Vandaag twee mannen op het vliegtuig gezet in Pisa, samen met mijn vader. Met het vertrek van broer en vriend is m’n vader de enige overgebleven man in het gezelschap dat verder drie shoppende vrouwen telt. Arme papa, wat moet hij nu? De Tour de France is zo goed als afgelopen en de meeste cultuur in de buurt is al gezien, het enige dat nu nog op onze agenda staat is shoppen, zonnen en eten. En nu zou ik graag willen vertellen over m’n vader de modeman, maar verder dan een Grazia en een ELLE lezen op z’n tijd, komt het helaas niet. Hij vraagt zich nog steeds af waarom ik niet gewoon iedere dag een polo van Ralph Lauren of Tommy Hilfiger draag, dat stond me vroeger zo schattig (het feit dat ik nu 22 ben en de schattige fase al minstens zes jaar voorbij, lijkt hem eventjes te ontschieten).

Goed, het is nu lekker stil dus en misschien op het moment ook wel een klein beetje saai. Ik moet altijd weer eventjes afkicken als ik (tijdelijk) afscheid van mensen neem. Maar goed, daar zijn we morgenochtend wel weer overheen hoor! Ik heb nog genoeg dingen die ik wil doen. Op het vliegveld kocht ik voor zeven euro twee engelse klassiekers, Jane Eyre en Black Beauty. Jane Eyre las ik vijf jaar geleden bij engels en wil ik al jaren nog eens lezen en Black Beauty is volgens mij echt zo’n boek dat je gelezen moet hebben en wat ik dus tot op heden niet gedaan heb.

Verder moet er dus ook nog geshopt worden. Niet dat er geld op m’n rekening staat, maar ik neem graag een voorschot op m’n salaris dat ik volgende week weer krijg. Eigenlijk zou ik daar gewoon van af moeten blijven, aangezien er over drieënhalve week ook nog een paar dagen Parijs op het programma staat, maar het is erg verleidelijk en leven met de dag is tijdens het shoppen vaak mijn beste excuus.

En er moet nog gezwommen worden! Ik heb het zwembadwater nog niet geprobeerd deze vakantie en dat kan natuurlijk niet! Voordat ik op vakantie ging zei ik dat ik iedere ochtend baantjes wilde trekken, nou ja dat initiatief heeft dus hopeloos gefaald, of nu ja het initiatief heeft niet gefaald, ik de initiatiefneemster heeft het initiatief niet genomen en heeft dus tot op heden hopeloos gefaald. Mijn nieuwe doel is, minstens één dag deze vakantie beginnen met baantjes trekken. Als we weer in Nederland zijn gaan we wel weer echt sportief doen!

Ik denk dat ik het nog wel even volhoud hoor.. Een datum waarop ik weer thuis kom is er ineens niet meer en hoewel dat niet helemaal in lijn is met mijn planmatige aard kan ik daar op dit moment wel mee leven!

Liefs,
Annemerel
Follow my blog on Bloglovin

M’n eerste ordinaire campingdag. Wakker worden om een uurtje of half negen, broodjes halen bij de mini markt op de camping. Na het douchen gelijk je bikini aantrekken ook al schijnt de zon op dat moment nog niet. De hele dag van alles eten. Van amandelkoekjes tot nectarines en van worstenbroodjes uit Nederland opgewarmd in ons oventje tot twister-ijsjes.

Hoewel ik het aan het begin altijd erg moeilijk vind, dat nietsnutten, kan ik me er als ik er eenmaal aan gewend ben helemaal in verliezen. Dan is opstaan voor een bezoekje aan het toilet nog geen vijftig meter verderop al een hele onderneming. Van zo’n zonnetje kun je zo verschrikkelijk loom worden. Of ben ik de enige die hier last van heeft?

Of ik vandaag dan helemaal niets gedaan heb? Oh jawel! Om ons heen bleek iedereen ineens vertrokken, dus hingen we ons badmintonnet tussen twee bomen en speelden we met z’n vijven een potje badminton. Twee tegen drie dus, met m’n moeder als onoplettende scheidsrechter. Mijn team verloor, maar dat lag meer aan mijn partner dan aan mij en wij waren ook maar met twee en ik had een blaar onder mijn voet en de tegenpartij speelde vals en wij keken tegen de zon in en er stond een boom op ons veld en ja beginnen jullie het al door te hebben? Verliezen is niet zo mijn ding.

