Annemerel.com

FRIDAY FAVOURITES: 24 (Winter Holiday Edition II)

Favourite Book – Feed your Face

Ik las de huid-eet-dieet-bijbel van Dr. Jessica Wu al voor mijn vakantie, maar ik gebruik deze vakantie om de meest belangrijke stukjes nog even na te lezen. Het is allemaal super interessant en ik kan echt niet wachten na mijn vakantie écht aan mijn ‘dieet’ te beginnen.

Favourite Feeling – Sun Burning on my Face

Photobucket

Sinds gisteren is de zon ECHT doorgebroken. Je kunt hem nu echt niet meer ontwijken. Ik smeer mezelf iedere twee uur in met factor 30 en GENIET. Doordat we zo hoog zitten en de weerkaatsing van de sneeuw brandt de zon nog harder in je gezicht. Ik ben eigenlijk als te dood om levend te verbranden, maar ik weet dat ik eigenlijk nooit verbrand en nu ik met factor 30 smeer lijkt het me al helemaal niet meer nodig om me daar grote zorgen over te maken. Dus ik geniet.

Favourite Drink – Hot Chocolate with lots of Whip (yet again)

Doordat ik weet dat ik na deze week echt even cold turkey moet met de melkproducten en toegevoegde suikers, geniet extra veel van mijn warme chocolademelk met slagroom iedere dag rond een uurtje of elf. Is er iets lekkerder? Zelfs nu het in het zonnetje over de 30 graden is drink ik niets liever. Dat zal nog wel een beetje afkicken worden volgende week.

Favourite Food – Goulash Soup

Ik liet jullie afgelopen week al een recept zien wat ik voor de vakantie gemaakt had, maar dit is echt de vakantie van de Goulashsoep. At ik de laatste jaren tussen de middag vrijwel altijd kaiserschmarrn, ik heb gemerkt dat Goulashsoep toch een stuk meer energie geeft dan die veredelde pannenkoeken. En het is LEKKER.

Favourite Song – Glee – Cough Syrup

Ik keek de laatste Glee aflevering vorige week in de auto en sindsdien staan alle liedjes op repeat. Ik had al een beetje gelezen wat er allemaal zou gaan gebeuren (kon het niet laten), maar ik had het alsnog moeilijk om mijn emoties de baas te blijven. Ik zeg natuurlijk verder niets (zoals altijd), maar wil jullie wel graag dit liedje laten horen. Ik vind dit echt het beste nummer dat Blaine ooit gezongen heeft. Staat dan ook al de hele week op repeat.

Liefs,
Annemerel
Follow my blog on bloglovin

SERFAUS: If you just close your eyes…

Photobucket

Ik zal nooit meer klagen dat ik het koud heb op wintersport. Gisteren liep de temperatuur op tot 13 graden op 2400 meter, in de schaduw. Toen ik op een bankje zat op de piste, in de zon, in mijn spaghettibandtopje en mijn ogen dicht deed, leek het alsof ik langs het strand zat. Het geluid van voorbijkomende skiers was te vergelijken met golfslag, de warmte… ik weet niet waar ik het ooit op deze manier zo warm heb gehad langs het strand. Maar ik klaag niet, want ik geniet ervan.

Gister ook voor het eerst zonder jas geskied, maar in mijn hardloopjasje. Het voelde net alsof ik iets vergat, maar het was wel heerlijk bevrijdend. Toen ik ook nog op mijn moeders ski’s ging in plaats van mijn eigen, had ik ECHT het idee alsof ik vloog. Mijn ski’s zijn inmiddels acht jaar oud, er is niets mis mee, maar een paar dure ski’s die nog geen twee maanden oud zijn, skien toch net iets comfortabeler. Gevolg: ik wil ook nieuwe ski’s, maar voor dat geld kan ik ook Louboutin’s kopen.

’s Avonds maakte mijn moeder voor mij een extreem grote salade, met tomaatjes en olijfolie en heerlijke gerookte zalm. Mijn eerste verantwoorde maaltijd in een week. Ze vond dat ik dat wel verdiend had. Natuurlijk moest ik het verpesten door er daarna nog frietjes na te eten, maar zo ben ik.

Vervolgens hebben mijn moeder en ik zo’n twee uur lang ge-internet-shopt. We begonnen bij Net-A-Porter en eindigde bij H&M, tussendoor hebben we alles gezien van de ZARA tot de Adidas online shop. En we hebben niets gekocht. Hoera!

Vandaag al weer de een na laatste dag skiën. Ik ga van ie-der moment genieten, heb ik met mezelf afgesproken!

