Annemerel.com

>Italy Twentyten: Up in the Air

>

Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Donderdagochtend zou ik om zeven uur vliegen, punctueel als ik ben zat ik al om half zes ingecheckt en wel op een bankje bij het raam van de gate. Zat ik daar mijn laatste blogpost nog snel even te schrijven. Ik zag de zon opkomen, ik zag mijn bagage naar het vliegtuig rijden, ik zag de anderen passagiers binnen druppelen. 
Het vliegen was onwijs relaxt. Het vliegtuig was denk ik maar voor een kwart gevuld. Mijn stoeltje was helemaal vooraan aan het raam, extra beenruimte, die ik graag inruilde voor een plekje waar ik wel mijn handbagage op schoot mocht houden. Dus schoof ik een rijtje op, drie stoeltjes voor mezelf, heerlijk. De vlucht was op tijd, we landde zelfs tien minuten te vroeg. Jammer, ik had nog wel uren in het vliegtuig kunnen zitten (en slapen haha.. ik had niet door dat we aan het landen waren en toen we de grond raakte had ik dan ook echt het idee dat er iets vreselijks aan de hand was!)
Op het vliegveld had ik het heerlijk naar mijn zin. Alleen reizen is heus niet altijd vervelend. Italianen kennen geen schaamte ze bekijken je van top tot teen. Jong of oud, man of vrouw, serieus ze doen het allemaal. Vrouwen geven een goedkeurend knikje, mannen hebben zo’n typische zuidelijke mix van lach en knipoog. Met mijn iPod in mijn oren kan ik daar echt van genieten. Het is dan net niet echt ofzo, alsof niemand mij iets kan maken, m’n leven lijkt zich in een film af te spelen.
Totdat er ineens een horde taxichauffeurs op me af kwam en me wel heel graag naar m’n plek van bestemming wilde brengen. Sorry guys, my car is waiting for me..
En mijn auto stond inderdaad op mij te wachten, met m’n ouders erin. De schatten, had ze toch wel erg gemist. 

>She’s leaving on a jetplane, this time for real.

>

Photobucket

Zit op het vliegveld, aan het raam bij de gate waar ik over een half uur kan boarden. Als ik naar buiten kijk zie ik naast een aantal vliegtuigen een zonnetje dat langzaam door de wolken heen opkomt. Mijn MacBook Air ligt op schoot, mijn SLR hangt om mijn nek. Ergens tussen ligt mijn iPhone waaruit op dit moment Lady Gaga schalt. Aan mijn voeten zitten mijn nieuwe Fillipa K wedges en ik moet iedere vijf minuten gewoon even kijken, want ik vind ze echt heel erg mooi. Ik drink wat water, eet wat crackers, kijk nog eens naar buiten, naar het vliegtuig waar op dit moment een vracht met koffers heen wordt gereden. Ik probeer mijn eigen koffertje te ontdekken, beseffend dat dit het vliegveld is waar drie jaar geleden mijn koffer kwijtraakte. Inmiddels heeft Lady Gaga plaats gemaakt voor John Mayer, ik check nog eens mijn documenten, heb ik alles? Ja, nog steeds.
Mijn vriend smst, hij is thuis. De schat heeft mij net zonder minuutje slaap naar het vliegveld gebracht, over een paar uur moet hij al weer aan het werk, over een paar uur zit ik met mijn kont aan het zwembad. Gelukkig komt hij volgende week ook een paar daagjes vakantie vieren. Hoef ik hem tenminste niet zo te missen. Ik ben verrassend rustig, lijk mijn zaakjes op orde te hebben. Ben benieuwd wanneer Miss Stress het weer overneemt.

Ik ga mijn tas weer inpakken, voordat ik Miss Stress echt begin te triggeren. Laat haar liever even voor wat ze is, de echte Annemerel is veel leuker en minder vermoeiend.

Liefs,

>She’s leaving on a jetplane, yet again.

