Annemerel.com

>LOVE: Pineapple Sorbet

>

Photobucket

Na een ochtend vol stress.. deadline, deadline, deadline.. kwam daar iets voor elven nog een ander stressobject bij.. M’n blog deed het voor de zoveelste keer weer eens niet. Dit keer geen blogspotprobleem, maar m’n doorstuurservice lag er weer eens uit (derde keer dit jaar al!). Het bedrijf waar m’n domeinnaam en m’n hosting geregistreerd staan bleken een helpdesk te hebben die slechts tussen 9.00u en 16.30u op werkdagen bereikbaar is. Hallo? Internet is 24 uur per dag 7 dagen per week , toch?  Er waren geen medeslachtoffers traceerbaar en ook op de website van PCextreme was geen melding van een storing te vinden. Ik kreeg het toen toch echt wel een klein beetje benauwd. Maandag om 9.00u vlieg ik namelijk hoogstwaarschijnlijk ergens boven Europa. 
Maar na vriendelijke doch dringende telefoontjes naar een telefoonnummer waar alleen iemand aanwezig was van een ander hostingbedrijf en die er dus niks van af wist en niks anders kon doen dan de mensen van mijn bedrijf waarschuwen, en een paar mails kreeg ik een paar uur later van een twittervolgster het verlossende bericht, je site doet het weer! Yes.
En om dat te vieren.. maakte ik een ananas schoon, deed ik hem in de blender en legde ik het mengsel een klein uurtje in de vriezer en wat heb je dan? De meest pure en gezonde ananas sorbet die je je maar kunt voorstellen. 
Eigenlijk ben ik allergisch voor ananas, ik krijg van ananas, net als van appels, amandelen, groene kiwi’s, te veel tomaat en nog wat andere voedingsmiddelen bultjes rond en in m’n mond. Een kriebelende neus, soms zelfs lucht te kort. Maar met een allergiepilletje en nadat het in de vriezer geweest is (vraag me niet waarom?) heb ik er gewoon helemaal geen last meer van. Oooh en gelukkig maar want dit is echt verschrikkelijk lekker! Tip!
Liefs,

>THOUGHTS: My water

>

Photobucket

Picture this: Annemerel druk aan het werk in de tuin op een stretcher. MacBook voor m’n neus, camera binnen handbereik, natuurlijk. M’n opdracht wil niet zo lukken omdat iedereen dus blijkbaar vier(!) dagen achter elkaar vrij is. Zoals wel vaker voorkomt als de woorden eventjes niet uit mijn vingers komen rollen, dwaalt mijn blik af. Papa sproeit de plantjes, ze schijnen water nodig te hebben om weer een beetje leven te krijgen.. Mijn gedachten dwalen af.. plantjes hebben slechts wat water nodig om in leven te blijven, en verder niet al te extreme weersomstandigheden.. Wat heb IK eigenlijk nodig om in leven te blijven?

Ik denk eigenlijk gelijk aan liefde, van familie, vrienden, een wederhelft, oppervlakkige contacten, een vriendelijk knikje van een voorbijganger. Maar dan denk ik verder, heb ik dit echt nodig om daadwerkelijk in leven te blijven? Is liefde essentieel? Ik denk dat het voor mij wel een hele belangrijke reden is om in leven te willen blijven, maar zou ik kunnen leven zonder liefde? Zonder iemand die van je houdt? Ik kan me er geen voorstelling bij maken. 


Mijn gedachten dwalen eigenlijk alweer verder af, het sneeuwbaleffect noemen ze dat ook wel. Hoe belangrijk is liefde eigenlijk voor mij en is liefde misschien niet net iets te belangrijk voor mij? Wil ik misschien niet van te veel mensen liefde ontvangen? Ik ben een pleaser, ik zou het liefst willen dat iedereen mij leuk vindt. Ik kan er echt mee zitten als ik merk dat iemand mij vervelend vindt. Het gaat wel beter hoor, een rotopmerking op internet is jammer, maar het blijft gewoon dat, een opmerking via een vrij anoniem medium. Schrok ik me een jaar geleden nog wezenloos en was ik een dag van slag als er iemand naar me toeterde, nu denk ik mens, rot op. 

Inmiddels zijn we al weer een kwartier verder, ik heb nog steeds geen woord in mijn documentje geschreven. In mijn hoofd ben ik inmiddels alweer een stuk verder, ben ik het afgelopen jaar niet al een stuk makkelijker geworden? Zou het dan echt waar zijn.. hoe ouder je wordt hoe minder je om meningen van anderen gaat geven… Of het ooit nog goed gaat komen met mijn artikel, ik heb er een hard hoofd in. Ik heb in ieder geval weer heerlijk kunnen reflecteren en dat heeft me meer vragen dan antwoorden opgeleverd. Heerlijk.

Wat denken jullie? Zou je willen blijven leven zonder liefde?  Ik bedoel… alleen op de wereld, zelfs geen oppervlakkige contacten. Als een soort van geest dwalend over de wereld, niemand die je ziet staan.. ugh ik zou het echt niet weten.. 

Liefs,

RUNNING: 7AM

>

Photobucket

 

Mijn hardloopschoenen hebben zich bijna drie weken op precies dezelfde plek doorgebracht. Iedere dag wierp ik er een paar pijnlijke blikken op. Ik had er even geen zin meer in. Het werd teveel routine, het werd te veel verplichting, oh en ik verzon natuurlijk het prachtige excuus dat ik het veel te druk had. 

