Foto: Carry Wilmink
Voorafgaand aan de 10 kilometer wedstrijd die ik zaterdag liep had ik alle illusies over PR’s en het doorbreken van magische (40 minuten) grenzen al uit mijn hoofd gezet. Althans. Dat zei ik tegen mezelf. De wind was veel te hard (kracht 8), er waren veel te veel bochten (het parcours liep voor een groot gedeelte door woonwijken) en het grootste gedeelte van het parcours (meer dan 80%) waren stenen in plaats van asfalt. Maar het kon me er niet van weerhouden die eerste kilometer er toch gewoon weer voor te gaan. Niet geschoten, altijd mis.