Mijn ouders zijn op vakantie en Roos en ik blijven dit jaar thuis. Ik weet het, heel triest dat er dit jaar geen Italië-vlogs zullen komen. Maar. MAAR. Roos en ik maken wel goed gebruik van het leegstaande huis van mijn ouders, wij bivakkeren hier nu namelijk samen drie weken lang. Mijn appartement is heerlijk, maar een paar weken bij mijn ouders voelt bijna een beetje als vakantie.
Op 17 april 2017 stond ik aan de start van de Boston Marathon, de mooiste marathon die ik ooit gelopen heb. Ondanks dat ik het al na 10 kilometer zwaar kreeg en het voor mij veel te warm was om een marathon te lopen. Hoe anders was het weer dit jaar tijdens de Boston Marathon, een temperatuur rond het vriespunt, regen die met bakken uit de lucht kwam en wind. Ik had me dit jaar niet gekwalificeerd, maar Annemerel.com lezeres Sanne wel en die schreef er een prachtig verhaal over. Heel blij dit met jullie te mogen delen.
Vandaag is dag 23 van 112 van trainen als ’topatleet’. Ik zet topatleet nog steeds tussen haakjes omdat ik het heel raar vind om dit (over mezelf) te zeggen en omdat ik van mening ben dat er niet ‘een topatleet’ is. De afgelopen drie weken waren een redelijke achtbaan waarin er zoveel dingen op me af kwamen dat ik het moeilijk vond om dingen rustig te verwerken en goed op een rijtje te zetten, maar ik ben nog steeds van mening dat dit – voor mij – het beste idee ooit was.
<p style=”text-align: justify;”>Week 3 als atleet is dunzo, tijd voor een (foto) recap.
Lieve papa,
Ik ben zo trots op jou. 61, maar voor altijd 49, de leeftijd waarop je je hardloopschoenen voor het eerst aantrok (een week nadat ik dat deed, niet andersom!!!). Ik ken weinig mensen die harder werken en meer vastberaden zijn dan jij. Ik ken ook weinig mensen die eigenwijzer zijn dan jij. Ieder weekend een halve marathon en ieder weekend een tandje sneller? In jou ogen heel logisch, maar daarin verschillen we toch van mening.