En dat werd tijd. Ik word altijd zo zenuwachtig van dat ‘bijna ziek’ gevoel. Dat komt natuurlijk nooit uit. Als je het druk hebt met studie en werk niet, maar als je vrij bent heb je natuurlijk ook wel wat beters te doen dan ziek in bed liggen. Anyways, het ziek-zwak-en-misselijk gevoel is weer history en ik hoef me niet meer nerveus te maken over een eventueel ziektebed wat mijn complete schema in de war zou kunnen schoppen.

Ergens denk ik dat mijn medicijn de sushi en het gezelschap van gisteravond geweest moet zijn. Ik had ein-de-lijk mijn date met vriendinnetje Kim, die ik alweer zes weken niet gezien had. Het was koopavond in Den Haag, dus we moesten natuurlijk eerst nog eventjes de stad in en bijna net zo natuurlijk als dat we de stad in gingen is het dat ik natuurlijk mijn pinpas niet ongebruikt kon laten. We liepen bij de Zara toen ik de enkellaarsjes zag die ik al maanden zie, maar die ze nooit in mijn maat hadden. Ik zei dus tegen Kim ‘Kijk deze zijn echte prachtig, maar bij Zara hebben ze nooit mijn maat!’ Voor de grap keek ik toch eventjes welke maat ik in mijn handen had. En je raad het misschien al, ik had juist mijn maat in handen. Maat 41.

Ze zijn werkelijk prachtig. Zwart, suede/leer, met kettingen (een beetje in de stijl van de Chanel chains) aan de bovenkant. Maar toen ik ermee thuis kwam was niemand erg enthousiast. Sterker nog, mijn vader, moeder en zelfs mijn -toch best wel modebewuste- zusje vonden ze spuuglelijk en ordinair. Goed dat is natuurlijk nooit echt leuk om te horen. Ik ben dan ook nog zo’n muts die zich daar wat van aantrekt. De kaartjes hangen dus nog aan de laarsjes en ook het bonnetje heb ik goed bewaard, want ik weet het nu niet zo zeker meer.

Vandaag moest ik op mijn vrije dag weer richting Amsterdam voor een lezing. Niet zo erg als het klinkt, ik had namelijk nog wel het een en ander te leren en het klinkt misschien gek, maar leren kan ik echt het beste in de trein. Ik weet niet waarom, maar ik zit daar gewoon perfect. Er is geen plekje in huis waar ik beter zit dan in de trein. In mijn bed val ik in slaap, aan de keukentafel krijg ik last van mijn nek en op de bank zit ik ook niet echt comfortabel te leren. Nee, ik leer gewoon in de trein. De (verplichte) lezing was ook nog eens best wel interessant. De interessantste lezing die ik tot nu heb bijgewoond. Het ging over lotgenoten fora voor meiden met eetstoornissen en of er een structuur in de opbouw van de berichten te vinden was. Echt grappig om te zien dat mijn hoogleraren ook niet altijd alles weten, zo wist er een niet eens wat pro-ana was. En ook wel eens leuk om een lezing gewoon zonder moeite te kunnen volgen. Meestal gaat het allemaal een klein beetje boven mijn pet.

En dan is het nu alweer weekend. De weken gaan echt snel, we zitten alweer tien weken in 2010! Morgen heb ik de verjaardag van mijn schoonoma, als ik het me goed herinner bereikt ze deze week de prachtige leeftijd van 93. Nou daar teken ik voor hoor. En morgenavond de verjaardag van een collegaatje. Maar ik heb geen cadeau! Ik had een heel leuk idee, maar nu kan ik het nergens vinden. Dat wordt dus een kaartje met ‘het cadeautje komt zsm’. Jammer, maar helaas. (En nu maar hopen dat ze dit niet leest). En dan is het zondag weer SCRIPTIETIJD. Ik ben nu bezig met het hoofdstuk waarin ik daadwerkelijk onderzoek mag doen en dat is best wel leuk. Al die theoretische achtergronden ben ik nu wel een keertje zat.

Fijn weekend!

Liefs.

Pijnstillers zijn verraderlijk, misschien zelfs wel een klein beetje gevaarlijk. Vanmorgen werd ik om half zeven wakker gebeld door mijn baas, waar ik niet echt veel problemen mee had aangezien ik geen idee had hoe laat het was en toen ik dat wel door begon te krijgen was had ik ook nog geen haat-gevoelens. Ik bedoel, ik was vroeg wakker, kon ik ook vroeg beginnen met mijn lijstje (want die was lang).

