Vandaag was…

Minstens tien keer wakker schrikken van wel hele rare dromen (die allemaal wel bij elkaar paste en ergens ook wel fijn waren..)

Om kwart over zes gewekt worden van de wekker, voor het eerst in minstens zes weken weer een keertje voor negen uur eruit (mijn ritme is ernstig aangetast door m’n werk in de horeca).

Voor je kast staan en met je suffe kop verkeerde kleding aan trekken en je make-up vergeten (hoe kan dat?)

Over de weg naar je werk joggen omdat je eigenlijk al te laat bent, zeker als je moet lopen. En over straat, omdat het voetpad meer weg had van Thialf in Heerenveen dan de de stoep as we know it.

Op je werk komen en heerlijk tot rust komen met een vers gebakken roombotercroissantje en een zacht gekookt eitje.

Enthousiast zijn over het idee dat je baas vandaag opnames heeft voor een programma op de publieke omroep, omdat het gewoon leuk is om je werk terug te zien op TV.

Je werkelijk lam schrikken omdat je hoort dat jij ook gefilmd gaat worden en ook nog moet gaan praten, over gerechten die je zojuist voor het eerst gezien hebt (nieuwe kaart!) en natuurlijk met de meest exotische ingredienten en structuren.

Tussendoor een mailtje krijgen met *exciting* maar nog even geheim, want absoluut nog niet zeker, nieuws. Maar er eigenlijk niet van kunnen genieten omdat je kotsmisselijk bent van het idee dat je zo moet gaan praten voor een camera.

Je afvragen waarom je het leuk vind om in de belangstelling te staan, maar als puntje bij paaltje komt toch doodsbang voor een stomme camera blijkt te zijn.

Uiteindelijk na een beetje stotteren het er natuurlijk toch nog niet zo heel erg slecht van afbrengen (maar natuurlijk voor mijn idee wel ver-schrik-kelijk!)

Te horen krijgen dat er toch nog veel geknipt wordt dus dat ik niet boos moet zijn als er niet zo veel van mij overblijft.

Antwoorden dat ik daar absoluut geen problemen mee heb en dat ze me er met alle liefde volledig uit mogen knippen.

Na iets meer dan tien uur naar huis wandelen, omdat ze je niet willen brengen omdat lopen gezond voor je schijnt te zijn.

Onderweg vriendinnetje met d’r vader tegen komen die mij graag thuis willen brengen.

Thuis komen en bedenken, het viel allemaal best wel mee.

Liefs,

Annemerel
Follow my blog with bloglovin

Kennen jullie dat liedje, “Bring on the day, you don’t have to wait for tomorrow.” Het is het liedje van de intro van The Hills en dat zinnetje, is een van mijn motto’s.

Toen ik gisteravond om een uurtje of tien thuis kwam van m’n werk had ik zin om te knutselen. Ouderwets met gekleurd papier, lijm, en een schaar, knutselen. Het is alweer bijna 1 januari en dat betekent dat het ook weer tijd werd voor een nieuw dagboekje. Ik zocht naar een nieuwe Moleskine, haalde de knutseldoos (die nog steeds na meer dan achttien jaar op dezelfde plek in de kast staat) en begon te knutselen.

Ik vond ‘ponsjes’ die dingetjes waarmee je figuurtjes uit papier kunt drukken. Ik vond pailletjes en lintjes die ik begin dit jaar gekocht had (toen ik ook al aan het Moleskine versieren was geslagen). Op m’n MacBook vond ik een logo, met mijn eigen spreuk, die ik een half jaartje geleden had ontworpen voor een T-shirt. 

Ik knipte en ik plakte en ik had het echt naar m’n zin. In totaal maakte ik drie verschillende (waarvan er twee voor andere doeleinden dan mezelf zijn, dus maar niet online). Toen ik eenmaal alles had opgeruimd was het inmiddels alweer vier uur later.

Om een uurtje of twee, ging ik moe, maar voldaan, heerlijk naar bed. Toch nog ‘een avontuurtje beleefd’

Liefs,

Annemerel
Follow my blog with bloglovin

Soms zijn er van die dagen, die zijn volkomen blanco, wit. Vandaag is zo’n dag, letterlijk en figuurlijk. Niks bijzonders hoor, maar dat is het hem nou juist, er is niks bijzonders. Niks noemenswaardig, niks waarmee ik een paar honderd woorden kan vullen.

De wereld is wit, mijn wereld is eventjes wit. Vandaag is alles gewoon normaal en hoewel dat ook wel eens heel lekker kan zijn, erg goed voor m’n inspiratie is het niet.

Ik heb wel vaker van die ‘normale’ dagen. Dan ga ik op pad, op zoek naar het avontuur. Maar vandaag lieve mensen, loop ik hooguit 20 minuutjes naar m’n werk, heen en terug. Want ander vervoer durf ik momenteel niet aan, wie wel, eigenlijk?

Maar omdat ik het niet over mijn hart kan verkrijgen vandaag ook nog eens een ‘witte/blanco’ blog te posten, laat ik jullie graag genieten van mijn witte overdenkingen.

Morgen ga ik weer op avontuur, ga ik weer leven. Vandaag ga ik naar een normale familieverjaardag en ga ik zoals normaal naar m’n werk.

Liefs,

Annemerel
Follow my blog with bloglovin