Italy Twentyten: Lunching with a view

Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Lekker, relaxt, uitgebreid, ongegeneerd, decadent, culinair genieten van eten en wijn is een van mijn favoriete bezigheden. In Italie had ik dat eigenlijk nog nooit gedaan. Natuurlijk eet ik pizza’s, pasta’s en gelato’s alsof mijn leven er vanaf hangt, maar dat is anders..
Nadat ik een paar dagen met mijn ouders, broertje en zusje weg was kwam ook mijn vriend een paar dagen langs. En dat was het moment om Italië ook eens culinair te gaan ontdekken.
We kozen een restaurantje, Golden View genaamd, aan het water, vlak naast de Ponte Vecchio. En het uitzicht was inderdaad Golden, misschien een klein beetje toeristisch, maar dat was het menu gelukkig niet.
We deelden eerst een bord met verschillende tartaren van vis. Zwaardvis, tonijn en zalm. Onwijs lekker, heel anders dan ik het normaal eet, maar niet minder lekker. Als hoofdgerecht had ik een risotto met gamba’s en at m’n vriend spaghetti vongele, met venusschelpjes dus. Voor beide gerechten geld, nog nooit zo lekker gegeten. De risotto leek heel veel, maar doordat het niet doordrenkt was van room viel dat heel erg mee. De Spaghetti vongele was een hele onderneming, zoveel schelpjes! Maar echt, iedere hap was goddelijk. De spaghetti was perfect op smaak, iets wat ik niet vaak meemaak met een blanke saus. En dan het dessert, ik had panna cotta. Serieus nog nooit gegeten, maar als ze allemaal zo smaken.. dan ben ik dus fan. Vriendje had drie bereidingen van pure chocolade.. Ook onwijs goed, zeker met zijn zoete wijn erbij…
Ik heb ieder moment genoten, zelfs mijn bezoekjes aan het toilet waren een feest. Prachtig dat marmer en, niet geheel onbelangrijk.. nog nooit zo’n schone wc in Italië gezien!
Hmmmmm alleen voor dit restaurant zou ik zo weer op het vliegtuig stappen!

>Italy Twentyten: Florence

>

Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket

Florence is een beetje mijn tweede stad geworden. In de afgelopen elf jaar ben ik er minstens dertig keer geweest, als het niet meer is geweest. Toch kan ik er nog steeds verdwalen, maar dat heeft meer met mijn richtingsgevoel dan de omvang van Florence te maken.
Florence is prachtig, eigenlijk net een dorp, zeker als je het vergelijkt met steden als Londen en Barcelona. Florence straalt gewoon iets uit wat mij helemaal gelukkig maakt. Het heeft prachtige oude gebouwen, maar heeft ook de mooiste winkels en niet te vergeten, de aller lekkerste ijsjes (maar daarover later meer).

Maar zeg nou zelf als je die kerken ziet, de precisie waarmee ze zijn ontworpen en tegelijkertijd die grootsheid. Dat is toch overweldigend mooi? En dan heb ik het alleen nog maar over de buitenkant.

Oh en wat vinden jullie trouwens van mijn knallende rode lippen? Ik kocht in Florence een YSL lippenstift en iedereen hier is het er over eens, het staat afschuwelijk, terwijl ik het eigenlijk wel eens leuk vond staan, voor de afwisseling, voor gelegenheden.. Ben ik nu zo blind of zijn mijn ouders, broertje, zusje en vriendje nou zo saai?

