Tot zo’n negen maanden geleden deed ik het vrijwel alleen maar, (lange) duurlopen. De ene keer net iets sneller dan de andere keer, maar altijd met een tempo rond de 5’10 per kilometer. Alleen, met mijn muziek, liefst vier keer in de week, maar vaker twee of drie keer. Ik werd niet sneller, wat me soms redelijk frustreerde, maar dat ik toch ook niet helemaal zonder kan, daar kwam ik vorige week eigenlijk pas achter.
Het is vandaag precies tien jaar geleden dat mijn broertje achttien werd. Het is vandaag precies tien jaar geleden dat ik op regenachtige donkere dinsdagochtend in januari het goed-nieuws-gesprek had bij het CBR. Ein-de-lijk… na 15 maanden, meer dan 60 lessen en een pijnlijk hoge rekening, was ik geslaagd voor mijn rijbewijs. Ik nam mezelf een ding voor; dat ding nemen ze me dus nooit meer af.
De tweede week van 2019 was mijn eerste echte werkweek, toch verliep hij iets minder productief dan ik gehoopt had…
Buiten is het koud en donker en dat is afgelopen week niet veel anders geweest. Juist op dit soort dagen is het belangrijk om de mooie, kleine dingen des levens op een rijtje te zetten en je te realiseren, zo erg is het allemaal niet …
De eerste keer dat ik op wintersport ging was ik net 10 maanden oud. Ik kan me hier eh… niet erg veel meer van herinneren. Twee jaar later stond ik voor het eerst op ski’s en sindsdien is er geen winter voorbij gegaan waarop ik niet op de lange latten stond. Mijn record was zes wintersporttrips in een seizoen in 2015-2016 (dankzij persreizen en bevriende Oostenrijkers, niet omdat ik een pot met goud gevonden had). Feit is, ik hou van de wintersport en ik heb genoeg ervaringen opgedaan om een lijstje met tips te verzamelen. Hier komen ze, rechtstreeks uit mijn hoofd (en hart), zonder speciale volgorde.