We sjouwden onze spullen naar de lift, dropten onze UGGS in het depot, kochten liftpassen voor acht dagen en waren klaar voor ons eerste avontuur.

Twee liften brachten ons helemaal boven, ik draaide m’n eerste bochtjes. Ik lag na een, nou wat zouden het geweest zijn? 20 bochten? in een Bridget Jones-achtige houding midden in een groep Fransen.

Op mijn buik, met skistokken voor me uit, en m’n knieën opgetrokken omdat ik op dat moment dacht dat ik zo de minste schade aan zou richten. Het enige dat ik kon was lachen. Het was ook gewoon heel erg hilarisch. Ik, Annemerel, degene die nooit valt, ligt na pak een beet 20 bochten al in de meest ridicule houding in een groep Fransen. Het lag natuurlijk ook niet aan mij, want als die Fransen er niet gestaan hadden had ik niet zo’n buikschuiver gemaakt, dan was ik gewoon door geskied, althans, dat maak ik mezelf graag wijs. 

We deden een paar afdalingen en schoven om half twee aan voor de lunch. We genoten van de zon, ook al ziet het weerbericht er voor de komende dagen niet zo fijn meer uit, deze middag kunnen ze niet meer van ons afpakken.

We had a blast, ik heb me de rest van de middag staande weten te houden, gelukkig. Helaas wel een kleine blessure aan m’n schouder overgehouden. Iets verrekt denk ik, maar eh, denk dat als ik de rest van de vakantie gewoon recht op blijf staan, dat helemaal geen probleem hoeft te zijn. 

Liefs,

Annemerel
Follow my blog with bloglovin

Ik deed gisteravond om 22.00u mijn ogen al dicht, wat er in resulteerde dat ik om vier uur vanmorgen al dacht dat het tijd was om op te staan. Ik mocht nog even blijven liggen, en ondanks dat ik heel graag zo snel mogelijk ski’s onder mijn voeten wilde binden, was dat toch heel erg fijn. Ben ik de enige die het geweldig vind om midden in de nacht wakker te worden, om je vervolgens te bedenken dat je nog minstens drie uur verder kunt slapen?

Om zeven uur werden Roos en ik wakker gebeld door de buren, m’n ouders dus. Of we ons klaar konden maken voor het ontbijt. Maar natuurlijk, binnen een kwartier had ik al m’n tassen weer ingepakt, zat m’n haar semi-fatsoenlijk, zat er wat mascara op m’n wimpers en had ik m’n kleding aangetrokken.

Het ontbijt was zoals gewoonlijk weer amazing. Ik zou daar een hele dag kunnen doorbrengen, maar goed dat is natuurlijk een beetje onredelijk. Dus ik hield het netjes bij drie bordjes. Eentje met (heel veel) scrambled eggs, eentje met een klein beetje kaiserschmarrn (soort van poffertjes) en tenslotte heel gezond amandelen en goji bessen. Glaasje bloedsinaasappelsap, twee kopjes groene thee, en mijn buikje was gevuld, maar niet rond. En dat is dus fijn, want van een vol rond buikje wordt niemand gelukkig.

Het was druk op de weg naar Serfaus, maar het was drukker de andere kant op en dat zagen wij als een goed teken. Ik maakte foto’s, ik luisterde wat muziek en een kleine twee uur later waren we op de plek van bestemming, Serfaus. Mijn home away from home. 


[To be continued]

Liefs,

Annemerel
Follow my blog with bloglovin

De eerste rit ging vandaag naar Dornbirn, een dorpje net over de grens bij Oostenrijk waar we al zo lang als ik me kan herinneren, iedere winter weer, overnachten. 

We vertrokken rond een uurtje of negen, na wat last minute stress natuurlijk, dat hoort er gewoon bij. Stress waarvoor denk je nu misschien? Ja, dat is het mooie van die last minute stress, de reden ervan kun je je na een half uurtje al niet eens meer herinneren. 

Natuurlijk kwam ik er na vijf minuten in de auto al achter dat ik het vest, dat ik speciaal voor de wintersport gekocht had, niet had ingepakt. Jammer dan. Had ik maar iets meer tijd in het inpakken moeten investeren, want eh, als je in tien minuten probeert in te pakken, dan moet er ook gewoon wel iets vergeten worden.

Goed, de reis verliep voorspoedig. In Duitsland hebben we aardig wat toeristische routes, dwars door idyllische dorpjes genomen, maar daar heb ik weinig van gemerkt want ik heb minimaal 75% van de reis mijn ogen dicht gehad. 

In een kleine tien uur waren we op de plek van bestemming. Roos koos onze kamer uit, want dat is nu eenmaal belangrijk. We aten salades, schnitzel en friet, want dat hoort in Oostenrijk. Ik dronk witte wijn die we op m’n werk ook schenken dus ik weet in ieder geval dat me deze keer geen Chateau Migraine is geschonken en dat is met het oog op het schema van morgen absoluut geen overbodige luxe. 

Over iets meer dan twaalf uur sta ik op ski’s!!!!!!

Liefs,

Annemerel
Follow my blog with bloglovin

De nacht in m’n bed in het ouderlijk huis doorgebracht. Hoewel AL m’n spullen nog gewoon in m’n oude knalroze kamertje staan, voelt het toch gek. Ik had niet verwacht dat ik dit zou zeggen, maar nu heb ik dus heimwee naar ons nieuwe huisje. Gek, hoe snel je je aan dingen kunt hechten. Of misschien had ik gewoon ook een beetje heimwee naar m’n vriend, die niet met ons mee gaat naar Oostenrijk.

We stappen straks, na het ontbijt, in de auto en m’n vader zal ons naar een klein dorpje over de grens in Oostenrijk brengen. Roos is er al klaar voor, papa pakt de laatste dingen in, mama maakt ontbijt oh en ik, ik zit natuurlijk te bloggen en krijg straks stress, omdat ik op het laatste moment ineens de helft vergeten blijk te zijn in te pakken. Dat is namelijk altijd het geval. Felix gaat niet mee, die figureert deze week als waakhond.. Dus mochten jullie zin hebben om m’n iMac te komen stelen, hij waakt als een hond en verder is het net een sluwe kat ;-), een gewaarschuwd mens telt voor twee, niet waar?

Ik heb er zin in. M’n iPhones kunnen niet wachten (uiteindelijk toch maar besloten om m’n oude iPhone ook vol te zetten met muziek, stel je voor dat m’n batterij er halverwege ineens mee stopt?). Ik heb de hele nacht Gilmore Girls gekeken, dus er is geen twijfel over mogelijk, ik zal onderweg heerlijk slapen.

Nu rest er slechts nog één angst.. de angst voor het breken van een been of eh.. erger. Ik weet niet waar die angst ineens vandaan komt, want ik ben al jaren niet eens onschuldig gevallen. Ach.. ik moet nu zo mutsen.

It will be a blast :)

Liefs,

Annemerel
Follow my blog with bloglovin