Overigens, een vriendinnetje van mij is met haar masterscriptie bezig en het onderwerp is ‘blogs!’ (ik wilde dat ik zo’n leuk onderwerp had). Goed, jullie raden het misschien al, ze heeft meiden nodig die voor haar, haar enquete invullen. Ik heb hem ingevuld en vond het warempel leuk om in te vullen, had zelfs het gevoel dat ik iets meer over mezelf leerde (waarom lees ik bepaalde blogs wel en andere helemaal niet?). Dus ik vraag jullie heel lief, zouden jullie, als jullie een paar minuutjes tijd over hebben, voor haar de enquete kunnen invullen?

Liefs,
Annemerel
Follow my blog on bloglovin

THE 2012 PROJECT: It’s a WRAP

Photobucket

Een maand geleden schreef ik:

Net als vorig jaar ga ik de hele maand februari GEEN CENT uitgeven aan kleding, luxe verzorgingsproducten, boeken, films en tijdschriften. Dit jaar ga ik het nog eventjes iets extremer voor mezelf maken. Ik ga ook geen geld uitgeven bij Starbucks en (houdt adem in) Julia’s Pasta’s.

Wat dat betreft kan ik met trots zeggen, IK BEN GESLAAGD.

Oh ja, het was lastig. Op dag één zat ik al op Net-A-Porter jurkjes van Isabel Marant en Alexander Wang met 70% korting in mijn digitale winkelmandje te gooien. Tot een collega zei, je ging deze maand toch geen kleding kopen? OH ja. Shit. Mijn Clinique drie stappen systeem raakte op, maar ik heb duidelijk een engeltje op mijn schouder. Ik werd namelijk gebeld door Clinique of ik de webshop wilde testen en voor 50 euro wilde shoppen. Kwam prima uit, maar dat maakt het misschien wel een beetje oneerlijk. Maar… aan de andere kant, toen mijn camouflagestift van Shiseido op raakte (waar ik zo ongeveer mee vergroeid ben), kocht ik geen nieuwe.

Dan boeken… Tsja, de boeken die ik graag wilde lezen bemachtigde ik toch weer via mijn blog. Films heb ik op illegale wijze gekeken en tijdschriften.. Ik had nog genoeg liggen om door te bladeren, daarbij koopt mijn moeder al zo’n beetje alle bladen die je je maar kunt bedenken. Ik heb wel een abonnement op Vogue genomen (vijf minuten nadat dat mogelijk was), maar dat hoef ik nu nog niet te betalen.

Julia’s rook heerlijk, maar kon ik makkelijk weerstaan doordat ik wist dat er thuis iets lekkers op me lag te wachten. Starbucks was lastiger, zeker die ene keer toen ik siroop voor mijn koffie moest halen. Maar ook dat heb ik zonder kleerscheuren doorstaan.

En wat dat nu dan met mij doet? Nou ik weet nu dus precies wat voor kleding ik wil gaan kopen. Ik ga volgende week niet als een kip zonder kop naar de stad. Ik weet wat voor broek ik wil, welke blouse en ik weet ook precies welke schoenen ik wil gaan kopen. Daar heb ik een maand over na kunnen denken. Kun je misschien zeggen, ja maar Annemerel, ga je nu weer hetzelfde verder als waar je vorige maand gebleven was? Neen. Ik heb nu een beeld voor ogen voordat ik naar de winkels ga, dat is iets anders dan kopen wat ik leuk vind wat ik in de winkel zie. Wil natuurlijk niet zeggen dat ik dat niet alsnog doe als ik eindelijk weer de ZARA betreed.

We zullen zien wat er gebeurt, over een paar maanden praten we verder….

Liefs,
Annemerel
Follow my blog on bloglovin

SERFAUS: The Circle of Life

Photobucket

Gister zat ik rond een uurtje of elf in de zon, op 2400 meter hoogte en zelfs in mijn spaghettiband topje zweette ik mezelf een ongeluk. Als het daar in dat beschutte hoekje 35 graden was geweest, had ik dat niet raar gevonden. Het was uit de zon 11 graden op 2400 meter. Dat resulteert in een bizar soort waterskiën. Ik zal nooit meer klagen over kou op wintersport, deze hitte is namelijk ook niet echt bevorderlijk voor mijn skikunsten.

Gisteravond hebben we wat van ons schema afgeweken. Normaal wordt er rond 19.00u gegeten, wordt er op de bank gehangen en gaan om 22.00u de lichten uit. Gisteren was anders. Omdat mijn ouders nu 30 jaar naar Serfaus komen, was het tijd voor een oorkonde, een prachtig boek over de geschiedenis van Serfaus (echt, mijn Duits is afschuwelijk, maar voor dit boek heb ik het er wel voor over) en… vijf kaartjes voor The Adventure Night.

