41 weken zwanger. Dit is de eerste keer in acht maanden dat ik op donderdag niet blij ben dat er weer een week voorbij is. Ik ben immers al een week overtijd en dat betekent dat mijn lichaam nog maar een weekje de tijd heeft om zelf het beval-proces op gang te brengen. Ik wil niet naar het ziekenhuis. Ik wil geen inleiding. Ik wil geen pijnbestrijding. Ik wil al helemaal geen keizersnede. Maar deze negatieve energie kan ik niet gebruiken, dus ik probeer zo positief mogelijk te blijven.
De eerste week na Tuur’s verlof en ook de eerste week dat ik weer volledig aan de slag ging. Best wel weer even wennen om een wekker om half zeven te horen die anders klinkt dan een onrustige baby. Ook wel weer even wennen dat je niet nog een uurtje kunt blijven chillen in bed, maar dat je meteen in actie moet komen. Maar hé miljarden anderen doen dit ook, dus kunnen wij het ook.
Bekijk bericht
Deel twee van onze vakantievlog. Na Baden-Baden in Duitsland en twee nachtjes aan het Comomeer vertrokken we naar een prachtig plekje in San Remo. Hier vierden we écht vakantie. We sloten onze vakantie af aan het Gardameer, waar we na een paar dagen helaas droevig nieuws vanuit Nederland ontvingen. We hebben onze vakantie vroegtijdig afgebroken en zijn terug naar Nederland gereden. Naar omstandigheden gaat het goed met Tuur, maar het nieuws voelt nu – na bijna twee weken – nog steeds onwerkelijk.
Op 1 september stapten we – Tuur, Philippa (10 weken) en ik in de auto richting Italië voor onze zomervakantie. Super spannend, want hoe zou onze baby al dat autorijden vinden? Zou ze wel op een andere plek kunnen slapen? En hoe is dat eigenlijk voor ons, een vakantie waar we niet alleen aan onszelf maar ook aan een baby moeten denken. Dit is deel een van onze vakantievlog.
Liefs,
Annemerel
Voor mijn bevalling had ik het idee in de kraamweek gewoon door te bloggen. Ik blog immers al 18 jaar, ook tijdens vakanties*, liefdesverdriet, verhuizingen, tentamenweken, een echte pauze heb ik nooit genomen. Ik kon me dan ook niet voorstellen dat ik mijn blog even op een laag pitje zou zetten en dat was ook zeker niet de bedoeling. De laatste jaren zijn blogs voor ‘influencers’ een stuk minder belangrijk geworden, maar mijn blog was mijn eerste liefde en die liefde roest niet. Toch had ik er na de bevalling weinig behoefte aan om te schrijven, of nou ja de behoefte was er wel, maar al mijn aandacht ging naar mijn baby. En ik wist op een gegeven moment ook niet zo goed meer waar te beginnen, want ik had zoveel te vertellen.