Annemerel.com

>What do you want from me?

>

Photobucket

Lieve Lezers,

Mijn blog ben ik in eerste instantie 7,5 jaar geleden voor mezelf begonnen, en nog steeds is bloggen iets wat ik zeker ook voor mezelf doe. Maar ik zou liegen als ik zou zeggen dat mijn lezers mijn weblog niet nog een stuk leuker maken. En ik weet heel erg zeker dat mijn blog er een stuk anders uit zou zien zonder bezoekers.

In 2010 zijn mijn bezoekersaantallen verdrievoudigd, zowel pageviews als unieke bezoeken. En daar ben ik best wel gelukkig mee, want dan zal er vast wel iets zijn wat ik goed gedaan heb het afgelopen jaar, toch? Waarschijnlijk heeft dat ook deels te maken met het hernieuwde enthousiasme wat ik voor bloggen gevonden heb en de hoeveelheid posts die daarmee gekomen zijn.

Het afgelopen jaar heb ik mijn Nikon afgestoft en ben ik er mee gaan spelen, vaak met een belabberd resultaat, maar hey, oefening baart kunst they say. Ik ben meer boeken en films gaan kijken en heb deze als inspiratie voor blogposts genomen. Mijn vakanties worden van begin tot eind gedocumenteerd, ik ben mijn modeverslaving met jullie gaan delen en van ieder sportief avontuur bracht ik jullie op de hoogte.

Ik voel me op dit moment meer blogger dan ooit. Dat wil niet zeggen dat ik voel dat ik me kan meten met de grote bloggers, maar daar wil ik mee zeggen dat ik toch wel veel met bloggen bezig ben. Ik denk vaak ‘hey dat is leuk voor m’n blog!’ en bedenk dan alvast wat ik ga schrijven en maak een paar foto’s. Ook zijn er dingen die ik doe, juist omdat ik een blog heb. Ik denk dat ik een stuk minder avonturen (voor zover je het zo mag noemen) zou beleven, zonder m’n blog.

Maar nu mijn vraag aan jullie.. wat willen jullie het allerliefste lezen? Willen jullie meer mode? Meer foto’s? Meer serieuze praktijken? Meer films en boeken? Meer privé-updates? Of juist minder? Wat zou ik kunnen doen om te zorgen dat mijn weblog volgend jaar nog drie keer zoveel lezers heeft als nu? (hoewel ik ook erg gelukkig zou zijn als ik volgend jaar nog net zoveel lezers heb als nu hoor!).

Kortom, wat willen jullie van me?

Liefs,

>De (on)Gelukkige Huisvrouw

>

Photobucket

Ik geef het eerlijk toe, als ik teveel naar Teen Mom kijk, dan wil ik een baby. Natuurlijk zijn de meeste moeders in Teen Mom echt een drama, maar dan zie ik Macy en haar kleine Bentley en dan weet ik het weer zeker, ik wil een kind.
Goed gelukkig heb ik daarboven ook nog wel een paar hersens zitten en heb ik genoeg verstand om te beseffen dat een kind op mijn leeftijd, in mijn absoluut nog niet stabiele situatie, niet bepaald wenselijk is en ik was dan ook niet van plan om aan kinderen te beginnen, anytime soon (als in de eerste komende tien jaar!). Maar toch… die gevoelens, die zijn er nog steeds.
Afgelopen week echter, werden deze gevoelens eventjes hardhandig de laan uitgestuurd. Ik keek De Gelukkige Huisvrouw voor de eerste keer. Het boek las ik vijf jaar geleden, maar maakte niet zoveel indruk op me. Ja, ik heb heel hard gelachen en wilde gelijk nog meer van Heleen lezen, maar verder… niets. Maar de film… was pijnlijk.

Hè bah, een kind krijgen lijkt ineens een stuk minder aantrekkelijk. Ik kreeg het spaansbenauwd toen ik Lea haar kind in een doos in een hoek zag schuiven, ik kreeg tranen in mijn ogen toen ik besefte hoe verknipt die hele bevallig Lea gemaakt had, ik werd boos toen duidelijk werd dat haar omgeving het niet echt begreep, maar vroeg mezelf toen af.. ‘Hoe zou jij in zo’n situatie reageren?’

Dus, van mijn kinderverlangens ben ik weer eventjes genezen. Ik ga straks eerst wel eens eventjes oefenen. M’n schoonzus is zwanger van haar eerste kindje en begin volgend jaar ben ik dan een soort van on-aangetrouwde-tante? Of hoe zou je me dan noemen? Een ding is duidelijk, ik stel me dus zeker wel beschikbaar als vrijwillig oppasmeisje :) En daar wil ik het voor nu maar gewoon eventjes bij laten. Verstandig niet waar?

Liefs,
Annemerel

>Grazia Insider

>

Photobucket

De avond voordat ik naar Parijs ging, vond ik eindelijk een half uurtje tijd om de Grazia erbij te pakken. We zijn al jaren lid en ik bivakeer op donderdagmiddag dan ook het liefst bij onze brievenbus, zodat ik de Grazia als eerst kan lezen. Maar de week voordat ik naar Parijs ging had ik het op zijn zachtst gezegd een beetje druk en had ik zondagavond pas een klein beetje rust en tijd voor Grazia.

