Ik staar al ongeveer 45 minuten naar een leeg tekstveld. Of nou ja, er hebben hier al honderden woorden gestaan, maar met een druk op de knop heb ik die (bewust) verwijderd. Vaak krijg ik de opmerking dat men het zo bijzonder vind dat ik na al die jaren nog steeds iets te zeggen heb over hardlopen, dat ik twee boeken vol heb weten te schrijven en ontelbaar veel blogs. Maar vandaag lijkt de dag toch gekomen dat ik even niet weet wat ik moet schrijven, terwijl ik juist qua hardlopen echt de spirit weer gevonden heb. Laten we het daar dan maar gewoon even over hebben.
