Annemerel.com

>INSPIRATION: Too much, Too fast.

>

Photobucket

Een ander probleem, dat eigenlijk samen komt met te veel willen is:

Te snel willen.

Ik wil dus niet alleen veel, ik wil het allemaal ook heel erg graag snel.

En dat is me helaas een klein beetje te veel geworden. Met hardlopen wel te verstaan. De afgelopen tien dagen heb ik slechts één rustdag genomen. Ik liep de ene dag met m’n zusje op een rustig tempo, de volgende dag snel, sneller, snelst in m’n eentje. En nu.. zit ik verplicht met een zak ijs op de binnenkant van mijn linkerscheenbeen. Shin Splints noemen ze dat.

En waarom is het ook altijd zo, dat als je iets even niet mag, dat het dan ineens een stuk interessanter lijkt? Ik hou van hardlopen hoor, begrijp me niet verkeerd, maar ik moet me er vaak toch wel een klein beetje toezetten. Nu echter, lig ik met m’n been omhoog, af en toe m’n voeten te flexen zodat ik de spier een beetje train (schijnt goed te zijn) en ik wil niets liever dan hardlopen. De psyche, raar verschijnsel.

Maar dat te snel willen, dat is eigenlijk helemaal niet goed, want het zorgt er (bij mij in ieder geval) voor, dat ik ook sneller opgeef. Als ik iets wil, en het lukt me niet snel genoeg, dan wordt het weer vergeten, om een half jaar later weer opgepoetst te worden, om vervolgens hetzelfde traject nogmaals te doorlopen, en dan zit je zomaar ineens in een vicieuze cirkel.

Frans leren bijvoorbeeld, ik dacht dat ik in drie dagen wel een paar zinnetjes zou kunnen formuleren. Maar nee, ik heb geen talenknobbel en die zal ik nooit meer krijgen ook. Ik zal toch echt gewoon hard en veel moeten oefenen. Ik zal moeten leren dat sommige dingen nu eenmaal tijd nodig hebben en ik zal nog meer moeten genieten van de weg er naar toe.

Want zoals mijn grote (guilty pleasure) idool Miley Cyrus al zong..

There’s always gonna be another mountain,
I’m always gonna wanna make it move,
Always gonna be an uphill battle
sometimes I’m gonna have to lose


Ain’t about how fast I get there,
Ain’t about what’s waiting on the other side,
It’s the climb


Geef toe, dit geeft toch best wel wat inspiratie, ook al komt het van Disneysterretje?

Liefs,

>DIARY: Sea

>

Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Weet je wat het mooie is aan het bestaan van een beginnende freelancer met een baan als horecabitch? Vrij zijn op tijden dat alleen huisvrouwen, gepensioneerde en studenten met een fijn rooster vrij zijn (oh en horeca collega’s natuurlijk!)

Vandaag zijn Rem en ik heerlijk naar de pier in Hoek van Holland geweest. Zo apart, dat rustgevende effect van lopen over de pier, terwijl je op de achtergrond toch echt duidelijk de geluiden van de Rotterdamse haven kunt horen.

Dus liepen we daar tussen alleen maar vijftig+, heerlijk in het zonnetje, zacht zeebriesje, maar warm genoeg om zonder pantykousjes en een dun jasje te lopen. Golven die tegen de pier aan klotsten, een paar verdwaalde krijsende meeuwen, die typische strandgeluiden..

Natuurlijk sloten we de wandeling lekker fout met een raspatatje af. Ik kan daar zooo van genieten, ik snap überhaupt niet dat gewone patat nog bestaat, dat is toch smakeloos in vergelijking met een raspatatje?

Hmm.. waarom kan het niet altijd zulk lekker lenteweer zijn?

Liefs,

DEAR DIARY: The power of doing nothing

 

Photobucket

 

Af en toe gun ik mezelf zo’n dag waarop ik helemaal niks hoef. Zo’n dag waarop (bijna) alles mag en er absoluut niets is wat moet. En, vandaag was zo’n dag. 

Ik werd wakker om negen uur. Ik draaide me nog eens om, en nog een keer, en nog een keer.. en als er bij het ouderlijk huis geen spannend pakketje bezorgd zou worden voor yours truly dan zouden dat de enige tekenen van leven van mij geweest zijn vanmorgen.