>Italy Twentyten: Giro de Vino

>

Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Na een paar dagen met mijn ouders, broertje en zusje, kwam mijn vriendje ook een paar dagen langs. Wijn is een van zijn grootste liefdes (na mij natuurlijk, althans daar ga ik vanuit) en dus gingen wij op wijntoer, of zoals mijn moeder zo mooi zei wij maakten een Giro de Vino.
Eerst Montepulciano, een klein bergstadje waar ik een paar jaar geleden ook al eens was geweest. In Montepulciano maken ze de Vino Nobile de Montepulciano en dat hebben we geweten. De stad zit vol met winkeltjes die de (vooral rode) wijn verkopen. Onwijs leuk om te zien, te proeven en natuurlijk te kopen. Bij een van de winkels hoorde een enorme kelder waarin de wijn in vaten werd bewaard, super gaaf om dat zo eens te zien.
Herkennen jullie ook het paleis op de foto’s? Het was te zien in een bekende film uit 2009, weten jullie welke ik bedoel?
En hoe vinden jullie mijn nieuwe auto ;-)? Ik wil zoooo graag een nieuwe Fiat 500, maar toen ik deze zag was ik ook op slag tot over mijn oren!
Na Montepulciano deden we Montalcino aan, daar maken ze Brunello, ook een rode wijn. Dit dorpje was iets minder enerverend. Beter gezegd, het was vrij saai. Het weer was ook niet bepaald gezellig en er was niet eens een normale ijswinkel en ik had nog wel zo’n trek in een lekker ijsje (wanneer niet?)
Als je je afvraagt wat ik op de laatste foto doe.. Ik raap pijnboompitten op. Mijn vader heeft de vreemde gewoonte die altijd op te willen rapen en er lagen er heel wat. Ik wilde lekker naar de auto en besloot hem maar te helpen, anders had dus twee keer zo lang geduurd. Die pijnboompitten zitten nu natuurlijk nog steeds in hun schil en ik vermoed dat die er ook niet meer uit zullen komen. Maar het was een goede oefening ;-)

Liefs,

>Italy Twentyten: Camping Life

>

Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket

Volgens mij ben ik niet heel erg eerlijk geweest? Ik zei dat ik naar Milaan en Rome ging? Nou in ieder geval dat heb ik tegen heel veel mensen gezegd en dat was ook echt de bedoeling, maar ik ging niet echt naar de stad maar naar een camping in de buurt, dat klinkt alleen natuurlijk een stuk minder fabulous, maar stiekem is het niet minder fijn. In Milaan zijn we niet geweest, Rome trouwens ook niet, we zijn eigenlijk alleen maar heel erg lui.
In ieder geval, ik. Ik lees wat boekjes, mijn favoriete tijdschriften. Grazia, Elle, Jackie, Glamour, ik heb ze allemaal minstens drie keer gelezen. Ik zit aan het zwembad, ga er maar af en toe in (want je moet zo’n vreselijke badmuts op), we eten, en we eten, en we eten nog wat meer, en nog meer. Echt camping life, eigenlijk alleen maar relax, take it easy. Natuurlijk ben ik wel van mijn gat geweest, ik heb geshopt (hoe verwonderlijk) en ik heb wijn geproefd (nog verwonderlijker), maar daar gaan we het later over hebben, I promise!

>Italy Twentyten: Up in the Air

>

Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Donderdagochtend zou ik om zeven uur vliegen, punctueel als ik ben zat ik al om half zes ingecheckt en wel op een bankje bij het raam van de gate. Zat ik daar mijn laatste blogpost nog snel even te schrijven. Ik zag de zon opkomen, ik zag mijn bagage naar het vliegtuig rijden, ik zag de anderen passagiers binnen druppelen. 
Het vliegen was onwijs relaxt. Het vliegtuig was denk ik maar voor een kwart gevuld. Mijn stoeltje was helemaal vooraan aan het raam, extra beenruimte, die ik graag inruilde voor een plekje waar ik wel mijn handbagage op schoot mocht houden. Dus schoof ik een rijtje op, drie stoeltjes voor mezelf, heerlijk. De vlucht was op tijd, we landde zelfs tien minuten te vroeg. Jammer, ik had nog wel uren in het vliegtuig kunnen zitten (en slapen haha.. ik had niet door dat we aan het landen waren en toen we de grond raakte had ik dan ook echt het idee dat er iets vreselijks aan de hand was!)
Op het vliegveld had ik het heerlijk naar mijn zin. Alleen reizen is heus niet altijd vervelend. Italianen kennen geen schaamte ze bekijken je van top tot teen. Jong of oud, man of vrouw, serieus ze doen het allemaal. Vrouwen geven een goedkeurend knikje, mannen hebben zo’n typische zuidelijke mix van lach en knipoog. Met mijn iPod in mijn oren kan ik daar echt van genieten. Het is dan net niet echt ofzo, alsof niemand mij iets kan maken, m’n leven lijkt zich in een film af te spelen.
Totdat er ineens een horde taxichauffeurs op me af kwam en me wel heel graag naar m’n plek van bestemming wilde brengen. Sorry guys, my car is waiting for me..
En mijn auto stond inderdaad op mij te wachten, met m’n ouders erin. De schatten, had ze toch wel erg gemist.