Maar die rust was snel verdwenen toen ik las dat ze op zoek waren naar Grazia Insiders. Meiden die hun weg op internet wel weten te vinden, met tenminste een twitter en een facebook, het liefst ook nog een weblog. Enig gevoel voor mode, en een mening.

Het was net alsof de Grazia in mijn handen tegen me sprak.

En dus werd de Grazia naast me neergelegd, opende ik mijn MacBook en m’n E-mail. Ik heb nog nooit zo’n snelle ‘sollicitatie’ geschreven. Snel, maar enthousiast, want dat was ik.

Gistermiddag opende ik nietsvermoedend mijn mail en zag ik een mailtje van Grazia in mijn postvak staan. In capslock was de titel ‘GEFELICITEERD GRAZIA INSIDER’ en sindsdien ben ik nog gelukkiger dan anders.

Als één van de 23 Grazia Insiders ontvang ik wekelijks Grazia (nu heb ik mijn eigen abonnement, nooit meer vechten wie de Grazia als eerste mag lezen!), ik kan mijn stem laten horen in de Grazia, ik krijg toegang tot exclusieve evenementen, mag producten testen voor ze in de winkel liggen en mag de nieuwste modecollecties als eerste bekijken.

Jullie begrijpen mijn gelukkige gevoelens?

Liefs,

>The Power of the Odour

>

Photobucket
Ik hou van luchtjes. Ik hou van de lucht van versgemaaid gras, ook al krijg ik er de meest vreselijke hooikoortsaanvallen van. Ik hou van de frisse koude lucht bovenop een 2000 meter hoge wit besneeuwde berg. Ik hou van de lucht van versgebakken appeltaart, van een goede witte Bourgogne, van brownies in de oven, de geur van vers brood en van Starbucksfilialen.

Ik hou van geuren die ik in het verleden geroken heb op bijzondere momenten. Zoals de geur van benzine bij een pompstation, dat staat bij mij voor vakantie. Ik hou van Dior’s Pure Poison, want die kocht ik de eerste keer in Londen toen ik voor het eerst zonder ouders in een ander land was. Ik hou van de geur van oude boeken, omdat die me aan mijn tijd op de basisschool doen denken.

Afgelopen week vond ik een pakketje in de brievenbus, van Star-Chic eigenaresse Diana. Naast een heerlijk vestje, een super mooie sjaal en oorbellen, waar ik binnenkort meer van zal laten zien, zat daar ook deze kaars in. Op zich niet onwijs bijzonder, maar wel ontzettend schattig. Toen ik hem echter rook nadat ik hem aangestoken had kwam daar weer zo’n geur vol nostalgie tevoorschijn. De geur van het mannelijke luchtje van Jean Paul Gaultier.

In een heel ver verleden, was ik idolaat van deze geur. Mijn eerste vriendje droeg het vrijwel iedere dag en ik was verliefd op hem, dus ook op zijn parfum. Nu, jaren later, ben ik al weer meer dan twee jaar meer een Boss-luchtjes meisje (en dat heeft natuurlijk absoluut geen verdere betekenis, haha..), maar dat luchtje van Jean Paul blijft nog altijd dat nostalgische kalverliefde gevoel naar boven brengen. Dankjewel Diana! I Love It!

&.. van welke geuren worden jullie zoal gelukkig, of sta ik hierin helemaal alleen?

Liefs,

>Candy

>

Photobucket
Ze hebben het altijd over Kerstkilo’s, en soms misschien nog wel over Decemberkilo’s, maar bij mij zou je het beter de ‘Sinterklaaskilo’s’ kunnen noemen.

God, ja natuurlijk, met Kerstmis eet je jezelf helemaal ongans, tweeënhalve dag lang. Natuurlijk ben je dan tussen Kerst en Oud & Nieuw misschien anderhalve kilo zwaarder, maar goed, tweeënhalve dag ongegeneerd vreten gebeurd bij mij wel vaker.

Nee Sinterklaas is geniepiger. In september kun je bij iedere supermarkt al terecht voor het nodige strooigoed en knappe meid als jij het tot december volhoudt daar niet van te eten.

Ik begon eind september al aan de kruid- en pepernoten, en ben sindsdien niet meer gestopt. Vond ik vanmorgen ook nog eens bij mijn zusjes’ UGG een zak met sinterklaasschuimpjes geadresseerd aan Roos en aan mij (naast de tweede Sex and the City Movie overigens!). Als ik ergens verslaafd aan ben dan is het aan schuimpjes. Die suiker die daar in zit zorgt er gewoon voor dat ik niet stop voordat ik misselijk ben en ook dan ga ik graag nog eventjes door. Niet zo’n slimme zet van de Sint dus.

Dat bedoel ik dus. Bij Kerst eet je je dan misschien tweeenhalve dag ongans, met Sinterklaas snoep ik me tweeënhalve maand onwel. En iedereen weet dat suiker een stuk slechter is dan een stukje kalkoen (hoewel daar natuurlijk ook wel weer heel veel over te zeggen is natuurlijk, waar ik overigens ook het wel het nodige van af weet, maar jullie begrijpen mijn punt toch?)

Liefs,