>
Vanmiddag kreeg ik ineens het idee om te gaan hardlopen. Ja ik weet het, het is buiten ijskoud, maar goed dat wist ik toen nog niet, want ik had mijn warme bedje de hele dag nog niet verlaten (ik lag wel te studeren in bed, als dat het feit dat ik tot half twee in bed heb gelegen een beetje goed praat).
Omdat het serieus een helse tocht was, ik denk zelfs wel een beetje vergelijken met de elfstedentocht van 1963, zal ik jullie een reconstructie geven van mijn gedachtengang tijdens het proces. Want dat kan ook best interessant zijn.
Wat er aan vooraf ging..
Ik wil niet, ik wil niet, ik wil niet… Agh mijn bed ligt echt te lekker en ik zou zooo weer in slaap kunnen vallen. Maar nee, je moet. Je gaat je dag niet verdoen met luilekkeren in bed. Leren in bed okee, maar als je niet eens je ogen op kunt houden van luiigheid, no no. Ga jij maar weer eens lekker hardlopen, daar wordt je hard van.
En toen ging ik gewoon echt..
– AHHH wat is het koud. Nou dat wordt vast wel beter als ik eenmaal ben opgewarmd.
– Hmm dat gaat eigenlijk best wel lekker, ik begin al warm te worden.
– Oh hardlopen is geweldig, waarom doe ik dit niet iedere dag?
– Mijn bovenbenen beginnen te jeuken, nou dat houdt zo wel op..
– Mijn bovenbenen jeuken heel erg, niet aan denken, niet aan denken…
– Ik wil krabben, ik wil jeuken, ik wil mijn legging uittrekken, die jeuk is echt niet fijn.
– Rustig Annemerel, kijk eens de weg is niet meer opgebroken kun je je favoriete route nemen.
– Hmm waarom klaagde ik ook alweer?
– Shit, weg is toch opgebroken, hoe moet ik nu verder?
– Bah, ik moet een omweg maken, moet ik nog langer rennen.
– Ahh halverwege, het komt allemaal goed.. nu eventjes twee minuten wandelen.
– Uhhh echt geen twee minuten wandelen, veel te koud. Tegenwind in de duinen, geen grap.
– Kkkkkkoud, mijn handen doen pijn.. ik laat bijna mijn iPhone uit mijn handen vallen, mijn vingers willen niet meer..
– Waarom ben ik hier aan begonnen? Ik ga nog maar een tandje harder want ik wil zo graag thuis zijn.
– Thee, thee, warme thee. Mijn vingers om een grote warme mok thee, thee door mijn mond, via mijn slokdarm, mijn lichaam in.. verwarmen..
– Bijna bij het hotel, zal ik stiekem opgeven en vragen of mijn vriend me met de auto naar huis brengt.
– Jeeezz wat ben je toch een pussy, hup doorlopen. You’ll survive.
– Eindelijk de duinen uit, gelukkig is het in de woonwijk wat warmer.
– Oh nee ben ik dat echt? Ik zie mezelf in een autoruit ik heb rare vlekken op mijn gezicht.
– Als ik naar mijn handen kijk zie ik dat ik daar ook rare vlekken heb.
– We zijn er bijna, nog een minuutje sprinten..
– Ja, ja, ja nog iets harder, je kunt het..
– En.. uitlopen.. Ik vraag me af hoe ik me op dit moment voortbeweeg. Moet er voor voorbijgangers vast komisch uitzien.
– Shit, ik krijg de deur niet open, verdomde verkleumde vingers.
– Gelukkig, mijn zusje komt thuis.. ik kan naar binnen, ik heb het gered.
Hoe het verder ging
Ahhh een warme douche met een kop thee.. lekker. Ik krijg mijn schoenen niet los.. Roos…? Help! Oooh mijn benen, die zijn echt knalrood en ze jeuken. Jeetje, ze zien eruit alsof ik zonder zonnebrand en zonder ook maar enige voorkleuring met mijn benen op een tropisch eiland de zon in ben gegaan. Ziet er goed uit. Ooh de douche, de warme douche.. ik heb zoveel waardering voor je.. Hmm..
Goed als jullie nu niet van mijn gestoordheid overtuigd zijn, dan weet ik ook niet meer hoe ik het kan bewijzen. Een ding weet ik wel, ik moet investeren in thermo-ondergoed, of gewoon niet meer met deze weersomstandigheden gaan lopen, want dit was echt niet fijn.
Liefs.
