Eigenlijk een dag te laat, maar gisteren lag ik de hele dag met mijn hoofd onder m’n kussen, migraine, yes. Toch wil ik toch graag nog even stil staan bij de ramp van 10 jaar geleden.
Dinsdag elf september 2011 om kwart over twee, lag ik in een kamertje bij de dokter. Mijn teennagel zou operatief verwijdert worden en de prikken zouden net zoveel pijn doen als een beenmergpunctie, aldus mijn niet al te gevoelige dokter. Als twaalfjarige zou het op zo’n moment zomaar kunnen dat je jezelf wel heel erg zielig voelt.
Als troost mocht ik van mijn moeder een CD uitzoeken, bij de platenwinkel bij ons in het dorp werd ik voor het eerst geconfronteerd met DE ramp. Een vliegtuig vloog toen net door de tweede toren. Ik wist absoluut niet waar het over ging, ik wist eerlijk gezegd niet eens wat de Twin Towers waren, maar mijn moeder was geschokt, dus het moest wel erg zijn.
Ik lag drie dagen op de bank met mijn been omhoog, want ik kon niet lopen, maar ik heb mezelf geen moment meer zielig gevoeld.
Ik denk dat elf september voorgoed het naieve gevoel van veiligheid heeft weggenomen. Dit soort dingen gebeurde alleen in films, in de geschiedenis. Het idee dat er in deze tijd, in onze westerse wereld, zoiets als oorlog kon komen. Dat je ’s ochtends naar je werk kunt gaan en dat je dan zoiets kunt overkomen. Dat ook in onze westerse wereld burgers niet altijd veilig zijn. Verschrikkelijk.
Ik weet nog dat ik met kerstmis dat jaar op internet iets invulde op een website, over wat mijn kerstwens was. Ik schreef dat ik hoopte dat Osama Bin Laden zo snel mogelijk zou worden afgemaakt. Je wilt niet weten hoeveel spijt ik had van die uitspraak. Ik weet niet hoe ik op het bizarre idee kwam, maar ik dacht.. dat moet vast een handlanger van Osama Bin Laden lezen en dan ben ik er geweest.
En dan heb ik dit hele gebeuren gewoon op de bank meegemaakt, duizenden kilometers van de plek waar het gebeurde. Kun je nagaan wat voor trauma de mensen in New York en Washington moeten hebben om nog maar niet te spreken over de mensen die het hebben overleefd, of mensen die een dierbare verloren hebben. Ik kan geen documentaire kijken zonder knoop in mijn buik en tranen prikkend achter mijn ogen.
Tijdens de golfoorlog en de oorlog in Voormalig Joegoslavië was ik te jong om de ernst in te zien en daar komt bij, die oorlogen speelden zich af in een gebied dat voor mij onbekend was. Op elf september 2001 vonden de aanslagen misschien zelf nog wel verder weg plaats, maar dat ultieme gevoel van veiligheid was in één klap verdwenen.
Hoe herinneren jullie je 11 september?
Liefs,
Annemerel
Follow my blog on bloglovin