Vanmorgen om iets voor zevenen arriveerde mijn vliegtuig vanuit New York op Schiphol. Inmiddels ben ik keihard aan het vechten tegen de slaap, in de hoop toch nog iets van deze dag te kunnen maken. Laten we beginnen met het eerdere gedeelte van mijn New York diary.
Een jaar lang wist ik precies wat er op me te wachten stond. Na Chicago wist ik eigenlijk al dat ik een paar weken later New York zou lopen. Dat ik Boston in april dit jaar zou lopen, dat wist ik al sinds Berlijn 2015. En ik wist vorig jaar rond deze tijd van het jaar ook al dat ik zowel Berlijn als New York zou gaan lopen dit najaar. Ik leefde van marathondoel naar marathondoel en wist eigenlijk altijd wel waarvoor ik naar buiten ging. En nu dan?
Geen woorden meer…
Ik wist dat ik het kon. Maar dat dacht ik op 2 november 2014 ook. En ook op 6 november 2016 wist ik dat mijn benen er toe in staat waren. Toch durfde ik er pas echt in te geloven toen ik na ruim 38 kilometer Central Park binnenrolde. Als iets keer op keer niet lukt, ook al ben je ervan overtuigd dat je het wel kunt, is het lastig om jezelf ervan te overtuigen dat er dit keer echt geen beer op de weg zal komen. Als je gisteren mijn blog of Instagram bekeken hebt zal het je vast niet ontgaan zijn dat ik ein-de-lijk onder die beruchte vier uur gedoken ben tijdens de New York City Marathon.
OMG. Wat was dit gaaf. Ik heb gisteren van iedere meter van het parcours genoten. Van de eerste meters over de Verrazano Bridge waar ik al schuifelend omhoog liep door het stijgingspercentage en de hoeveelheid mensen op het parcours tot die laatste – ietwat gevoelige – meters door Central Park.
