Mijn scriptie is ingeleverd en laat me achter met een shitload aan emoties. Want wat moet ik nu eigenlijk voelen? Opluchting, vrijheid, blijheid, geluk? Er zijn momenten dat die emoties inderdaad door mijn hele lichaam heen razen, maar het volgende moment voel ik me weer leeg en angstig, bang dat het niet goed genoeg was. Nu kan ik er niks meer aan doen. Shit. Of niet?

Ik probeer er in ieder geval het allerbeste van te maken, de zeventien dagen tot de dag des oordeels. Vanmiddag heb ik heerlijk en vooral gezellig geluncht met Laura, met wie ik – als het goed is – over precies veertien uur in een vliegtuig richting Barcelona zit. Ik ben nog eventjes een paar winkels in geweest, maar heb me in kunnen houden. Mijn geld kan ik beter voor Barcelona bewaren. Bij Starbucks heb ik mezelf wel even lekker verwend, zoals het hoort. 

En nu is het tijd voor mijn favoriete bezigheid, mijn koffer in pakken. Wat is dat toch altijd weer een drama. Zelf voor twee nachtjes kan ik er een reusachtige bezigheid van maken. Vooral het schoenen debacle. Loop het liefst alleen maar op sandaaltjes, maar laat ik die nou – op een paar sandaaltjes van twee jaar geleden – niet hebben. Dat wordt shoppen dus :). Nu maar hopen dat ze in Barcelona maat 41 verkopen.

Goed, laatste post voor take off.. Het hotel waar ik slaap heeft wifi, maar ik weet niet of ik de tijd kan vinden iets zinnigs achter te laten. Neem in ieder geval geen laptop mee voor die paar dagen, maar beloof het volgende week helemaal goed te maken ! En jullie kunnen me natuurlijk altijd volgen op m’n Twitter!

Liefs,

Annemerel

Morgen lever ik mijn scriptie in, maar ik had vandaag de moed niet om nog heel veel te gaan veranderen. Ik was bang dat als ik er te lang naar ging kijken, ik 100000 dingen zag die ik nog wilde veranderen. Daarom stuurde ik hem nog eventjes naar Laura voor een laatste controle en waarschuwde ik haar dat ze vooral niet al te moeilijk commentaar moest geven maar gewoon nog eventjes naar de schoonheidsfoutjes moest kijken. Ondertussen deed ik hetzelfde met Laura’s scriptie en toen was het voor mij echt klaar. Ik kijk er niet meer naar, ik denk er niet meer over na. Morgenochtend lever ik hem in en dan gaan we allemaal kaarsjes branden voor een fantastische afloop.

Wat ik vandaag dan wel gedaan heb? Ik heb mijn kamer opgeruimd. Dat had ik al maanden niet meer gedaan en was dus echt nodig. Ik ben in laadjes geweest waar ik al jaren niet meer geweest ben (zie foto) vond ik ineens allemaal aantekeningen uit de derde klas. Uhm? Is dat niet al zo’n zes jaar geleden? Zal ik die aantekeningen ooit nog gaan gebruiken? Ik heb zo’n flauw vermoeden van niet. De aantekeningen liggen inmiddels in een papierbak, samen met zo’n 25 verschillende versies van mijn scriptie (die heb ik nog wel op mijn computer staan hoor.. zo zeker ben ik nou ook weer niet van mijn zaakjes). 

Ik ben zo’n zes uur bezig geweest. Ik weet zeker dat meer dan de helft van de mensen die nu mijn kamer zou betreden zich af zou vragen wanneer ik mijn kamer eens op ging ruimen, maar het is opgeruimd, echt. Ik heb gewoon zo ontiegelijk veel spullen dat mijn kamer al snel een beetje rommelig lijkt. Zo staat er midden in mijn kamer een overvol kledingrek omdat mijn kast uit zijn voegen barst en staan mijn boeken en tijdschriften door heel mijn kamer, omdat het niet in 1 simpele boekenkast past. En iedere keer als ik nieuwe kasten wil kopen denk ik ‘Shit.. hoe lang woon ik nog thuis? Heeft dit nog wel zin..’ Met als gevolg dat ik nu al drie jaar met een chronisch kastruimte gebrek te kampen heb. Life’s hard. Haha.

Morgen scriptie inleveren & overmorgen naar Barcelona! Spannende tijden :)

Liefs,

Annemerel

Ik ben een drama in de auto, met het OV kan ik ook vaker niet dan wel overweg en nu ga ik jullie vertellen dat ik te voet ook helemaal niet zo fantastisch ben.

