Ik had er van te voren al niet zo veel zin in. Toen ik me drieenhalve week voor de wedstrijd inschreef, deed ik dit eigenlijk alleen maar omdat Tuur graag wilde lopen en ik dacht, nou ja, dan ga ik ook maar. Na het zien van beelden van eerdere edities werd ik steeds enthousiaster. Het zag er heroïsch uit en een keertje een halve marathon lopen waarbij tijd geen rol speelt, is ook wel eens leuk. Maar na mijn verkenningsrondje twee weken voor de halve marathon nam mijn enthousiasme weer af. De wind tegen was heftig, zeven kilometer lang teruggeblazen worden is echt zwaar. Ik ging ook nog eens door mijn enkel toen ik door het mulle zand het duin op liep, waar ik nog een paar dagen goed last van heb gehad. Toen mijn startbewijs vorige week niet kwam, dacht ik dan ook dat het lot bepaalt zou hebben…