Nu heb ik uitgerekend, ik kom zelf al 22 jaar in Serfaus en The Adventure Night werd dit jaar voor de tiende keer gehouden. Ben ik er ooit geweest? Neen. Waarom niet? Wij zijn daar een beetje te lui voor. Ik had ook niet gedacht dat we dit keer zouden gaan, maar het gebeurde toch. ’s Avonds om half negen met de lift naar boven (prachtig uitzicht op het dorp, pistes waren verlicht) en daarna een show van zo’n drie kwartier bekeken. Laten we het erop houden dat ik blij ben dat mijn vriend geen stuntskier is, want dan zou ik het iedere week Spaans benauwd krijgen. Maar het was wel heel mooi om te zien. Net als het vuurwerk.

De week is alweer over de helft, vandaag voor de zesde dag naar boven en na vandaag nog maar twee dagen over. In gedachten wil ik NU al terug. (Ik bedoel, nu al terug naar Serfaus he… Den Haag can wait!)

Liefs,
Annemerel
Follow my blog on bloglovin

Running to NYC: XVI, time to reveal my motivation

Photobucket

Misschien wordt het nu wel eens tijd dat ik jullie vertel wat mij daadwerkelijk aan het hardlopen gekregen heeft. Ik kan me namelijk niet herinneren dat ik dat in de bijna zes jaar dat ik nu ‘hardloopperiode’s’ heb, dat ooit verteld heb. Het is eigenlijk best suf. Of nou ja, gewoon typisch. Typisch Annemerel.

Ik keek een film, Sisterhood of the Traveling Pants.

In de film rent Blake Lively over het strand in niets meer dan een kort broekje en een sport BH. Haar lange blonde haren dansen op haar schouders, haar lange gebruinde benen zweven en op de achtergrond hoor je het nummer Unwritten van Natascha Bedingfield. Inderdaad, voor een (toen) zestienjarig meisje een heel erg aantrekkelijk beeld. Even later ploft Blake neer naast een blonde God, hijgend verzucht ze: “don’t you love to run?” waarop de blonde God antwoordt: “best high there is” en dan komt het: “Exactly, it’s like you’re in this place where nothing bad can ever happen you know. You just push a bit further, you keep moving..” Waarop de God besluit: “nothing can touch you, plus the endorphines don’t suck either…”

Geloof me, ik was niet meteen overtuigd. Hardlopen stond voor mij nog steeds gelijk aan steken in mijn zij en ademhalingsproblemen (te danken aan een combinatie van een niet bestaande conditie en chronische bronchitis). De eerste keer dat ik het stukje zag dacht ik in mezelf “wat een lariekoek”, maar mijn interesse was toch gewekt. Dat is deels te wijten aan de onmogelijke mooie en lange benen van Blake (en de girl crush die ik voor haar ontwikkelde).

Toen ik een jaar later (ik was inmiddels zeventien) de film weer zag, trok ik de stoute (en helaas foute, maar daarover later meer) schoenen aan en begon ik aan de hand van een schemaatje dat ik in de Glamour had zien staan te lopen. Gewapend met mijn oude Baby G horloge om mijn pols en mijn allereerste iPod (de roze iPod mini) in mijn hand, liep ik de eerste meters. Het begon met twee minuten hardlopen, twee minuten wandelen. Ik moest dit afschuwelijke langzame opbouwen eigenlijk zo’n zes à zeven weken volhouden. Maar ik zal jullie alvast iets vertellen over één van niet zo begeerlijke eigenschappen, ik heb geen geduld. En dus liep ik niet zoals voorgeschreven om de dag een lesje, nee ik liep iedere dag. Ik zal het je nog sterker vertellen, soms liep ik zowel ’s ochtends als ’s avonds. Het was juni, prachtig weer en met mijn bikini in mijn achterhoofd rende ik. Na een week liep ik vijf kilometer in twee keer een kwartier. Een weekje later beleefde ik mijn allereerste runners high en nog een week later stonden mijn hardloopschoenen alweer ergens achter in mijn kast. Zo gaan die dingen bij mij. Doel gehaald? Prioriteit verdwenen en enthousiasme weggeëbd.

Benieuwd naar het stukje dat mij aan het hardlopen gekregen heeft? KLIK HIER!

En….. wat heeft jullie de inspiratie gegeven om te gaan hardlopen?

Liefs,
Annemerel
Follow my blog on bloglovin