Afgelopen zondag kreeg ik kriebels in mijn buik bij de start van de Amsterdam Marathon. Wat had ik daar graag gestaan, in het Olympisch Stadion. Met VaporFly’s aan mijn voeten en vertrouwen in mijn lichaam. Zeven jaar geleden liep ik in Amsterdam mijn eerste marathon, dit is sindsdien het eerste jaar dat ik geen marathon loop. En dat is best wel een beetje gek. Maar tegelijkertijd ook het enige wijze besluit dat ik kan maken. Ik begin beetje bij beetje te begrijpen waar de pijn in mijn bil vandaan komt, maar voordat ik me weer marathon-fit voel, daar gaat wel een tijdje overheen. En dat maakt niets uit, want ik heb nog precies een half jaar de tijd om me klaar te stomen voor Boston.
