Ik kan niet anders dan toegeven dat ik momenteel nogal last heb van het fenomeen “zelfmedelijden”. Ik wilde dat het anders was, maar als ik niet uitkijk zwelg ik erin. Ik heb al negen dagen niet hardgelopen en IT’S KILLING ME. Beetje vreemd dat dit van mij af komt (zij die haar gymleraar ooit vertelde dat ze wel gewoon wat minder at, toen hij haar vertelde dat beweging goed was voor haar figuur, niet dat ik dat toentertijd nodig had, maar je moet wat zeggen om een vijftienjarige puber aan te spreken), maar het is toch echt heus.

Ik mis het lopen verschrikkelijk en iedere keer als ik denk dat het wel weer gaat, wandel ik vijf minuten en weet ik dat het niet zo is. Als je ’s nachts wakker wordt met pijn in je been en als in iedere droom je pijnlijke been de hoofdrol speelt, dan weet je dat het niet goed zit.

Maar net als hardlopen onder invloed van ibuprofen, helpt ook zelfmedelijden mijn scheenbeen niet genezen. Dus ik ben vanaf NU vastberaden om heel snel een andere sport te vinden die mij dezelfde rush kan geven als hardlopen mij de afgelopen maanden gaf. Ik heb een mountainbike, maar ik weet het niet. Er zit hier een zwembad op 800 meter afstand (volgens Google Maps), maar ik ben tot nog toe te lui geweest om uit te vinden hoe laat en wanneer je daar kunt zwemmen (daar komt bij, mijn fysio heeft me ooit verteld dat ik beter niet kan zwemmen, omdat ik mijn nek daar te veel mee zou belasten, maar OOIT hoeft niet te betekenen dat dat nu ook nog steeds geldt). Ik heb ook gedacht aan kickboksen, gewoon omdat ik af en toe best wel eventjes mijn zogenaamde agressie kwijt zou willen, maar 1. waar moet ik beginnen? en 2. volgens mij komt er bij kickboksen ook nog wel aardig wat voetenwerk kijken en dat lijkt me niet erg bevorderend voor mijn scheenbeen (mag absoluut niet springen).

Dan komen we natuurlijk uit bij yoga, maar hoeveel yoga ook doet voor mijn kont, zo weinig voorziet het mij in mijn high/rush. Geen alternatief dus.

Tegelijkertijd heb ik ook nog steeds die halve marathon over 45 dagen niet uit mijn hoofd gezet. Om het nog maar eventjes niet te hebben over die marathon in New York.

Zo en volgende week heb ik weer een inspirerend stukje, in plaats van dit deprimerende verhaal.

Liefs,
Annemerel
Follow my blog on bloglovin