Ik had gister mijn tentamen en ik had me prima voorbereid. Niet op het tentamen zelf, maar op de weg die ik moest lopen naar de tentamenzaal. Ik zou gaan lopen, want metro’s vind ik vies en ik weet nooit precies hoe ze werken (zal vast niet lastig zijn, maar ik heb vanwege de stank een zekere desinteresse). Natuurlijk regende het net op het moment dat ik wilde gaan lopen pijpenstelen. Ik probeerde de H&M voor een paraplu, maar de H&M dacht waarschijnlijk ‘het is bijna zomer, dan heb je geen paraplu nodig..’ dus ik had twee keuzes, veranderen in een verzopenkatje of me over mijn metro-haat heen zetten.

Ik besloot voor het laatste te kiezen. Ging allemaal prima, ik hoefde maar vier haltes dus hoefde niet eens na te denken welke metro ik zou kiezen (ze gingen namelijk toevallig allemaal naar die halte) en het ging nog relatief snel ook. Totdat ik uit de metro stapte en niet meer wist waar ik was. Op mijn kaartje die ik van Google Maps had geprint stond het metrostation niet en mijn iPhone had ik net uitgezet omdat ie bijna leeg was, dus die kon me ook niet helpen.

Uiteindelijk heb ik het gevonden, vijf minuten voor het tentamen begon (ik stapte 35 minuten daarvoor uit de metro). Ik ben in de tussentijd gevallen (voet ligt open en Marc Jacobs ballerina is voorgoed geruïneerd), ik heb mijn lunch weggegooid (omdat ik echt geen trek meer had door al die spanning), ik ben chagrijnig, ik ben moe, ik ben gestrest.. en nou ja nog 1000000 factoren waardoor ik mijn tentamen verpest heb (1 daarvan is dat ik niet goed genoeg geleerd heb, maar ook daar heb ik weer 100000 redenen voor).

De terugweg was echter nog een stukje erger. De regen was inmiddels gestopt en ik besloot toch maar te gaan lopen. Maar ik deed iets heel erg stoms, ik vertrouwde op mijn neus. Ik liep en ik liep maar door.. eerst langs Artis, toen langs een park.. en ik negeerde de bordjes waarop stond dat ik voor het station linksaf moest, nee ik moest gewoon rechtdoor, die bordjes waren gek.

Als ik dit nu lees denk ik, “die bordjes zijn gek Annemerel? Meen je dat nou serieus? Jij bent gewoon helemaal gek. Die bordjes staan daar toch zeker niet voor niets.” Op een gegeven moment liep ik dood en ik zag alleen nog maar water om mee heen, was ik op een eiland ofzo? Ik besloot toch maar mijn bijna lege iPhone aan te zetten en te kijken waar ik was. Toen ik zag waar ik was schrok ik beetje. Ik stond inderdaad op een soort van eiland en ik stond helemaal aan het eind van het eiland, vraag me niet hoe ze het noemen.. maar op de straatnaambordjes stond nog steeds centrum, dus ik dacht dat ik nooit zo heel erg ver kon zitten.

Ik voerde het Centraal Station in op mijn telefoon en wat bleek.. Nog 45 minuten lopen naar CS. Nee? Serieus? 3,5 kilometer? Ik heb over 30 minuten mijn trein nodig..

Fuck mijn neus! Fuck 3,5 kilometer! Fuck 45 minuten! Fuck mijn ballerina’s! Fuck mijn zware tas! Ik ga gewoon rennen. Toen ik uiteindelijk op een punt kwam waar ik het Centraal Station kon zien liggen kon ik alleen maar heel erg opgelucht zuchten. Uiteindelijk was ik er in precies 23 minuten. Ruim op tijd voor mijn trein, nog precies 7 minuten om een taartje te halen bij Starbucks te halen. Niet omdat ik het verdiend had, maar meer een beetje om mezelf te verwennen.

Liefs,

Annemerel

De weg van het kleine dorpje waar ik woon naar Den Haag heeft er volgens mij nog nooit zo prachtig uit gezien. Vorige week stelde ik al dat de zon alles mooier maakte, nou dat is wel weer een keer bevestigd. Ik draag trouwens het Filippa K jurkje dat ik op mijn verjaardag in Amsterdam kocht en de Tiffany’s ketting die ik voor mijn verjaardag heb gekregen. Er moet natuurlijk ook nog steeds een ‘Turning 21, part two’ komen, maar daarvoor moet ik eerst de camera van mijn vader arresteren, want die heeft ’s avonds de foto’s gemaakt :) En wat is nou een verjaardagsblog zonder verjaardagsfoto’s?

Liefs,

Annemerel