Nicky liep in 2017 de Londen Marathon met een zuurstoftank van 5 kilo op haar rug. Tijdens die marathon besefte ze dat er meer mogelijk is dan zij en veel andere mensen voor mogelijk houden. Het plan is om op 16 september haar tweede marathon te lopen in Berlijn, maar afgelopen acht maanden heeft ze zoveel tegenslagen te verwerken gehad dat zelfs het halen van de start van deze marathon niet meer vanzelfsprekend is.
Ik heb het ontzettend naar mijn zin op trainingsstage, toch zijn er drie dingen die ik wel een beetje mis. Op nummer 1 natuurlijk mijn lieve familie en vrienden, op nummer 2 sushi en tot slot… mijn moeders kookkunsten. Hoe lekker we hier ook koken, mijn moeders hoogstandjes mis ik nu toch al ruim drie weken. Toen ik afgelopen week dit recept op Instagram voorbij zag komen liep het water me al in de mond.
Vandaag had er eigenlijk een EK vlog online moeten komen. Maar allereerst ontbrak het me aan tijd om de video te editen en daarnaast… er is hier in dit hele dorp geen WiFi te bekennen dus het idee dat ik mijn video toch niet zou kunnen uploaden (of met heel veel moeite) werkte ook niet heel motiverend om tijd te vinden om de video te editen. Nog een weekje mensen, dan ben ik weer in Nederland en maak ik het goed. Vandaag in plaats van een vlog update van de EK een ouderwetse fotoblog.
Het begon met de New York City Marathon, die wilde Yvonne na het zien van de beelden van #teamannemerelrunsnyc2017 heel graag lopen. Maar omdat ze eerst graag in Nederland een marathon gelopen wilde hebben liep ze in april eerst al even warm in Rotterdam. En nu staat ineens de Berlijn Marathon ook op het programma. WOW. Hoe dat allemaal zo gelopen is lees je vandaag in haar blog.
34 dagen. 34 DAGEN. VIERENDERTIG DAGEN. Dan moet mag ik de marathon van Berlijn van lopen en moet mijn boek af zijn. Serieus, waar moet ik de tijd vandaan halen? De dagen vliegen voorbij en ik kom iedere dag zoveel tijd te kort om alles te kunnen wat ik wil doen. HOE DAN.