Gisteravond las ik een mooie quote op twitter. Natuurlijk kan ik hem nu na een half uur zoeken nog steeds niet vinden, maar het kwam er vrij vertaald op neer dat mensen die geen tijd hebben, niet weten hoe ze hun tijd moeten gebruiken (was jij die tweep met de mooie quote, please enlighten me!).

Vannacht om een uurtje of twee, toen ik net klaar was met werken had ik voor het eerst in tijden weer eens zin om te gaan hardlopen. En dan niet die saaie standaard vijf kilometer, maar tien kilometer en langs mooie plekjes. Niet effectief hardlopen als in snelle tijd, maar effectief als in gelukkig worden.

Had ik tijd? Nee, althans dat dacht ik. En toen dacht ik aan die quote die ik een paar uur daarvoor gelezen had.. Wat nu als ik de wekker om half zeven zet en al om zeven uur een rondje ga hardlopen.

En zo geschiedde. Ik heb slechts vierenhalf uur geslapen en daar zal ik vanmiddag/vanavond echt nog wel een beetje last van gaan krijgen, maar op dit moment voel ik me on top of the world. Het is half twaalf, ik heb al tien kilometer hardgelopen langs de mooiste plekjes. En het was zo rustig op de weg!!! Ik voelde me echt een beetje alleen op de wereld en dat in een stad als Den Haag! Ik was niet bezig met een snelle tijd, maar bij thuiskomst bleek m’n tijd helemaal zo slecht nog niet.

Ik ben al vanaf 9.00u aan het werk en ik ben nog lang niet klaar (waarom hield ik geen rekening met het feit dat het Hemelvaart is vandaag? Alle PR informatie die ik nodig heb kan ik nu niet opvragen.. of nou ja ik kan het wel proberen maar ik geef mezelf weinig kans op succes.. *leermomentje*).

Maar ik heb het gevoel dat ik productief bezig ben en dat ik enigszins trots kan zijn op mezelf.

Liefs,

OUTFIT: It won’t get more basic any time soon

>

Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket

 

Jeej! De eerste outfitshots met mijn nieuwe camera! Mama is nog niet helemaal gewend, maar we zullen het snel leren. Ik leer nog iedere minuut dat ik die camera in mijn handen heb..
Vandaag echt de meest basic outfit die je je maar kunt bedenken. Een witte top, skinny jeans, simpele ballerinaatjes, wayfarer zonnebril en m’n hoedje om het compleet te maken. Soms vind ik zo’n basic look nog mooier staan dan dat ik mezelf tot een kerstboom toetakel. Eens?
What I’m wearing: Jeans Blue Blood – Top H&M – Hoedje H&M – Zonnebril Ray Ban – Ballerina’s Marc by Marc Jacobs Sieraden Tiffany’s & Bvlgari


Liefs,

>LOVE: Nikon D7000

>

Photobucket

Ein-de-lijk in mijn handen en van mij. Mijn Nikon D7000. Ik ben beroofd van bijna een maandsalaris, maar daar spaar je voor, toch? De camera zou maandag of dinsdag geleverd kunnen worden. Maandag werd hij niet geleverd, dus vandaag moest het wel zover zijn. De camera kon tussen 8.00u en 20.00u geleverd worden. Hoewel de pakketjesmeneer nooit voor 12.00u komt, kwam ik om 8.45u gehaast bij mijn ouders (het afleveradres) binnen en checkte ik de brievenbus of ‘ie niet toevallig al langs was geweest, gelukkig niet.
Van 8.45u tot 15.15u heb ik vol spanning aan de keukentafel gezeten. Ik zat veel te dichtbij de keukenkastjes die mijn gezonde spanning duidelijk gemerkt moeten hebben. En ik vind het heel erg vervelend om toe te geven, maar er is in die tijd ook nuttigs uit mijn handen gekomen. Op een gegeven moment ben ik maar een film gaan kijken, want ‘werken’ werd toch niks ik zat alleen maar bloglovin en twitter als een geobsedeerde maniak te controleren. Als ik een film zou kijken zou ik in ieder geval nog het idee hebben dat ik iets leuks gedaan had.

Winning London was de gelukkige film. Serieus die film staat gelijk aan jeugdsentiment voor mij. Zo’n film van Mary Kate & Ashley Olsen uit 2001, je weet wel fouter dan fout, zulk plat vermaak dat het zelfs voor mij te plat is om het daarom te waarderen. Snap je hem nog? Alleen maar gekeken ten goede van het jeugdsentiment.

En toen stond om 15.15u stond die arme Fred met vier dozen voor de deur (wij zijn nogal van het bestellen hier thuis). Fred is een beetje onze huisvriend aan het worden. Hij kent mij bij mijn voor en achternaam, ik hem bij zijn voornaam. Hij vertelt over zijn vakantie naar Frankrijk en Spanje terwijl ik mijn krabbeltje op zijn kleine apparaatje probeer te zetten.

Goed, over naar de hoofdzaak, mijn nieuwe camera. Mijn nieuwe liefde. Waarom ik zo verliefd ben? De D7000 ligt heerlijk in mijn hand. Hij is stoer, maar niet zo groot en zwaar als de D300s. De meeste instellingen stel je in met knoppen aan de buitenkant en niet in het menu. Thank God, want cameramenu’s vind ik net doolhoven. De paar foto’s die ik gemaakt heb geven mij een professioneler gevoel dan de foto’s die ik maakte met mijn D50. Ik ben nog lang niet volleerd, maar ze zijn scherper, hebben minder ruis en de lichtopbrengst is fantastisch. Verder heb ik hem nu pas drie uur dus kan ik er nog niet veel meer over zeggen.

Jullie zullen het de komende tijd vanzelf wel zien denk ik ;-)

Liefs,