Na mijn eerste DNF vorige week, heb ik volledig de druk bij het hardlopen weggenomen. Niets moet, alles mag. Of nou ja, alles mag zo lang het binnen de grenzen van ‘verstandig’ valt. Hoewel mijn bil nog steeds irriteert, mag ik wel gewoon hardlopen. Sterker nog, ik moet blijven bewegen, want niet bewegen schijnt het alleen maar erger te maken. Het is een beetje aftasten wat wel en niet kan en waar de grens met verstandig/onverstandig ligt, maar dat maakt het ook wel weer interessant. Dit was mijn trainingsweek afgelopen week.