Dus om tien uur zat ik in de auto op weg naar de pakjesmeneer, die eens niet op zich liet wachten. Om kwart voor elf kwam die geweldige doos van Net A Porter. Serieus, als je jezelf eens online wilt verwennen en je bankrekening wel wat kan hebben, dan moet je wat bij Net A Porter bestellen. Die verpakking alleen al maakt de 35 euro verzendkosten goed (hoewel ik die vorige week niet hoefde te betalen, want de verzendkosten waren vorige week gratis!)

Nou nu zijn jullie waarschijnlijk wel benieuwd wat er dan in het pakje zat.. of niet, want als jullie mijn twitter een beetje volgen dan weten jullie dat natuurlijk al lang. Goed, omdat ik die halve marathon toch maar eventjes gelopen heb, besloot ik om een cadeautje voor mezelf te kopen. Een echt hardloopbroekje voor de zomer. Super schattig, kort, zwart, van Stella McCartney voor Adidas. Oh en als ik zeg kort, dan bedoel ik ook echt kort. Moet ik nog wel aan wennen, maar het loopt goddelijk heb ik vanmiddag al ondervonden.

Want nadat ik drie uur in de zon heb gezeten met m’n laptop en de laatste vier afleveringen van Pretty Little Liars (ooooh wat een verschrikkelijk einde.. dat kunnen ze ons toch niet aandoen?) heb ik ook nog eventjes tien kilometer hard gelopen. Alleen omdat ik dat zelf heel graag wilde. Het ging lekker, zelfs m’n persoonlijk record weer een beetje aangescherpt, tien kilometer in 54.11, ik zeg.. dit jaar loop ik hem nog onder de 50 minuten!

Na een heerlijke douche in de auto gestapt richting huis en toch nog eventjes met m’n hardloopschoenen langs de hardloopwinkel gereden. En waar ik al bang voor was, bleek waar te zijn. M’n schoenen konden naar het kerkhof. Er zit vrijwel geen profiel meer onder en daarbij zijn ze ook nog eens een beetje te klein (wat mijn kapotte tenen ook wel verklaard). Nu vraag ik me toch af, ik heb een paar jaar geleden nog zo goed m’n voeten op laten meten en die man was er toen van overtuigd dat m’n schoenen goed zaten, zijn mijn voeten dan echt nog een maat gegroeid?

Na anderhalf uur stond ik buiten. 130 euro armer, en een afschuwelijk paar hardloopschoenen in maat 42(!!!!!) rijker. Er was geen schoen die mooi was, en alles wat er nog wel een beetje modieus uit zag liep verschrikkelijk. Goed, wat me nu te doen staat, veel door de blubber lopen, zodat dat felblauw en zilver er heel snel vanaf is.

Om half zeven dan uiteindelijk echt thuis, honger natuurlijk. Dus amandelen en cranberries erbij gepakt. Friends aangezet, glaasje wijn ingeschonken en de keukenkastjes afgestruind naar ingrediënten voor een semi voedend avondmaal. Het werd uiteindelijk.. jullie raden het waarschijnlijk al, risotto. Risotto met spinazie, champignons en walnoten.. En ik ben best wel trots op mezelf, want het smaakte toch eigenlijk best wel heel erg goed.

En nu.. zit ik op de bank met een glas Sauvignon Blanc, Friends nog steeds aan en ik denk dat ik vanavond maar eens een lekker marathonnetje ga houden, zo lang ik niet in slaap val.

Jullie ook een fijne (zonnige) dag gehad?

Liefs,

>HOLIDAY: Paris!

>Photobucket

Weten jullie nog dat ik zondag zei dat ik naar Parijs wilde? Nou ik ga naar Parijs! Ik moest er Stockholm voor opgeven en dat zullen velen van jullie waarschijnlijk zonde vinden, maar voor mij voelt het als pure liefde, want ik ga weer naar Parijs!

Samen met Laura vlieg ik donderdag 18 augustus ’s ochtends naar luchthaven Charles de Gaulle en zondag 21 augustus laat op de avond zullen we pas weer in Amsterdam arriveren. Oh yeah. Het duurt nog vijf maanden, maar ik heb gevoel alsof ik morgen al ga (en het liefst zou ik dat natuurlijk ook gaan..)

En nu? Nu ga ik sparen! En een gigantisch goede hotspotlijst aanleggen, want in november heb ik al heel erg veel gezien, maar dit keer wil ik het nog veel professioneler aanpakken. Oh en we hopen op mooi weer natuurlijk. November was gelukkig niet dramatisch, maar nu wil ik strak blauwe luchten en blote benen!

