Lieve Anika,
Vandaag is het precies tien jaar geleden dat jij deze wereld verliet. Ik weet nog precies waar ik was (ik hing tegen het stapelbed achterin de caravan, we waren op een camping bij het Gardameer), ik weet nog precies wat ik voelde (alsof de wereld onder me vandaan werd getrokken en ik in een diep donker gat viel zonder bodem) toen ik gebeld werd door Tessa. Een week daarvoor had je al een hartstilstand gehad, je had al bijna tien maanden lang zoveel tegenslagen gehad, er waren al zoveel verschrikkelijke dingen gebeurd, dat ik er geen moment bij had stilgestaan dat het ook eens op zou kunnen houden. Dat het niet meer goed zou komen. Zelfs niet na die hartstilstand.