Vanavond ga ik pasta met kreeft eten bij een restaurantje hier in de buurt. Of de pasta net zo lekker is als in Florence gisteren, ik zou het niet weten, maar mijn ouders die hem vorige week al aten spreken nergens anders over, dus ik ben zeer benieuwd! Nu snel uitvinden wat voor fantastische outfit ik vanavond ga dragen. Sinds m’n huid veel overeenkomsten met een oorlogsslagveld vertoont kan ik wel wat afleiding gebruiken.

Model van vandaag is trouwens… Roosmarijn! Omdat ze met d’r gekke flaphoed en mijn Ray Ban Wayfarer en haar mooie gezichtje gewoon een ultiem foto-object is.

Liefs,
Annemerel
Follow my blog on Bloglovin

Gisteravond leek het nog zo’n fantastisch plan, met de bus van half negen naar Florence, toen vanmorgen om 7.00u mijn wekker ging (ik ken mezelf) was het toch best heftig. Na een half uur durend snoozefest vond ik eindelijk de spirit om m’n tent te verlaten en mezelf enigszins toonbaar te maken. Ik zeg nu enigszins, want m’n huid is nog steeds in opstand en ik ga nu voor het ‘au naturel’ gezicht, omdat ik nu eenmaal niet aan poedertjes doe op vakantie, maar nee deze vakantie gaat niet de boeken in als de vakantie waarin ik me nog nooit zo mooi gevoeld heb.

Goodie, Florence! Ik was elf toen we elkaar ontmoeten en sindsdien ben ik minstens dertig keer terug geweest dus erg spannend was het niet, wel heel erg vertrouwd. De Ponte Vecchio met de verschrikkelijke kitsch juweliertjes, de indrukwekkende dom, David van Michelangelo (de replica!) op het plein waar zich ook Chanel bevindt. De winkelstraat met Tiffany’s, Hermes, Prada & Dior.

We ontbeten bij een koffietentjes / restaurant / wijnbar, Golden view open bar, net naast de Ponte Vecchio. Een cappuccino, een dubbele espresso een panini en een croissant, vijf euro, grazie. Bij Starbucks koop ik daar net een cappuccino voor. Daarna was er een weddenschap met m’n partner in crime, volgens hem zou ik na twaalf jaar Florence nog steeds de weg niet weten. Ik ging daar natuurlijk tegenin, waarop hij zei.. nou vindt die ijswinkel dan maar. Vijf minuten later stonden we zonder geen enkele keer fout gelopen te zijn voor onze favoriete ijswinkel. Ik vond dat ik wel een ijsje verdiend had.

We shopten wat, ik kocht natuurlijk bij ZARA (want dat jurkje zouden ze in Nederland vast niet hebben…..). We zaten op bankjes, genoten van het leven van de stad. En om een uurtje of twaalf was het tijd voor ons favoriete restaurant, Golden view open bar yet again. We zaten heerlijk aan het water, half buiten, half binnen. We dronken wijn (partner) en water (moi), we slurpten oesters en aten tartaar van zalm en tonijn. Hoofdgerecht was een spaghetti vongele (de lekkerste die je ooit zult eten!) en twee desserts, een cheesecake en een chocolade. Espressootje om weer even wakker te worden en toen was het zomaar drieënhalf uur later. Half vier en tijd om terug naar de bus te lopen.

Natuuurrrlijk viel ik in dat half uurtje in de bus in slaap (er gaat geen autorit voorbij dat ik niet in slaap val) en toen ik m’n ogen om een of half vijf open deed waren we al op de camping gearriveerd. Inmiddels zit ik op een stoel te genieten van een steeds verder ondergaande zon. Om me heen is iedereen bezig met de voorbereiding van de barbecue van vanavond..

Ik kan het niet vaak genoeg zeggen maar dit is gewoon vakantie. Niets moeten, alles mogen. Geen zorgen maken over een pasta-sliert die misschien drie calorieën meer bezit dan een blaadje sla, naar bed gaan wanneer ik er zin in heb, opstaan als ik uitgeslapen ben (behalve vanmorgen dan!)..

Liefs,
Annemerel
Follow my blog on Bloglovin