>
Sam Galesloot is 25 jaar, heeft een middelbare schoolopleiding doorlopen en overweegt een rechtenstudie. Niks bijzonders zou je zeggen, maar Sam is in fysiek opzicht tot vrijwel niets meer in staat. Sinds zijn vijfde lijdt Sam aan een progressieve spierziekte, hij raakt verlamd, wordt nagenoeg doof en blind en ligt 24 uur per dag aan de beademing, maar aan opgeven denkt hij eigenlijk nooit. Zijn hart blijft kloppen en in geval van nood wil hij gereanimeerd worden. Geestelijk is er niks met Sam, hij heeft een IQ van 140.
Ik vind dit zo knap, zo bewonderenswaardig en ongelooflijk moedig. Het doet me denken aan mijn vriendinnetje Anika die ook tien maanden aan een spierziekte leed, maar het helaas niet heeft gehaald. Ook zo moedig, zo sterk en voor de buitenwereld altijd opgewekt. Tot op het laatste moment zo zorgzaam voor anderen.
Soms zou ik willen dat ik ook zo sterk was. Want ik doe altijd wel net alsof ik ga voor de titel miss positive en ik heb ook altijd wel de juiste bedoelingen, maar de moed zakt ook bij mij heus wel eens in de schoenen. Ik word vaak genoeg bevangen door een stressaanval, waarschijnlijk voor een groot deel te danken aan mijn drukke bestaan, ambitieuze ideeën en perfectionistische geest. Maar het is niet nodig, echt niet.
Opgeven, zenuwinzinkingen, stress-attacks, het is allemaal zonde van de tijd. En nu beloof ik plechtig dat ik alleen nog maar positieve (althans zal proberen) gedachten te hebben.
Een documentaire over het leven van Sam is vanavond om 22.10u te zien op Nederland 1