Ik werk de laatste weken veel vanuit huis, alleen op woensdag en donderdag ga ik naar de Girlsceneredactie in Amsterdam. Ik heb wel eens (zakelijke) afspraken, maar ik zit ook zeker veel thuis. Voor het eerst in tijden heb ik geen werkstress. En hoewel ik als ik werkstress heb soms wens dat ik een relaxt en rustig leventje had, nu ik niet van deadline tot deadline werk, probeer ik er alles aan te doen om het mezelf ‘druk’ te maken. Ik ben gewoon het gelukkigst als ik het (extreem) druk heb en met to-do-lijstjes moet werken.

En dus besteed ik meer tijd aan mijn blog, probeer ik meer te lezen, ga ik ineens dus wel koken (in plaats van bestellen of kant en klaar maaltijden). Meer hardlopen doe ik niet (want ik weet wat er dan gebeurt), maar het is wel verleidelijk.

Zo zat ik dus dinsdagmorgen, terwijl ik geen specifieke plannen had voor de dinsdag, toch al om 7.00u voor de televisie om Gossip Girl te kijken. Ten eerste wilde ik natuurlijk gewoon graag de nieuwste aflevering zien, ten tweede begon ik dan de dag ook gewoon op een normaal tijdstip. Na een rondje van vijftien kilometer op het strand (KOUD!) weer aan LE blog en ’s avonds de verjaardag van mijn oma (ze werd 80) in een leuk restaurantje. Lekker gegeten, eindelijk mijn neefje (en vriendin) en nichtje weer eens gezien en me eigenlijk prima vermaakt.

Moest m’n oma wel een treurig verhaal vertellen. Ik ben namelijk ’s ochtends één van HAAR moeders pareloorbellen verloren tijdens het hardlopen. Als je een beetje op mijn oren let op foto’s, weet je dat ik de afgelopen jaren vrijwel altijd kleine pareltjes draag. Het zijn ‘erfstukken’ van mijn overgrootoma en ik heb ze altijd in, dag en nacht. Niet alleen omdat ik ze leuk vind staan, maar vooral ook omdat al mijn andere oorbellen mijn oorlelletjes veranderen in kleine tomaatjes. Van Ti Sento tot Chanel. En nu ben ik dus één van de pareloorbelletjes verloren. Het heeft ook geen zin om te gaan zoeken. Ik ben ze namelijk hoogstwaarschijnlijk kwijt geraakt tijdens de vijftien kilometer die ik OVER HET STRAND hardliep. Ja, die vind ik dus NOOIT meer terug. Stiekem kan ik natuurlijk wel huilen, het feit dat ik dat nog niet gedaan heb mag eerlijk gezegd wonderbaarlijk genoemd worden.

Woensdag en donderdag ging ik op mijn UGGS naar de Girlsceneredactie. Geheel tegen mijn principes in, maar ja mijn benen zijn me lief (mijn andere schoenen hebben helemaal geen profiel) en mijn schoenen zijn me ook lief (en smerige sneeuw en uitglijders helpen niet bij het behoud van schoenen). Het viel me minder zwaar dan gedacht uiteindelijk. Ha ha ha, alsof het hier over problematiek van wereldformaat gaat.

Toen ik vrijdag nog geen vijf minuten aan het hardlopen was werd ik gebeld. Ik heb een ontiegelijke hekel aan gebeld worden als ik aan het hardlopen ben. Als ik dat horloge om heb maakt het me niet uit, maar als ik mijn snelheid en afstand check met mijn iPhone is het verdomd lastig. Dat ding gaat dan automatisch op pauze en je moet dus wel stoppen. Als ik dan zie dat het mijn vader is heb ik er dan ook absoluut geen moeite mee om hem uit te schelden en te vragen of hij soms niet kan RUIKEN dat ik aan het hardlopen ben. Gelukkig kan hij daar om lachen. Goed, hij wilde schaatsen en ik moest mama’s schaatsen maar gewoon lenen. Twee uur later waren we allebei thuis (als in ouderlijk huis natuurlijk) en besloot ook mijn zusje mee te gaan. Hup de polder in, schaatsen. Ik kon het nog! Zaterdag samen met mijn vader een tochtje van 25 kilometer geschaatst en daarna was het uit met de schaatspret. Ik heb op meerdere momenten gevochten voor mijn leven. In mijn hoofd waren mijn voortanden er al drie keer uitgevallen met alle bloederige gevolgen van dien. Ik heb een levendige fantasie. Uiteindelijk heb ik slechts één keer een zijwaardse schuiver gemaakt.

Zondag werd ik wakker met sneeuw in de lucht. Ik lig naast het raam en dat raam is groot. ’s Avonds zie ik vaak de maan (ik kan daar extreem gelukkig van worden) en gisterochtend zag ik dus sneeuw. Toen ik een uur later opstond was ik verbaasd dat er ook sneeuw op de grond lag. Maar goed, laten we mijn slaapdronkenschap daar nog maar even de schuld van geven. Natuurlijk bleef het liggen. Ik had voor het eerst in tijden weer eens GEEN zin om hard te lopen, maar met een halve marathon in de zeer nabije toekomst kon ik het niet maken niet te gaan en dus stond ik gewoon om 12.00u buiten. Het valt altijd mee en eenmaal thuis is de voldoening altijd in grote getale aanwezig. Dus ik moet niet zo zeuren, scheelt weer tijd.

Overigens kan ik niet geloven dat het inmiddels alweer half februari is en dat ik als het goed is over elf nachtjes alweer in de auto richting sneeuwparadijs Serfaus zit. Haat aan clichés maar ik eindig er wederom WEER mee. Tijd vliegt echt.

Liefs,
Annemerel
Follow my blog on bloglovin