Ik wil slenteren door Les Tuilleries met een doosje Ladurée macarons in mijn hand. Ik wil lunchen op het terras bij Cafe de Flore, ik wil dit keer naar de top van de eiffeltoren. Ik wil picknicken in het park bij de eiffeltoren en ik wil weer ontbijten bij Plazaa Athenee.

I can’t wait! Zit hier letterlijk te stuiteren op de bank, haha!

Liefs,

RUNNING: Routine

>

Photobucket

 

Iedere keer als ik aan het begin van een ‘sportieve periode’ sta, ben ik dol enthousiast en wil ik het liefst ieder moment van de dag sporten, na een paar dagen neemt die drang af, na twee weken is daar vaak niks meer van over. Ik stel mezelf dan vaak de vraag ‘moet ik dit nu altijd blijven doen, de rest van mijn leven..?’ 

Maar deze keer gaat het anders. Op 1 januari, toen er op straat nog verdwaalde hoopjes sneeuw lagen, de temperatuur nog onder nul lag en ik een dikke vette nieuwjaarskater had, wilde ik hardlopen en ik ben nooit meer gestopt. Ik loop al bijna drie maanden hard. Natuurlijk zijn er ook weken (in februari) geweest dat ik minder liep, maar ik liep iedere week minstens één keer.

En ik denk nu te weten waarom het me dit keer wel lukt zonder deprimerende levensvragen als ‘moet ik dit nu m’n hele leven blijven doen.’ Ik leg mezelf geen druk op. Ik zeg niet, loop drie keer per week tien kilometer hard. Ik ga wanneer ik zin heb en dat is met die heerlijke zonnige dagen, dagelijks!

Wat ook helpt, is dat ik wat meer ‘wedstrijdmentaliteit’ heb gekregen. Ik hoef niet zozeer sneller dan anderen te zijn, maar ik wil wel graag mezelf verbeteren. En het is ook leuk om te zien dat ik mezelf ook daadwerkelijk verbeter. Maar iets in mij is veranderd, als ik nu een keertje niet zo snel ga is het jammer, maar ik heb wel gelopen, en dat is het belangrijkste.

Wat ik wil zeggen, het is belangrijk dat je jezelf niet te veel druk op legt, zodra je een sport gevonden hebt die je echt leuk vind en je verlangt van jezelf niet direct het uiterste, dan komt het wel.

Ik snap dat niet iedereen mijn liefde voor hardlopen deelt. Ik moet zeggen dat ik vijf jaar geleden nooit gedacht had dat ik ooit van hardlopen zou kunnen houden. Tijdens gymles kreeg ik altijd steken in m’n zij en ik heb last van bronchitis en een chronisch verstopte neus, dat was mijn excuus.

Maar het was 2006, en ik keek de film Sisterhood of the travelling pants en ik zag Bridget (Blake Lively) hardlopen, en er gepassioneerd over praten. Ik kon me er toen nog weinig bij voorstellen, maar het klonk goed en het zag er leuk uit, dus ik probeerde het, met een schemaatje uit de glamour

Natuurlijk ging ik veel te snel, ik liep iedere dag, na iets meer dan een week liep ik al twee keer een kwartier achter elkaar, maar dat was natuurlijk niet de manier, ik zou het echt niemand willen aanraden, ook al heb je de conditie, je doet je benen er geen plezier mee.

Ik ben vaak gestopt met lopen, en meestal kwam dat omdat ik ziek werd en het daarna niet meer kon opbrengen om weer verder te gaan, of ik vond dat ik het te druk had om te lopen. Of ik had er gewoon van de een op de andere dag geen zin meer in.

Sinds vorige week ben ik met mijn zusje aan het lopen. De eerste keer ging super goed, vijf keer vijf minuten hardlopen met een minuutje wandelen tussendoor. De tweede keer was een drama, ik denk niet dat ze het leuk vindt dat ik dit vertel, maar ze was veel te enthousiast en liep veel te hard, na twee kilometer kwam haar lunch van een paar uur daarvoor eruit. Zaterdag liepen we weer, maar een veel rustiger tempo, zes keer vijf minuten met een minuutje wandelen tussendoor. Ze was kapot, maar ik zag ook dat ze het ergens wel heel erg fijn vond.

Het liefst zou ik met iedereen persoonlijk mijn liefde voor hardlopen delen. Mijn hardloopflow voelt ongeveer net zo als lopen (en shoppen) in de PC op m’n verjaardag.. echt hoor!

Dus.. iemand zin om met mij hard te lopen?

Liefs,