zelfs de laatste kilometer nog lachend, met tegenwind. Wat ik hiermee wil aangeven? Ook al merk je het niet meteen direct… Als je door blijft lopen maak je echt wel vooruitgang.
Om verwarring te voorkomen, ik wil hiermee dus niet zeggen dat het lopen van een tien kilometer een minder knappe prestatie is dan een twintig kilometer lopen (daar was de vorige keer namelijk een misverstand over). Het is allemaal relatief. Een tien kilometer kunnen lopen is een hele prestatie, er zijn niet veel mensen die je dat na doen. Maar als je op een gegeven moment wilt gaan trainen voor een halve, of zoals ik nu, een hele marathon, dan kun je niet altijd die tien kilometer blijven lopen. Dan moet je verder gaan, dan moet je uit je comfortzone (want zo voelt een tien kilometer voor mij nu nadat ik, een paar uitzonderingen daargelaten, een half jaar lang drie keer in de week minstens tien kilometer gelopen heb) en verder gaan.
Aanstaande zondag mag ik weer twintig kilometer lopen en de zondag daarna staat er een rondje van vijfentwintig(!!!) kilometer op het programma. Wens me veel geluk, dat zal ik nodig hebben…
Liefs,
Annemerel
Follow my blog on bloglovin
Lange tijd geleden dat ik aan “Colour Coordinating” deed met mijn vinger- en teennagels! Maar dit kleurtje van Essie, Tart Deco, is op dit moment zo favoriet dat ik het bij wijze van spreken nog op m’n lippen zou smeren. Ik zeg, bij wijze van spreken.
Mijn liefde voor The OC heb ik nooit onder stoelen of banken geschoven. Het was de eerste Amerikaanse TV serie die ik vanaf het begin gevolgd heb en wat ik nu “voel” voor The OC is een mix van pure nostalgie en heel veel liefde (natuurlijk). Vanaf het begin van de serie heb ik altijd alle muziek gedownload en de meeste nummers komen nog steeds vaak voorbij. Ik kon het zelf bijna niet geloven, maar ik heb dus nog nooit(?) een The OC afspeellijst voor jullie gemaakt? Werd wel eens tijd dus!
Ik weet niet precies meer wanneer mijn moeder dit recept voor het eerst voor ons maakte, dat betekent dus dat dat echt al HEEL erg lang geleden is. Ik kan me eigenlijk geen tijd herinneren waarin we dit niet eens in de zoveel tijd op zondagavond aten. Het is niet zo dat ik groot lasagne fan ben, ik zal het in een restaurant niet zo snel bestellen. Maar dat komt doordat ik verpest ben, verpest door de heerlijke lasagne van mijn moeder. Afgelopen weekend maakte ze het weer en natuurlijk bracht ik “toevallig” net een bezoekje aan mijn ouders. Na het eten zette ik mijn moeder aan het werk, hup schrijven, dat recept moet ik op mijn blog delen (en wil ik thuis ook kunnen maken!). En mama deed wat ik haar vroeg. Yes!