>

We zijn inmiddels anderhalve week verder. Ik ben anderhalve week alleen thuis geweest en dat is minder rooskleurig als het doet vermoeden.
1. Ik besef plots hoeveel teringzooi ik eigenlijk maak. Mijn moeder zegt altijd ‘Annemerel laat standaard een spoor van vernieling achter zich’ en daar heeft ze eigenlijk wel een beetje gelijk in. Als ik binnen kom laat ik 1 voor 1 al mijn spullen achter mijn kont slingeren. Ik vergeet mijn schoenen uit te doen en loop gras door het hele huis, of ik doe mijn schoenen juist wel uit maar zorg voor een compleet zandstrand doordat ik toevallig heel de dag op het strand heb gewerkt. Kortom, het is iedere dag weer een teringzooi en als ik het een dagje niet opruim is het de dag daarna een teringzooi in het kwadraat.
2. Eten koken kost tijd en geld. Ik heb gelukkig niet iedere avond hoeven koken omdat ik als ik aan het werk ben gewoon daar eet, maar de keren dat ik thuis was, was het een drama. Ik heb iedere keer zalm uit de oven gegeten. Gewoon, omdat dat toevallig nog in overvloed in de vriezer ligt en omdat ik het snel en makkelijk kan bereiden. Verder heb ik erg veel brood gegeten met olijfolie, want dat is ook heel simpel. De kosten gingen zitten in het fruit dat ik iedere keer weer kocht. Het liefst eet ik heel de dag fruit, maar dat kost dus aardig wat. Eigenlijk nooit zo bij nagedacht.
Maar goed het was ook wel fijn hoor. ’s avonds laat thuis komen en gewoon onder de douche springen, gewoon omdat ik geen rekening met anderen hoef te houden. Of de hele dag alleen maar Lady Gaga en John Mayer op volume ‘ze horen het drie huizen verder nog’ aan. Geen verantwoordingen, geen aanpassingen aan het gezin, lekker zelfzuchtig doen waar ik zin in heb. Als ik zin heb in cappuccino hoef ik niet eerst aan de rest te vragen of zij ook wat willen. Ik beslis wat er op tv gekeken word en ik bepaal wat er gegeten wordt. It’s not that bad.
Maar over een paar uurtjes is het gedaan met mijn vrije leventje. Over iets minder dan acht uur stap ik in de auto richting Rotterdam Airport. Om half zeven mag ik boarden, om zeven uur staat mijn vlucht gepland. Morgenochtend om 9.00u land ik in Rome om vervolgens minstens de eerst komende tien dagen niet op Nederlandse bodem te verschijnen. Ik zeg, mooi leven! Probleem is wel, het zal wat anders zijn dan de afgelopen tien dagen. Geniet ik nu complete vrijheid, vanaf morgen zit ik samen met mijn ouders op een postzegel van 10 bij 10 op een camping. Sliep ik nu in het tweepersoonsbed van mijn ouders, straks slaap ik in een TENT. Maar lieve lezers, maak je over mij geen zorgen, ik denk dat het wel weer eens tijd word for some quality time with the fam en geef me er maar gewoon lekker aan over.
Tot over twee weken, hopelijk met heel veel verhalen waar jullie dan de komende weken wel weer even zoet mee zijn!

>Sunday Morning Tea

>

Photobucket
Goedemorgen. Na nog geen vijf uur slaap (gewerkt) heb ik me toch maar uit mijn bed gesleept voor een theeleutfeestje in de tuin met mezelf. Moet over vijftig minuten alweer present zijn op mijn werk, maar dat geeft niet, want ik geniet nu. 
De zon is warm, maar nog niet bedrukkend. De lucht is strak blauw, maar zal binnen een uur betrokken zijn. Het is stil, op een fluitend vogeltje na. En ik drink een heerlijk theetje. Biologische witte thee van Emeyu, even meegenomen van Elzenduin. Moet er een theekaart van gaan fabriceren, maar hoe kun je die nou maken zonder geproefd te hebben? 
Lekker rustig begin van een spannende zondag dus. Sta vanavond officieel ook op het rooster om te werken en er zijn ook daadwerkelijk mensen die voor vanavond hebben gereserveerd. Hoe ik de wedstrijd ga meemaken dat weet ik dus ook niet. Of ik wil kijken weet ik ook helemaal nog niet. Ik vrees dat we er niet gelukkiger van geworden, maar goed dat denk ik iedere wedstrijd, dus dat kan ook wel weer een goed teken zijn.
We zullen het zien en ik misschien wel horen (radio in de keuken).

>Excuse me sweeties :)

>

Soms zijn er van die weken, die eigenlijk zo ongelooflijk eentonig zijn, dat je er eigenlijk niks over kunt schrijven. Ook zijn er wel eens van die weken waarin ongelooflijk veel gebeurd maar dat je eigenlijk niet weet waar je nou eigenlijk over moet schrijven. Kan ik hier over schrijven? Wil ik hier over schrijven? Heb ik eigenlijk wel tijd om hier over te schrijven?
Je begrijpt in die laatste situatieschets bevind ik me momenteel. Het is niks onwijs spannends. Eigenlijk gewoon heel veel drukte en een uitspatting op dinsdagavond waardoor ik vervolgens twee dagen uit de roulatie was. Maar het heeft er wel voor gezorgd dat ik een week niks van me heb laten horen en dat is niet zo netjes van mij.
Ook dit wordt geen uitgebreide post, want nog steeds geld ‘so little time, so much to do’ en ben er ook nog steeds niet helemaal uit waar ik nou eigenlijk over wil schrijven. Maar, on a more positive note, mijn ticket naar Italie is geboekt! Donderdag 22 juli vlieg ik al om zeven uur ’s ochtends vanaf Rotterdam Airport naar Rome, om me vervolgens ruim tien dagen onder te dompelen, in zon, zwembad, strand, ijsjes, pizza, shoppen en hopelijk veel warmte. Yes!

Fijn weekend en tot snel!