Zo gezegd zo gedaan, maar na een half uurtje voelde ik me niet zo lekker meer. Gezien de lengte van mijn lijstje besloot ik niet op te geven en er een pilletje in te stoppen. Okee, stiekem deed ik er best wel een hele grote pil in. Een Ibuprofen 600. Maar, zo dacht ik, kon ik even vooruit. 

Ik vergat al snel dat ik me eigenlijk niet zo lekker voelde. Ik ging eerst druk in de weer met mijn scriptie en wat ander werk, dacht om elf uur ‘laat ik eens lekker gaan hardlopen’ en liep vervolgens ander-half-uur achterelkaar hard. 

Vanmiddag heb ik tot drie uur lekker in het zonnetje gezeten met mijn laptop en een studie opdracht. Ik heb echt heerlijk zitten genieten.

Maar nu moet ik op de blaren zitten. Mijn pil begint uit te werken en ik heb zo’n vermoeden dat ik vandaag iets te veel van mezelf gevraagd heb. Mijn keel voelt dik en pijnlijk, mijn kaken doen pijn, mijn oren kraken, ik heb het benauwd, mijn darmprobleempje speelt weer op en natuurlijk doet ook mijn hoofd gezellig mee. 

Misschien was het toch niet zo verstandig om anderhalf uur door de duinen en over het strand te rennen in enkel een kort broekje en een shirtje. Misschien had ik me toch iets dikker moeten aankleden toen ik 2,5 uur buiten zat. 

Misschien, misschien, misschien, moet ik zometeen direct na het eten gelijk maar naar bed en niet stiekem weer aan de pilletjes gaan. Zie mezelf er nog wel voor aan om mijn probleempjes weer te ‘vergeten’ en heel de nacht Gossip Girl te kijken of zoiets geks en denk niet dat ik daar morgen erg vrolijk van zal worden.

Liefs.

Grmbl.. het was te verwachten, na een weekje hard werken (wat ik na een maandje ’tot mezelf komen’ niet meer zo gewend was) staat mijn gezondheid nu weer op alarmfase rood, instortingsgevaar.

Het was nog niet eens zo heel erg veel, 42 uur, niet iets wat ik nooit eerder gedaan had. Maar gecombineerd met achterstallig scriptiewerk van de wintersport, andere studie opdrachten die deze week ook gewoon weer doorgingen, colleges die ik in Amsterdam moest volgen, shopavontuurtjes die absoluut niet konden wachten, lunchafspraakjes met lieve vriendinnetjes, een hervonden liefde voor hardlopen en een andere hervonden liefde, nachtelijke OC marathons, was het toch net iets te veel. Mix dit alles met een zieke collega die wel gewoon de hele week aan het werk was.. en volgens mij is het kwaad dan wel geschied?

Een zeurhoofd, een loopneus, een pijnlijke keel, abnormaal werkende darmen, spierpijn (zelfs in mijn kaak) en algehele lamlendigheid.

Tsja en deze week gaat ook gewoon weer alles door. Mijn scriptie heeft inmiddels nog meer achterstallig onderhoud, over twee weken is het tentamenweek en ook voor deze week heb ik al weer twee eetafspraakjes staan en twee verjaardagen staan. 

Of ik terug verlang naar de rust van januari? Absoluut niet… een maand alleen maar met jezelf bezig zijn was misschien wel even goed, maar dat moet je ook zeker niet te lang doen. Maar een dagje rust, een dagje dat ik eventjes uit kan rusten zonder zorgen voor de dag van morgen, ja dat wil ik echt nu. Maar als ik nu in bed ga liggen weet ik heel zeer zeker dat ik mezelf alleen maar verder de nesten in werk.

Dus wat nu? Geflankeerd door groene thee, coldplay, sinaasappels, bananen, kiwi’s, appels en strepsils ga ik deze dag gewoon overleven en mijn scriptie.. die ga ik gewoon weer laten leven. Want hallo? Ik heb al mijn vakken in een keer gehaald, dan moet ik zo’n scriptie toch ook gewoon normaal kunnen maken?

Liefs.